Η Ζωή Γκαϊδατζή και οι Λοβοτομές τελευταίας τεχνολογίας

Συνήθως οι άνθρωποι διαχωρίζουν τις έννοιες «ψυχή» και «μυαλό». Εγώ προσωπικά θεωρώ πως η ψυχή αποτελεί απλά την άυλη μορφή του μυαλού που εντοπίζεται στην λειτουργία του εγκεφάλου. Ο διαχωρισμός είναι μόνο λεκτικός και όχι ουσιαστικός. Ως εκ τούτου είμαι πεπεισμένη πως κάθε δημιουργική διαδικασία στην οποία αφήνομαι είναι χαρά για εμένα μια και αποτελεί ένα ακόμα βήμα της αμελητέας ύπαρξής μου προς την αιωνιότητα. Οι αλύτρωτες πατρίδες όσων ονειρεύομαι αλλά και όσων με προβληματίζουν στην ουσία είναι μέσα μου και αναζητούν την ελευθερία τους την οποία βρίσκουν μέσα από την καλλιτεχνική και λογοτεχνική έκφραση. Η εμμονή των γραμμάτων να ενώνονται σε λέξεις και αυτές σε λόγο με αναγκάζει να τρέχω συχνά για να προλάβω να τις αποτυπώσω στο χαρτί με την ταχύτητα αλλά και την ένταση με την οποία μου εμφανίζονται. Εγώ απλά υπακούω με μόνη ελπίδα την ολοκλήρωση ενός στιγμιότυπου, μιάς ιδέας ή μιάς καταγγελίας που έρχεται θαρρείς από κάπου έτοιμη για μένα. Ο ουρανός είναι πολύ μεγάλος κι εγώ πολύ μικρή για να αρνηθώ τα έπεα πτερόεντά του. Κάπως έτσι δημιουργείται το έργο μου είτε είναι γραπτό είτε είναι καλλιτεχνικό. Με έναν ανεξήγητο τρόπο γνωρίζω από πάντα πως οι επικλήσεις για έμπνευση καμία χρησιμότητα δεν έχουν. Το μόνο που κάνω είναι απλά να αφουγκράζομαι και να ανταποκρίνομαι σε όλες αυτές τις εξελίξεις που συμβαίνουν μέσα μου και γύρω μου.[1]

Ζωή Γκαϊδατζή

Η Ζωή Γκαϊδατζή γράφει ένα κείμενο με αφορμή την ποιητική της συλλογή, Λοβοτομές τελευταίας τεχνολογίας, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κύμα.

Διαβάζοντας την ποιητική συλλογή της, που εθελοντικά μού έστειλε μετά τη γνωριμία μας, ξαφνιάζομαι από την ανίχνευση στοιχείων που δεν είδα πάνω της. Θέλω να πω, αυτό που αντανακλά η Ζωή ως άνθρωπος δε προδίδει καθόλου εκείνο που εισπράττει κανείς στα έργα της.
Η συλλογή χαρακτηρίζεται επακριβώς από τον τίτλο της· και από αυτή την άποψη προσφέρει αυτό ακριβώς που δηλώνει το εξώφυλλο -προτείνω να διαβάσεις πρώτα το βιβλίο και μετά να αναζητήσεις την ποιήτρια.
Το γενικό τοπίο είναι αστικό, βιομηχανικό, τεχνολογικό και γκρίζο. Ένα γκρίζο που δεν αφορά μόνο αυτά που περιγράφονται αλλά τη συνολική εμπειρία. Το σκοτάδι της συνειδητοποίησης τού τι συμβαίνει (τριγύρω αλλά και εντός του ανθρώπου), το αδιάφορο χρώμα των τσιμεντένιων δρόμων και η σκοτεινή αύρα που τυλίγει τους στίχους της, κυριαρχούν. Γίνεται ειρωνική, είναι πολιτικοποιημένη, συνετή, πεζή -με την πεζότητα που οφείλεται στην συναίσθηση των πραγμάτων και των σχέσεων/συσχετισμών-, σουρεαλιστική στις εικόνες της, μουντή και πικρή στη γεύση. Είναι ρεαλίστρια θα πει κανείς και θα 'χει δίκιο. Ονειρεύεται όταν δεν απαισιοδοξεί (σχεδιάζει) αλλά δεν ονειροβατεί.

Κι όταν πεθάνω
το κέλυφός μου
θα με ξαναγεννήσει
σαν μια γλώσσα που κοροϊδεύει
εκεί που γλύφει.

Δίνει μια εξαίσια σημασία στις λέξεις, τις υπολογίζει ιδιαιτέρως και τις μετρά σε βαρύτητα. Το αναφέρει ανάμεσα στους στίχους της αλλά το βλέπεις κιόλας ότι ορίζει με λεπτομέρεια τον λόγο της, δίνει αξία και κύρος, σέβεται...
Τα σκοτάδια που περιέγραψα διαρκούν από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα κι αυτή η «αντρική» ματιά καμουφλαρισμένη σε γυναικεία πένα αξίζει μια προσέγγιση.

Κάθε κούκλα
αξίζει να λατρεύεται
σα μια θεότητα
που πέτρωσε
επειδή ένιωθε πολύ.

Ευχαριστώ τη Ζωή Γκαϊδατζή για τη διάθεση του βιβλίου της
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα

[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.

Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ

Η Ζωή Γκαϊδατζή σημειώνει: Αντί για ικεσίες βάζω τη λέξη επικλήσεις.