Ζωή

Πέτρου Λυγίζου

Σε αυτό το φωτισμένο χωριό

τα τρένα συνομιλούν με όνειρα στην ομίχλη.

Αφηρημένα αγάλματα ζωντανεύουν ρακένδυτες μνήμες

«Περπατάμε μαζί; Φοβάμαι μόνος μου να διασχίσω τα αμφίβολα

καλοκαίρια…»

Η ελπίδα αμήχανη στο μεσημβρινό συσσίτιο

κι ας τρέχει ο ήλιος στην προσωρινή του έκλειψη

κι ας κατοικούν στη μέση της άνοιξης ανεξίτηλα μυστικά.

Το πιο αληθινό βλέμμα είναι εκείνο

που χωράει το δάκρυ μου.

Ζωή…

Ετοιμάζω άλλοθι για να δεχθώ το απέραντο…

Εγώ το ελεεινό τίποτα,

εγώ η ανάγκη να υπάρχω

κάτω απ΄τη σκάλα που φαντάζομαι.

Κι αυτή η θάλασσα με την αιώρησή της,

η μόνη εξήγηση στη μανία του έρωτα

να εξαγοράσει τη σιωπή μου…

🍁

Copyright © Πέτρος Λυγίζος All rights reserved, 2019
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Στέλλας Σιδηροπούλου. Περισσότερα για τη φωτογράφο

Από τον ίδιο:
Κρυψώνα
Ο νεκροθάφτης