Ποια είναι όμως αυτή η πραγματικότητα; Ο Άρης μεγαλώνει με μια αυταρχική μητέρα που υποσκελίζει τον πατέρα του αλλά και τις επιθυμίες του ιδίου, τον καταπιέζει σε όλα, από το είδος και την ποσότητα του φαγητού, μέχρι το επάγγελμα που θέλει αυτή να ακολουθήσει ο γιος της ο εκλεκτός, που δεν είναι άλλο από αυτό του γιατρού. Ο Άρης διαψεύδει τις προσδοκίες της, καθώς δεν αποδίδει στις εξετάσεις τους βαθμούς που απαιτεί η ιατρική, φροντίζει όμως να τροφοδοτεί τη φαντασία της με συνεχή ψέματα, όταν φεύγει ως μετανάστης στη Νέα Υόρκη για να ασχοληθεί μ’ αυτό που επιθυμεί, να γίνει ένας από τους γνωστούς σεφ της Αμερικής. Κλειδί της επιτυχίας του η εξατομίκευση των αναγκών των πελατών, ένα μενού το ετοιμάζουν πολλοί, ο ίδιος αφιέρωνε χρόνο να βρει τις ιδιαιτερότητες των πελατών, να κατασκευάσει ένα αφήγημα γύρω από τις παραγγελίες που δεχόταν και να εντρυφήσει στις ζωές των πελατών. Η Ήρα, η φίλη του ήταν ατίθαση, σκληρή, ανεξάρτητη ξενιτεύτηκε στο Λονδίνο για να βρει τον δρόμο της, όπου η ζωή την οδήγησε ν’ ασχοληθεί επαγγελματικά με την κατασκευή ιστοσελίδων. Αφήνουν πίσω τους το σκοτεινό παρελθόν της άγουρης παιδικής ηλικίας και τον πληθυντικό μαζί μ’ αυτό, πετυχαίνουν επαγγελματικά, μένουν όμως ανολοκλήρωτοι συναισθηματικά.
Το βιβλίο έχει ως κεντρικούς θεματικούς άξονες τους βίους των δύο φίλων. Στηρίζεται στα δίπολα των αντιθέσεων μεταξύ του πληθυντικού που ήταν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους και του ενικού που εκπροσωπεί η μετεξέλιξη της ενηλικίωσης, ο πληθυντικός της νιότης ανήκε στα οράματα, ο ενικός της ηλικίας των σαράντα ανήκει στον αγώνα για την επιβίωση. Αντίθεση ανάμεσα στην επαγγελματική επιτυχία και την προσωπική αποτυχία, ανάμεσα στη συλλογικότητα του 20ου αιώνα και την ατομικότητα που συμβολίζεται με την μετάβαση στον 21ο αιώνα και τον εορτασμό της υποδοχής της νέας χιλιετίας, το millenium.
Η ταξιδιωτική ελευθερία αντικρούεται στην εσωτερική φυλακή που κλείνουν την ψυχή τους και τα συναισθήματά τους, τις θαμμένες επιθυμίες του βαθύτερου εγώ που και οι ίδιοι δεν παραδέχονται. Ο ενικός αριθμός σαν ρουφήχτρα τους βυθίζει στα άδυτα της ατομικότητας, τους εγκλωβίζει στον ίδιο τους τον εαυτό. Η επιτυχία φτάνει για να είναι κανείς ευτυχισμένος; Μήπως τελικά κάποιος χάνει κερδίζοντας, είναι μια Πύρρειος Νίκη; Η φυγή, η μετανάστευση μήπως είναι μια τάση των ανθρώπων να κρυφτούν μέσα στον ίδιο κόσμο; Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, εκεί που κανείς δεν θα γνωρίζει το παρελθόν τους και θα έχουν μόνο το παρόν. Ένα βιβλίο επίκαιρο τώρα που η πατρίδα αδυνατεί να απορροφήσει τους νέους που διαρρέουν ως μετανάστες στο εξωτερικό για μια καλύτερη επαγγελματική ζωή. Τo brain drain είναι μια προσπάθεια επαναφοράς των νέων που έφυγαν στο εξωτερικό, αυτών που έγιναν οικονομικά ανεξάρτητοι έχασαν όμως την ευτυχία αναζητώντας την επιτυχία. Η Νέα οικογένεια του 21ου αιώνα είναι ένα σύμπλεγμα ατομικοτήτων, γιατί έγινε η μετάβαση από τη συλλογικότητα στην ατομικότητα, αλλά κυρίως από την ευαισθησία στην σκληρότητα και αυτό είναι το πιο οδυνηρό.
