Κάποια στιγμή κάθισε οκλαδόν στην άμμο, δίπλα στο απέραντο γαλάζιο. Η μυρωδιά της αλμύρας τον ξυπνούσε κάθε λογής αναμνήσεις. Προσωπικές, ευχάριστες, μα και δυσάρεστες. Κατανοούσε, με τον πιο αφοπλιστικό τρόπο, ότι κανείς δεν μπορεί να υπερβεί αυτή την δογματική αρχή.
Πολύ περισσότερο φρονούσε ότι ένας άνθρωπος είναι κόκκος άμμου.
Και από αυτή την κυνική πραγματικότητα, μονάχα με ένα υπερβατικό ταξίδι κανείς μπορεί να ξεφύγει. Οι γλάροι φτερούγιζαν σε κοπάδια, πάνω απ΄την επιφάνεια της θάλασσας και το κρώξιμο, που τον επανέφερε στον πραγματικό χρόνο.
Και από αυτή την κυνική πραγματικότητα, μονάχα με ένα υπερβατικό ταξίδι κανείς μπορεί να ξεφύγει. Οι γλάροι φτερούγιζαν σε κοπάδια, πάνω απ΄την επιφάνεια της θάλασσας και το κρώξιμο, που τον επανέφερε στον πραγματικό χρόνο.
Εκείνον που δεν του προσέδιδε χρώμα και διάθεση, μα άγχος για το αύριο.
Την ίδια στιγμή όμως, η ελπίδα πετάριζε δίπλα του υπενθυμίζοντας ότι κάθε επόμενη μέρα δεν μοιάζει με την προηγούμενη αλλά είναι μία νέα πρόκληση για προσωπικό αγώνα. Με περισσότερη ένταση κι αποφασιστικότητα, προκειμένου να πετύχει τους στόχους του.
Τα χρονογραφήματα του Νίκου συνοδεύει κολάζ από έργα της Elinore Schnurr.
Βρείτε τον Νίκο Βαρδάκα στη σελίδα του στο facebook.
