Χρήστου Δημούλα
Γεια σας κύριε Χρήστο.
Σας γράφω απ' το γνωστό μέρος που περνάω το τελευταίο χρονικό διάστημα τη ζωή μου. Ελπίζω να 'στε καλά και σας στέλνω γλυκόπικρο χαμόγελο αγάπης να σας συντροφεύει και να σας κρατά γερό να προχωράτε. Την τελευταία φορά που ήρθατε για κόλλες, ήμουν στο γραφείο θεραπευτικής αγωγής και δεν πρόλαβα να σας δω και ν' ανταλλάξουμε θερμές όπως πάντα χειραψίες, ματιές και προτροπές. Έμαθα όμως απ' τον συγκάτοικο θαλάμου ότι μπουκάρατε και στον κόσμο της Δραματοθεραπείας και λες και τα χέρια μου γίνανε φτερά κι η καρδιά μου πεταλούδα απ' την χαρά μου κι ήθελα να πετάξω να σας βρω και ν' ακουμπήσω απαλά στους ώμους σας.
Σας γράφω απ' το γνωστό μέρος που περνάω το τελευταίο χρονικό διάστημα τη ζωή μου. Ελπίζω να 'στε καλά και σας στέλνω γλυκόπικρο χαμόγελο αγάπης να σας συντροφεύει και να σας κρατά γερό να προχωράτε. Την τελευταία φορά που ήρθατε για κόλλες, ήμουν στο γραφείο θεραπευτικής αγωγής και δεν πρόλαβα να σας δω και ν' ανταλλάξουμε θερμές όπως πάντα χειραψίες, ματιές και προτροπές. Έμαθα όμως απ' τον συγκάτοικο θαλάμου ότι μπουκάρατε και στον κόσμο της Δραματοθεραπείας και λες και τα χέρια μου γίνανε φτερά κι η καρδιά μου πεταλούδα απ' την χαρά μου κι ήθελα να πετάξω να σας βρω και ν' ακουμπήσω απαλά στους ώμους σας.
Θαρρώ θα βοηθήσετε –αν καταφέρετε να γίνετε δραματοθεραπευτής– πολύ κόσμο, ανθρώπινο και ζωικό, να βοηθηθείτε κι εσείς. Ναι, μην εκπλήσσεστε, ανθρώπινο και ζωικό, όπως σας το λέω. Μπορείτε κι απ' αυτόν τον δρόμο να βοηθήσετε ώστε ο κάθε τομέας να διατηρείται ακέραιος κι ειδικά ο ανθρώπινος κόσμος να ισχυροποιήσει την σαφήνεια των χαρακτηριστικών που τον γνωστοποιούν ως τέτοιον. Εδώ, απ' όπου σας γράφω, αυτό το έχουμε μπερδεμένο και το βιώνουμε νοθευμένα.
Κόπρανα παρατημένα συχνά-πυκνά, χειροπόδαρα δεμένα κορμιά, γιατρουδάκια που μόλις ζεσταθεί η «μηχανή« τους απολύονται, ενώ ως κι οι γάζες άρχισαν κι αορατεύουν.
Απ' την άλλη μεριά έχουμε και τους γονείς και συγγενείς να μην δέχονται ότι αποτέλεσαν κι αποτελούν κι αυτοί μέρος της κενότητας κι ανημποριάς μας, ενώ κι εμείς βλέπουμε πια ξεκάθαρα το μαρασμό και τις αλυσίδες που επιφέρει το βυθιστικό «μην ανακατεύεσαι, όχι εσύ για τέτοια...» Μετά, ήρθε κι ο πόλεμος...
Κύριε Χρήστο να 'ρχεστε και πέραν των παραγγελιών που δίνετε εδώ και να με βλέπετε. Σκεφτείτε και καμιά ιδέα περί καλλιτεχνικής ενασχόλησής μου, όλο ενέσεις, χάπια και λόγια, αρχίζω και μουμιοποιούμαι εδώ πέρα. Ξέρετε, λεφτά δεν μας αφήνουν να έχουμε και θα δυσκολευτώ να πείσω κάνα δικό μου να σας δίνει κατιτίς, μα ελάτε και κάτι θα γίνει.
Τι μάχη κι εσείς, τι μάχη δίνω κι εγώ! Όλη η ζωή μια μάχη κι εμείς μποξέρς στο ρινγκ της. Δεν είναι τυχαίο που σας αρέσει το μποξ. Ευτυχώς που σας αρέσουν οι τέχνες, τα κοινωνικά δικαιώματα, οι γερές σχέσεις κι ο αγώνας, προσωπικός και συλλογικός, για την επικράτηση όλων αυτών.
Ελάτε και χωρίς παραγγελίες κύριε Χρήστο. Κάποιο αναψυκτικό ή χυμό θα βρω αρπάζοντάς το απ' την κουζίνα που έτσι κι αλλιώς, όλο και λιγοστεύει από προσωπικό, ποσότητα και ποιότητα διατροφική. Γαμώ την μάνα που τους έκανε και συνεχίζει να τους κάνει!
Σας περιμένω το συντομότερο, με καλλιτεχνικές-θεραπευτικές προτάσεις.
Σας χαιρετώ θερμά.
Εδώ Ψυχής Ιατρείον, όβερ.
Εις το επανιδείν!
Εδώ Ψυχής Ιατρείον, όβερ.
Εις το επανιδείν!
Μ' εκτίμηση,
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ
🍃
Copyright © Χρήστος Δημούλας All rights reserved, Απρίλιος 2019