Ενδοκειμενικά:
Ο Άρης εθίστηκε να διηγείται στην μητέρα του φανταστικές εμπειρίες ιατρικών επιτευγμάτων κι εκείνη «ρουφούσε τα ψέματα σαν στεγνό σφουγγάρι». σελ.27: «Όλη του η ζωή ήταν άρρωστη, ένιωθε βολεμένος μέσα στο ημίφως των ψεμάτων του, δε χρειαζόταν ούτε να εξηγήσει, ούτε να συγκρουστεί. Εραστής της εύκολης λύσης». Έμενε στην Αστόρια, έλεγε στην κα Νίκη, την μητέρα του ότι είναι νευροχειρουργός και ήταν ερωτευμένος με την Τζέμα, ένα μοντέλο που δούλευε σε εμπορικό κατάστημα καλλυντικών.
Ο Άρης εθίστηκε να διηγείται στην μητέρα του φανταστικές εμπειρίες ιατρικών επιτευγμάτων κι εκείνη «ρουφούσε τα ψέματα σαν στεγνό σφουγγάρι». σελ.27: «Όλη του η ζωή ήταν άρρωστη, ένιωθε βολεμένος μέσα στο ημίφως των ψεμάτων του, δε χρειαζόταν ούτε να εξηγήσει, ούτε να συγκρουστεί. Εραστής της εύκολης λύσης». Έμενε στην Αστόρια, έλεγε στην κα Νίκη, την μητέρα του ότι είναι νευροχειρουργός και ήταν ερωτευμένος με την Τζέμα, ένα μοντέλο που δούλευε σε εμπορικό κατάστημα καλλυντικών.
Σελ.30: «Ο χοντρούλης μπροστά του δεν μαγείρευε απλώς. Έψαχνε με τα μάτια και τα ρουθούνια ορθάνοιχτα κάθε ίχνος ευτυχίας κρυμμένο στα ξένα σπίτια. Έκλεβε. Τρύπωνε εκεί με το πρόσχημα της παροχής ειδικών υπηρεσιών και ρουφούσε σαν ανθρώπινη Hoover τη χρυσόσκονη των χαρούμενων σπιτικών, όλα τα χάδια σε μαλλιά, όλα τα «σ΄ αγαπώ» και τα «μωρό μου» που είχαν παραπέσει πίσω απ΄ τις γωνιές, το φως που αναβλύζει από τα μάτια και το δέρμα των ανθρώπων που προσδοκούν να ευτυχήσουν για πάντα. Γινόταν για λίγο, για ένα βράδυ έστω, ένας απ΄ αυτούς.»
Σελ.31: «Η σοκολάτα είναι η ζωή, κάτι σαν βρώσιμο σεξ ή συμπυκνωμένο πάρτι. Χρειάζεστε μεγάλες δόσεις σήμερα. Πώς αλλιώς θα τρομάξετε το θάνατο να φύγει; Έβαζε και λίγη σος επιστήμης στην κουβέντα για να γίνει πειστικός. Με τη σοκολάτα παράγεις κρυπτοφάνη κι από εκεί ντοπαμίνη, χαρά, ευεξία. Ακούστε με κι εμένα, κάτι ξέρω».
Σελ.33: «Από δέκα χρονώ ο Άρης έχασε τον πατέρα του. Ο κος Κρίμσον τον ρώτησε «Μένετε μόνος;» Έζησε κι αυτός εκεί έξω στο ψύχος του ενικού αριθμού για πολλά χρόνια. Μπορούσε πια ν΄ αναγνωρίζει τους συγκατοίκους».
Σελ.62: «Στα δύο χρόνια που σαλπάριζαν κρυφά πάνω στην σαμπρέλα φρόντιζαν να γυρίσουν πλάτη στον Άναυρο και πίσω απ΄ αυτόν στον Βόλο και μέσα σ΄ αυτόν, στα σπίτια τους. Κοίταζαν επίμονα τη γραμμή του ορίζοντα, το υπέροχο τίποτα, το μεγάλο κενό. Εκεί έπνιγαν ανενδοίαστα έναν έναν όλους τους σκατόψυχους. Κι εκεί έφτιαχναν απ΄ την αρχή τον κόσμο τους, αυστηρώς ακατάλληλο για όλους. Μόνο δικό τους».
Σελ.68: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη σκλαβιά από την ελπίδα της ευτυχίας.»
Σελ.68: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη σκλαβιά από την ελπίδα της ευτυχίας.»
Σελ.98: «Η Ήρα έπαιζε πάντα τίμιο παιχνίδι, δεν έκλεβε. Ακόμα κι όταν ο αντίπαλος ήταν ο εαυτός της, μια μάχη όπου όλοι συστηματικότατα κλέβουμε».
Σελ.137: Η Ήρα μαθαίνει στον Άρη να φρενάρει με το ποδήλατο. «Δέκα χρόνια αργότερα, μόνη της πάλι στην κηδεία του πατέρα της, θα της ερχόταν ξανά στο μυαλό ολόκληρη η σκηνή. Τότε θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι από εκεί άρχισε ο αρκούδος και φρενάρισε τελικά στη Νέα Υόρκη. Πιθανότατα γιατί εκεί είχαν κάνει άγαλμα την ελευθερία».
