Μικροί-μεγάλοι επιζητούμε για μας και τους αγαπημένους μας μηδενική συμμετοχή στην απουσία και πρόσβαση στην αιωνιότητα. Αυτό πολλές φορές καταντά εμμονή. Μια οδυνηρή εμμονή. Αντί να γράψουμε γράμμα στον ουρανό γυρεύοντας τη διαμεσολάβησή Του, με την ελπίδα οι ικεσίες να μας εξασφαλίσουν αφθαρτότητα, ας κατανοήσουμε πως η ψυχή εμπεριέχει αθανασία. Πως η ίδια η ζωή και η ελευθερία βούλησης είναι τα μεγαλύτερα δώρα Του. Ας είναι, λοιπόν, η χαρά κι η ευγνωμοσύνη τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν καθημερινά.[1]
Χρύσα Λουλοπούλου
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Χ.Λ.: Η απρόσμενη και έντονη ανησυχία της πεντάχρονης εγγονής μου μην «φύγω» για πάντα. Έκλαιγε απαρηγόρητη επί δύο ημέρες στη σκέψη και μόνο του αποχωρισμού μας. Έγραψα, λοιπόν, το παραμυθάκι, αρχικά για 'κείνη, για τα παιδάκια της ηλικίας της μετά, και για τους κηδεμόνες τους γενικότερα, μιας και το θέμα της απώλειας αγαπημένων προσώπων θα απασχολήσει τον καθέναν αργά ή γρήγορα. Είναι συνετό το παιδί μας να είναι προετοιμασμένο.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Χ.Λ.: Απαραίτητο.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Χ.Λ.: Καλύτερο το προλαμβάνειν παρά το θεραπεύειν. Οφείλουμε, εφόσον αγαπάμε τα παιδιά μας, να τα προετοιμάσουμε για όλες τις καταστάσεις, από μικρή ηλικία. Οι επιστήμονες πλέον είναι βέβαιοι ότι τα παιδιά ό,τι είναι να μάθουν, θα πρέπει να το διδαχθούν μέχρι τα πέντε τους χρόνια. Να τους λέμε για τα πάντα μόνο την αλήθεια, μα με τρόπο απαλό για την ψυχούλα τους.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Χ.Λ.: Θα ταξιδεύαμε απ’ άκρη σ’ άκρη στο σύμπαν για να συναντήσουμε τις ψυχές όσων αγαπημένων χάσαμε και μας λείπουν, σ’ ένα ταξίδι μαγικό και ατελεύτητο, που θα μας γέμιζε ελπίδα, γαλήνη, αγαλλίαση και απαλλαγή από φόβο.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Χ.Λ.: (Απόσπασμα από το «Μια νύχτα με τη γιαγιά στον ουρανό»)
Η Λία δε χόρταινε αγκαλιές εκείνο το βράδυ, εκεί ψηλά, μια στον παππού και μια στη γιαγιά. Τους κοίταζε τρισευτυχισμένη και δεν ήθελε να τελειώσει αυτό που ζούσε.
- Θέλω να μείνω εδώ μαζί σας! είπε αποφασισμένη.
- Ξέρεις πόσο σ’ αγαπάμε και πόσο σε θέλουμε κοντά μας, αλλά αυτό δε γίνεται, πουλάκι μου! είπε ο παππούς-Στέλιος.
-Γιατί; παραπονέθηκε εκείνη και σούφρωσε τα χειλάκια της, έτοιμη να κλάψει πάλι.
- Επειδή, παιδί μου, ο καθένας έρχεται εδώ μόνο όταν τον καλέσει ο Θεός. Τότε δεν μπορούμε να μείνουμε άλλο στη γη, πρέπει να έρθουμε εδώ στον ουρανό, όπου είναι το νέο μας σπίτι. Γινόμαστε άγγελοι και συνεχίζουμε να ζούμε, πολύ ευτυχισμένοι, σ’ αυτό το υπέροχο μέρος. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να στεναχωριέστε για μας. Είμαστε πολύ καλά εδώ! Προσευχόμαστε καθημερινά να είστε καλά εσείς που αγαπάμε και σας παρακολουθούμε νύχτα-μέρα.
