Τι θα λέγατε για ένα μυθιστόρημα με φανταστικά αλλά και πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα, που μπλέκει δηλαδή τη μυθοπλασία με την ιστορία και «εξετάζει» τα χαρακτηριστικά του χρόνου με επίκεντρο το ερώτημα αν το παρελθόν είναι κάτι πεπερασμένο, τελειωμένο, μόνιμο κι οριστικό ή αν επανέρχεται στο παρόν ή το μέλλον; Κι αν επιστρέφει/-ψει, θα μας δείξει τα λάθη ή τα σωστά μας; Θα μας βοηθήσει μια τέτοια επιστροφή/επανάληψη, και πώς; Στις σελίδες του θα γνωρίσετε τη Νάνα, τον Ιωάννη, την Ανθή... και θα μάθετε τί πιστεύει η συγγραφέας του, η Σοφία Δημοπούλου.
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Σ.Δ.: Ήθελα να γράψω ένα βιβλίο που να εξερευνά την επίδραση του παρελθόντος στα παρόν. Ποια η χρησιμότητά του και οι αναφορές μας στα περασμένα, αν δεν αποκομίζουμε κάποιο όφελος; Ήταν ένα ερώτημα που με απασχολούσε πάντα. Έτσι, το βιβλίο αυτό είναι η επίδραση μιας παλιάς ιστορίας στη ζωή μια σύγχρονης γυναίκας που εμπλεκόμενη συναισθηματικά μεταμορφώνεται.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Σ.Δ.: «Γυναίκα». Το βιβλίο παρακολουθεί γυναίκες της εποχής στον αγώνα τους να γίνουν κυρίαρχες της ζωής τους και να πετύχουν τα όνειρά τους σε μια κοινωνία που τους ύψωνε τείχη.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Σ.Δ.: Να αφεθεί στη γοητεία μιας άλλης εποχής όχι τόσο μακρινής και να κατανοήσει τα δεδομένα της, για να μπορέσει να καταλάβει τους χαρακτήρες που αναπτύσσονται στο βιβλίο.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Σ.Δ.: Πρώτα στο Λονδίνο, έπειτα στην Αθήνα, κατόπιν στην Πάτρα και από εκεί στην Κέρκυρα και πάλι στην Αθήνα για να ακολουθήσουμε αντίστροφα τα βήματα της Ανθής Γεραμάκη, της ηρωίδας του βιβλίου στην αναμέτρησή της με το χρόνο. Ίσως αυτό το ταξίδι να κρατούσε μια ζωή, όσο έζησε εκείνη.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Σ.Δ.: «Πού είχε ακουστεί δυο νέες γυναίκες να ονειρεύονται άλλο από το να κάνουν σπιτικό και κάμποσα παιδιά; Εκείνες όμως ήταν σίγουρες πως τη ζωή θα την πατούσαν με το παπούτσι τους, θα την υπέτασσαν στη δική τους τη θέληση».
Ευχαριστώ πολύ από καρδιάς!
Το μυθιστόρημα της Σοφίας Δημοπούλου, Πώς υφαίνεται ο χρόνος, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Πλοκή:
Η Νάνα, μια αρχιτεκτόνισσα που πάσχει από κρίσεις πανικού, βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής της αφού καλείται να πάρει σημαντικές αποφάσεις, όπως το να κρατήσει το παιδί που κυοφορεί. Σε μια αναπαλαίωση του αρχοντικού της οικογένειας του Ιωάννη Αντωνόπουλου, ανακαλύπτει ένα παλιό χειρόγραφο από το οποίο μαθαίνει πολλά για την ιστορία της οικογένειας που εντέλει συνδέεται με την ιστορία και της δικής της. Μέσα από το χειρόγραφο μαθαίνει, επίσης, και για την Ανθή Γεραμάκη, η οποία λόγω των προκαταλήψεων της κοινωνίας του τέλους του 19ου αιώνα, αναγκάζεται να στερηθεί το δικαίωμα της μητρότητας, και να αλλάξει ακόμα και την ταυτότητά της. Η τέχνη της –είναι πολύ καλή υφάντρα– και το πείσμα της για ζωή θα τη βοηθήσουν να ξαναβρεί τα κομμάτια του εαυτού της. Η Νάνα θα εμπλακεί συναισθηματικά με την ιστορία της Ανθής και αυτή η εμπλοκή θα τη μεταμορφώσει.
Τους κεντρικούς ήρωες πλαισιώνουν υπαρκτά πρόσωπα, όπως η ζωγράφος Σοφία Λασκαρίδου, ο «καταραμένος» ποιητής Περικλής Γιαννόπουλος, ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ο Δηλιγιάννης, ο Χαρίλαος Τρικούπης, ενώ ανάμεσα στα φανταστικά μπαίνουν και ιστορικά γεγονότα που καθόρισαν τη σύγχρονη Ελλάδα.
Σημείωμα Σοφίας Δημοπούλου:
Πώς υφαίνεται ο χρόνος; Πιθανόν να μη μάθουμε ποτέ αν στ’ αλήθεια ο χρόνος ακολουθεί μια ευθεία ή κάνει κύκλους πάνω απ’ το κεφάλι μας.
«Δε γίνεται να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι», είπε ο Ηράκλειτος. Τα νερά που μας βρέχουν κάθε φορά είναι άλλα, η εμπειρία μας αλλάζει τα νερά, κάποτε αλλάζει ακόμα και αυτή την ίδια τη ροή του. Ετούτο το άχρονο χαλί, που είναι η ζωή των ανθρώπων, είναι η μοίρα μας και χρέος μας είναι να βάλουμε, καθένας με τον τρόπο του, τη μικρή του βελονιά. Ελπίζω να ευχαριστηθείτε το ταξίδι προς τα πίσω, στο παρελθόν που έρχεται να διεκδικήσει κομμάτι απ’ το παρόν μας. Έτσι κι αλλιώς πάντα με τις παλιές εμπειρίες οδηγό προχωράμε.
Η Σοφία Δημοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, η καταγωγή της όμως είναι από τα Λουσικά, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα. Σπούδασε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στον περιβαλλοντικό σχεδιασμό πόλεων και κτιρίων. Εργάστηκε ως μηχανικός στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα και ασκεί το επάγγελμά της ως σήμερα. Παράλληλα ασχολείται με τη συγγραφή και την ποίηση και παραδίδει μαθήματα δημιουργικής γραφής, έχοντας ολοκληρώσει το πρόγραμμα «Δημιουργική ανάγνωση και γραφή της πεζογραφίας» του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει γράψει άλλα τέσσερα μυθιστορήματα: Lapis lazuli, η πέτρα που λείπει (2012), Άλμα θα πει ψυχή (2013), Σε σωστή ώρα νυχτώνει (2014) και Η ζωή απέναντι (2016), ενώ διηγήματά της έχουν κατά καιρούς συμπεριληφθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, ηλεκτρονικά μέσα (themachine, fractalart, diastixo) και σε εφημερίδες.
Περισσότερες πληροφορίες για την ίδια θα βρείτε στην προσωπική της ιστοσελίδα.
