Μαίρης Τσίλη
(Αφιερωμένο κάπου...)
Ερωτευμένε μου εαυτέ νομίζω ότι πρέπει να πούμε δυο κουβέντες. Άσε για λίγο στην άκρη το κορμί και την καρδιά που από έρωτα σε μεθάει και μίλησε μου κατάμουτρα.
Σου μιλώ και κοιτώ τον ουρανό. Σου μιλώ και η καρδιά μου χτυπάει αλλιώς. Σου μιλώ σαν να παραμιλώ. Άκου λοιπόν...
Ήρθε η άνοιξη κι εδώ κι εκεί που είσαι εσύ. Λίγος καιρός έχει περάσει από τότε που έσκασες σαν πυροτέχνημα στης καρδιάς μου τον ουρανό. Με ράγισες. Και ύστερα σιγά σιγά άρχισες να με ενώνεις και να με συνδέεις με τα δικά σου κομμάτια.
Με ρώτησες αν ένα χάδι μπορεί να γιατρέψει τις πληγές. Σου είπα πως ναι. Φτάνει να χαϊδεύεις τις πληγές του άλλου απαλά δίχως να ρωτάς.
Μου είπες ότι με αγαπάς και εγώ ήθελα να σε πιστέψω και να σου πω ότι κι εγώ σε αγαπώ αλλά ντράπηκα. Κι όμως οι φλέβες της ψυχής έτρεμαν στην σκέψη σου. Ζούσα την ζωή μου. Έτσι απλά. Κι όμως ένιωθα στα χείλη μου το χιόνι που περπατάς εσύ εκεί που είσαι τώρα. Κι εσύ ένιωθες στο κορμί σου, τον ήλιο που πίνω εδώ που είμαι εγώ τώρα.
Μου είπες ότι μας χωρίζουν θάλασσες και ώρες διαφορετικές. Σου είπα: ε, και; Και έτσι απλά σε αγκάλιασα και σε χάιδεψα σαν ήσουν εδώ και σαν να είμαι εκεί. Κοιμήθηκες ήρεμα. Την άλλη μέρα ξεσπάσαμε και οι δυο. Είπαμε μαζί το σ' αγαπώ και σπαράξαμε από έρωτα ξεδιάντροπα γυμνό.
Μου είπες: γδύσου! Κι εγώ έγδυσα εσένα.
Σου είπα: γδύσου! Κι εσύ έγδυσες εμένα.
Και τότε χάθηκαν οι θάλασσες που μας χωρίζουν και οι διαφορετικές μας ώρες και φτιάχτηκε ένα όμορφο μυστικό, ένας παράδεισος κρυφός που μέσα του ζούμε εμείς, δυο σώματα γυμνά, δυο καρδιές χωρίς ντροπές και ένας έρωτας σαν πράξη ζωής χωρίς στάλα ενοχής. Κι ένας οργασμός μέσα σε ένα δάκρυ και έναν λυγμό που φωνάζει ανήθικα από ευτυχία.
🌷
Copyright © Μαίρη Τσίλη All rights reserved, 2019
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο by Arvanitis Phorography. Πηγή
Της ίδιας:
