Πέτρου Λυγίζου
Έχω ένα σώμα από φύλλα φθινοπώρου
Κι ένα βλέμμα εξόριστο στο παρελθόν
Δεν βιάζομαι.
Ακολουθώ τους πρωινούς επισκέπτες μου
Κι έτσι όπως πετούμε μαζί στη στέγη
Ανάμεσα σε ουρανό και θάλασσα
Θεμελιώνουμε με λέξεις τις αυτοσχέδιες φωλιές τους
Μήπως -έτσι τυχαία- βρουν καταφύγιο οι μνήμες μου…
Δεν έχω πολλές ελπίδες.
Μόνο μια πανσέληνο που ξεχειλίζει στον κήπο,
Ένα κύμα που σκορπίζει στην αυλή των λουλουδιών
Κι ίσως -ακατανόητη και αναπόδραστη- την άνοιξη!
🌼
Copyright © Πέτρος Λυγίζος All rights reserved, 2019
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε φωτογραφία Arvanitis Photography. Πηγή
Του ίδιου:
