Ε.Μ.: Κατ’ αρχάς, ο Ντεγκά είναι ένας ζωγράφος που εκτιμώ πολύ. Εκτός από εξαιρετικός ζωγράφος, είχε περάσει αρκετά δύσκολα χρόνια. Ο ίδιος έχασε τη μητέρα του, αλλά και την όρασή του σε νεαρή ηλικία, παρόλα αυτά δεν έχασε το πάθος και την πίστη του σε αυτό που αγαπούσε. Η ιστορία του, η ζωγραφική του και η αγάπη του για τον χορό αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για μένα. Η φράση του «Ο χορός είναι σαν να ονειρεύεσαι στις μύτες των ποδιών σου» αποτυπώνει όλη εκείνη τη δύναμη της θέλησης που όλοι χρειαζόμαστε για να πετύχουμε και που αναφέρεται το βιβλίο. Πόσο μάλλον, αυτή που χρειάζεται ένα μικρό κορίτσι που ονειρεύεται και του κόβουν τα φτερά νωρίς. Μέσα από μια τρυφερή, παιδική ιστορία, αποτυπώνονται πολλά νοήματα. Οι αγωνίες ενός παιδιού, το bulling, η σχέση με τους προγόνους μας, με την τέχνη, τα όνειρά μας, αλλά και πόσο σημαντικό είναι να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους να πιστεύουν σε εμάς. Τα παιδιά μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Αρκεί να τους δώσουμε τα εφόδια, ώστε να το πιστέψουν!
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ε.Μ.: Να αφήσει τον εαυτό του να ταξιδέψει ανεξαρτήτως ηλικίας.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ε.Μ.: Μα το βιβλίο έτσι κι αλλιώς μας ταξιδεύει στο Παρίσι του 1900, αφού έχει να κάνει με ένα ταξίδι στον χρόνο, όπου το κορίτσι πραγματοποιεί με τον ζωγράφο! Θα τους ακολουθούσα ευχαρίστως!
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Ε.Μ.: Μην φοβάσαι να επαναλάβεις τις ίδιες κινήσεις μέχρι να καταφέρεις να τις κάνεις δικιές σου!
Και θα κλείσω με τη φράση που ξεκίνησα γιατί πραγματικά περικλείει όλη την ουσία: «Να ονειρεύεστε πάντα στις μύτες των ποδιών σας, σε κάθε ηλικία»!
Η Μπαλαρίνα που δεν Χόρευε είναι ένα παραμύθι για τη δύναμη της θέλησης.
Μαζί με τον Ντεγκά, η Μάιρα κάνει ένα ταξίδι στο χρόνο και γνωρίζει την προγιαγιά της στο Παρίσι του 1900.
Παρέα αντιλαμβάνονται την αξία της τέχνης, της πίστης στον εαυτό σου και της επιμονής μέχρι να κατακτήσεις το όνειρό σου.
Αλήθεια ή παραμύθια; Πόσο κοντά είναι αυτά καμιά φορά!
Λένε πως όταν κάτι θες πάρα πολύ και το εύχεσαι στο Σύμπαν, μπορεί να συμβεί.
Αρκεί να το πιστεύεις πραγματικά!
Ροζ, κίτρινες, γαλάζιες, μωβ και άλλα υπέροχα χρώματα από τις στολές που φορούσαν οι μικρές μπαλαρίνες γέμισαν τον χώρο.
Ίχνη πουθενά! Κι όμως ο μεγάλος ζωγράφος Ντεγκά είχε εμφανιστεί μπροστά της.
Να που ένα στραβοπάτημα την έκανε να εγκαταλείψει το όνειρό της.
Από την άλλη όμως, μήπως όλα γίνονται για κάποιο λόγο;
Ποιος ήταν αυτός ο Ντεγκά; Και γιατί ζωγραφίζει συνέχεια μπαλαρίνες;
Όλα φαίνονταν περίεργα για το μικρό κορίτσι.
Ύστερα από την τελευταία της αποτυχία, έκλεισε τη στολή της μπαλαρίνας στο μπαούλο.
Δεν θα ξαναχορέψω ποτέ πια! ανακοίνωσε στους γονείς της.
Ένα σκίτσο όμως ξεχασμένο χρόνια σε ένα μπαούλο, ξεκλείδωσε περισσότερο πράγματα απ’ ότι φανταζόταν.
Νόμιζε ότι ζούσε ένα όνειρο!
Χέρι-χέρι με τον ζωγράφο βρέθηκαν μπροστά σε μια μεγάλη αίθουσα χορού. Στο Παρίσι του 1900!
Όλα ήταν σαν να τους περίμεναν!
Ρέμβαζε ευτυχισμένη στα τεράστια μπαλκόνια με θέα τον πύργο του Άιφελ και προσπαθούσε να το συνειδητοποιήσει.
Ένα όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα! Γνώρισε την προγιαγιά της στ’ αλήθεια!
Ύστερα από αυτό, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο!
Είχε πια πιστέψει στον εαυτό της. Μπροστά της άνοιγε ένας νέος δρόμος! Όλα ήταν πια ξεκάθαρα![1]
Στην περίληψη λέει:
Ένα παραμύθι για τη δύναμη της θέλησης που κρύβει ένα μαγευτικό ταξίδι στο χρόνο, εμπνευσμένο από τη ζωγραφική του Εντγκάρ Ντεγκά.
Μια παραμυθένια ιστορία για τη δύναμη της θέλησης που γίνεται αφορμή για μία απολαυστική διαδρομή αυτογνωσίας και τέχνης, μεταδίδοντας στους μικρούς αναγνώστες τη σημασία των προγόνων στη ζωή μας και τη σπουδαιότητα της εμψύχωσης και της πίστης στις δικές μας δυνάμεις και ικανότητες. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου τα παιδιά ταξιδεύουν στο Παρίσι του 1900 και έρχονται σε μια πρώτη επαφή με το έργο του Ντεγκά. Ταυτόχρονα, μαθαίνουν την αξία τού να κυνηγούν τα όνειρά τους με κάθε τρόπο, μέχρι να τα κατακτήσουν. Όσο... απίθανα κι αν φαντάζουν. Το αποτέλεσμα; Ονειρεμένο!
Η συγγραφέας Ελπίδα Μηναδάκη σπούδασε δημοσιογραφία και διαφήμιση. Έχει εργαστεί ως κειμενογράφος σε διαφημιστικές εταιρείες ενώ έχει συνεργαστεί με διάφορα μέσα ενημέρωσης. Είναι μέλος του Κύκλου του Παιδικού Βιβλίου-Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ.
Η εικονογράφος Κριστίν Μενάρ είναι Ελληνο-Γαλλίδα. Ζει και εργάζεται στην Ελλάδα. Ξεκίνησε τις σπουδές της στη Σχολή Καλών Τεχνών και από τότε εικονογραφεί παιδικά βιβλία. Έργα της έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
🌸
Το παραμύθι της Ελπίδας Μηναδάκη, Η μπαλαρίνα που δεν χόρευε, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φιλύρα. Εικονογράφηση: Κριστίν ΜενάρΣτην περίληψη λέει:
Ένα παραμύθι για τη δύναμη της θέλησης που κρύβει ένα μαγευτικό ταξίδι στο χρόνο, εμπνευσμένο από τη ζωγραφική του Εντγκάρ Ντεγκά.
Μια παραμυθένια ιστορία για τη δύναμη της θέλησης που γίνεται αφορμή για μία απολαυστική διαδρομή αυτογνωσίας και τέχνης, μεταδίδοντας στους μικρούς αναγνώστες τη σημασία των προγόνων στη ζωή μας και τη σπουδαιότητα της εμψύχωσης και της πίστης στις δικές μας δυνάμεις και ικανότητες. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου τα παιδιά ταξιδεύουν στο Παρίσι του 1900 και έρχονται σε μια πρώτη επαφή με το έργο του Ντεγκά. Ταυτόχρονα, μαθαίνουν την αξία τού να κυνηγούν τα όνειρά τους με κάθε τρόπο, μέχρι να τα κατακτήσουν. Όσο... απίθανα κι αν φαντάζουν. Το αποτέλεσμα; Ονειρεμένο!
Η συγγραφέας Ελπίδα Μηναδάκη σπούδασε δημοσιογραφία και διαφήμιση. Έχει εργαστεί ως κειμενογράφος σε διαφημιστικές εταιρείες ενώ έχει συνεργαστεί με διάφορα μέσα ενημέρωσης. Είναι μέλος του Κύκλου του Παιδικού Βιβλίου-Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ.
Η εικονογράφος Κριστίν Μενάρ είναι Ελληνο-Γαλλίδα. Ζει και εργάζεται στην Ελλάδα. Ξεκίνησε τις σπουδές της στη Σχολή Καλών Τεχνών και από τότε εικονογραφεί παιδικά βιβλία. Έργα της έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
🌸
[1] Η Ελπίδα Μηναδάκη συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου της. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν κι αυτό εδώ.
