koukidaki: Το παγκάκι

Σε κάποια ρωσική πόλη και συγκεκριμένα σε ένα πάρκο, ένας μεσόκοπος άντρας και μια μεσόκοπη γυναίκα θα συναντηθούν. Θα καθίσουν μαζί σε ένα παγκάκι και θα συνομιλήσουν για περίπου μια ώρα. Καθώς ο διάλογός τους εξελίσσεται εμείς ως θεατές ανακαλύπτουμε ότι και οι δύο λένε ψέματα, και οι δύο προσποιούνται, και οι δύο έχουν κρυμμένα μυστικά, είναι αδύνατο λοιπόν υπό αυτές τις συνθήκες να καταφέρουν να δημιουργήσουν μια μόνιμη ειλικρινή σχέση. Την μια στιγμή τους λυπάσαι για τη μοναξιά τους, για τα γεράματα που έρχονται ανελέητα, για τις λανθασμένες επιλογές τους... Την αμέσως επόμενη στιγμή όμως νιώθεις αποστροφή γιατί καταλαβαίνεις ότι αυτοί, και μόνο αυτοί, φταίνε για την κατάστασή τους. Και οι δυο τους δεν τολμάνε να πουν ειλικρινά ποιοι είναι και τι θέλουν, κρύβονται πίσω από προσωπεία για να νιώσουν καλύτερα, για να δείξουν στους γύρω τους μια ωραιοποιημένη εκδοχή του εαυτού τους, για να εντυπωσιάσουν ο ένας τον άλλον. Κατά βάθος πρόκειται για τραγικούς χαρακτήρες. Και όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας για το έργο του: «κανείς δεν αγαπάει όποιον έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στον εαυτό του.». Δυστυχώς είναι μια τραγική αλήθεια.

Ομολογώ ότι δεν γνώριζα τον Ρώσο συγγραφέα του έργου, τον Αλεξάντερ Ισαάκοβιτς Γκέλμαν, ο οποίος γεννήθηκε το 1933 στην Μολδαβία και έζησε τη φρίκη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου αφού αυτός και η οικογένειά του ήταν έγκλειστοι σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ουκρανία. Κατάφερε να επιζήσει και από το 1966 εγκαταστάθηκε στο Λένινγκραντ όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος και έγραψε πολλά σενάρια αλλά και θεατρικά έργα. Ανάμεσα στα πιο γνωστά του θεατρικά έργα είναι: «Πρακτικά μιας συνεδρίασης», «Ανατροφοδότηση», «Εμείς, οι υπογράφοντες», «Το παγκάκι», «Επαγγελματίες της νίκης» κ.α.

Ο Γιώργος Κιμούλης έχει τριπλό ρόλο σε αυτήν την θεατρική δουλειά, αφού έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία, την διασκευή του κειμένου αλλά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Λιτή η σκηνοθετική του ματιά -όπως λιτά αλλά προσεγμένα είναι και τα σκηνικά του Λευτέρη Γκόντα (δυο παγκάκια και ένας τοίχος με μια ρωσική φράση ζωγραφισμένη πάνω του με σπρέι. Λεπτομέρεια που εκτίμησα ιδιαίτερα. Η ρωσική φράση είναι η εξής: наедине со всеми, που σημαίνει: μόνος με όλους. Τόσο ταιριαστή με όλο το νόημα του έργου! Σύμφωνα με το πρόγραμμα την ζωγραφική του σκηνικού έχει κάνει ο Νίκος Καρράς, οπότε δεν είμαι σίγουρη σε ποιον από τους δύο ανήκει η ιδέα και σε ποιον πρέπει να δώσω τα εύσημα.)

Αεικίνητος ο Γιώργος Κιμούλης πάνω στην σκηνή, ερμηνεύει τέλεια τον μεσήλικα ψεύτη που προσπαθεί να φλερτάρει την γυναίκα, τα ψέματά του είναι σχεδόν χαριτωμένα, δεν καταφέρνεις να τον αντιπαθήσεις ακριβώς. Ίσως επειδή κατά βάθος τον λυπάσαι. Όλα αυτά τα συναισθήματα καταφέρνει να μας τα δώσει ο παλαίμαχος ηθοποιός.

Η Φωτεινή Μπαξεβάνη αναλαμβάνει να ερμηνεύσει τον ρόλο της γυναίκας αλλά έχει επιμεληθεί και την πρωτότυπη μουσική του έργου, η οποία έχει αρκετά ρωσικά στοιχεία. Μας δίνει μια γυναίκα ατημέλητη, γερασμένη, νικημένη από την ίδια της την ζωή και τις επιλογές της. Κρύβεται και αυτή πίσω από ένα προσωπείο που πέφτει όσο προχωρά η υπόθεση.

Τα κουστούμια είναι της Σοφίας Νικολαΐδη· δίνουν μια αίσθηση επαρχιακής μιζέριας, μια κακομοιριάς, μιας φτώχειας που ταιριάζει με τους αποτυχημένους και μοναχικούς χαρακτήρες.