Σελ.148: «Ποτέ δεν έμενε χώρος μεταξύ τους για το ανείπωτο. Ούτε για τη λύπη. Μόλις τη διέκριναν, την άρπαζαν απ΄ τα μαλλιά, την τραβολογούσαν και την έκαναν κωμωδία στο λεπτό. Αβάσταχτη οποιαδήποτε άλλη εκδοχή της πραγματικότητας.»
Σελ.173: Η μητέρα του η κα Νίκη στον Άρη. «Εσύ να σκάσεις! Ηλίθιο. Άχρηστο πλάσμα. Εδώ χλαπακιάζεις βουνά ολόκληρα και ποτέ δεν έπαθε το στομάχι σου. Στις εξετάσεις βρήκε να πάθει;»
Σελ.178: Έρημες οι καλαμιές, σκισμένο στα σκουπίδια το «νησί». Δεν το χρειάζονταν πια. Επέπλεαν κι από μόνοι τους. Ή μάλλον όφειλαν να μάθουν να επιπλέουν (όταν πέρασε η Ήρα πολιτικός μηχανικός στο πανεπιστήμιο).
Σελ.180: «Να τος πάλι ο Φρανκ. Τι δουλειά έχει εδώ, τρίτος στους δύο δεν χωρεί. Τον έσπρωξε να φύγει απ΄ το μυαλό της. Όχι πισωγυρίσματα είπαμε. Είχε αποφασίσει να γίνει αδιαπέραστη. Έσβησε το πρόσωπό του σαν κιμωλία από πίνακα, άνοιξε τα παράθυρα να πάρει ο αέρας τις λέξεις του, όσα έκαναν κι όσα έλεγαν επί ένα χρόνο με σφουγγάρι και ξύδι να καθαρίσουν απ΄ τη μνήμη, αντίο».
Σελ.213: (Όταν ο Άρης επέστρεψε στον Βόλο, γιατί ο πατέρας του πέθαινε στο νοσοκομείο) «Όταν έχεις να πεις τόσο πολλά, τα λόγια κρύβονται. Φοβούνται και τα λόγια, μεγάλη η αποστολή, το βάρος δυσβάσταχτο, πώς να μετρήσουν, πώς να αναφέρουν ευπειθώς και με ακρίβεια τέτοια βουνά από πόνο;»
Σελ.335: «Η έκπληξη φώτισε το αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο της Ρίτας. Αμέσως μετά το σαλόνι αντήχησε από τα γέλια που βάλανε κι οι δυο μαζί. Γέλια απ’ αυτά τα ευλογημένα, που κόβουν δρόμο απ΄ το χτες σε βγάζουν απευθείας στο αύριο».
Η συγγραφέας Λένα Διβάνη είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια ιστορίας στη Νομική Αθηνών και κέρδισε το βραβείο Μαρία Ράλλη για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς με τη συλλογή διηγημάτων της Γιατί δεν μιλάς για μένα; Έχει δημοσιεύσει δύο μυθιστορήματα, Οι γυναίκες της ζωής της που έχει μεταφερθεί στην κρατική τηλεόραση και το Εργαζόμενο αγόρι. Συνεργάζεται με την εφημερίδα Τα Νέα, διηγήματά της έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά και τα πολωνικά και έχει δημοσιεύσει ιστορικές μελέτες.
Το μυθιστόρημα Ενικός αριθμός, της Λένας Διβάνη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Η Λένα Διβάνη λέει:
Η Λένα Διβάνη λέει:
Είμαι Βολιώτισσα, είμαι Eλληνίς, είμαι συγγραφέας, είμαι καθηγήτρια Ιστορίας Εξωτερικής Πολιτικής στη Νομική Σχολή Αθηνών, είμαι σινεφίλ, είμαι θεατροφίλ, είμαι ταξιδιώτισσα, είμαι περίεργη αλλά όχι κίτρινη και ενίοτε είμαι kinder-έκπληξη. Έχω γράψει πολλά (ιστορικά, λογοτεχνικά, θεατρικά, μην μπούμε σε λεπτομέρειες, όποιος ενδιαφέρεται τα βρίσκει στα βιβλιοπωλεία) και έχω πει ακόμα περισσότερα. Πιστεύω ότι η Ελλάδα δεν είναι κτήμα μου, εγώ δεν είμαι κτήμα κανενός, και ότι όλοι δικαιούμαστε να κυνηγήσουμε την ευτυχία. Δηλώνω ότι θα αγωνιστώ με πάθος για το δικαίωμα των ανθρώπων γενικώς και εμού προσωπικώς να ξυπνούν ότι ώρα θέλουν το πρωί και να λένε ελεύθερα ότι θέλουν μέχρι το βράδυ!