- Κι όταν σου λείπουμε, να κοιτάς τον ουρανό, ναι λουλούδι μου; είπε η γιαγιά Βαγγελίτσα. Εκεί θα μας βλέπεις. Κάπου στο βάθος θα είμαστε, κρυμμένοι πίσω από ένα σύννεφο και θα σου χαμογελάμε. Κι επίσης να θυμάσαι πως όταν σ’ αγαπάει κάποιος, ακόμη κι αν είναι μακριά σου, η αγάπη του δεν σταματά να υπάρχει! Η αγάπη μας για σένα υπάρχει παντού. Θα τη βλέπεις στις ακτίνες του ήλιου, στη λάμψη του φεγγαριού, στο φύσημα του αέρα, στις μοσχοβολιές των λουλουδιών. Να βλέπεις, να μυρίζεις και να μη θλίβεσαι για μας, παιδί μου, το υπόσχεσαι;
- Ναι, γιαγιάκα! Δεν θα ξαναπαραπονεθώ! είπε η Λία αποφασισμένη.
- Άντε τώρα, λουλουδάκι μου, έλα να σε πάμε πίσω στη μαμά και στο μπαμπά επειδή λείπεις ώρες και θ’ ανησυχούν! είπαν και παίρνοντάς την στην αγκαλιά, κατέβηκαν σιγά-σιγά πίσω στη γη, σαν να γλιστρούσαν πάνω σε μια μεταξωτή τσουλήθρα. Την έβαλαν πίσω στο παγκάκι απαλά και τη φίλησαν στα μάγουλα και στο μέτωπο.
- Γεια σου παππού, γεια σου γιαγιά! Σας αγαπώ! απάντησε εκείνη και χαμογελώντας τους κούνησε το χεράκι της καθώς ανέβαιναν ψηλά και πάλι. Σε λίγο την πήρε ο ύπνος ευτυχισμένη.
Το παραμύθι της Χρύσας Λουλοπούλου, Μια νύχτα με τη γιαγιά στον ουρανό, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Εικονογράφηση Βιβής Μαρκάτου [γνωρίστε την εικονογράφο εδώ]
Περιγραφή:
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, η Λία. Ζούσε ευτυχισμένο με τους γονείς και την αγαπημένη της γιαγιά. Κάθε μέρα, όταν σχολούσε από το Νηπιαγωγείο, η γιαγιά την περίμενε με ανοιχτή αγκαλιά να περάσουν όμορφες στιγμές φυτεύοντας λουλούδια στον κήπο, πλάθοντας κουλουράκια, κοιτώντας τ’ αστέρια. Μια μέρα όμως, όταν η Λία γύρισε από το σχολείο, η γιαγιά Βαγγελίτσα έλειπε. Όσο κι αν την αναζήτησε, δεν τη βρήκε πουθενά. Η μαμά λυπημένη της είπε ότι η γιαγιά δεν θα ξανάρθει…
Ένα παραμύθι που μιλά για την απώλεια αγαπημένων προσώπων, πώς επιδρά στην ψυχολογία των παιδιών και πώς να χειριστούμε με προσεκτικές κινήσεις αυτή τη δύσκολη στιγμή. Μια ιστορία που έρχεται να θυμίσει σε μικρούς και μεγάλους πως οι άνθρωποι που αγαπάμε δεν χάνονται ποτέ. Ένα βιβλίο ευαίσθητο στον παιδικό ψυχισμό που πραγματεύεται την απώλεια και μιλά απευθείας στην καρδιά των παιδιών.
Περισσότερα από/για τη Χρύσα Λουλοπούλου:
Αντίο μαμά
Κόκκινος πίδακας
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ
Η Χρύσα Λουλοπούλου σημειώνει: Στον επόμενο συνεντευξιαζόμενο παραδίδω τη σκυτάλη αντικαθιστώντας τη λέξη γράμμα, με τη λέξη πόνος.
