Η Τζούλι Τσόλκα απαντά τις ερωτήσεις μου για την παράσταση «Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ» στην οποία πρωταγωνιστεί.
Πόσο ταυτίζεστε και πόσο διαφοροποιήστε από τον χαρακτήρα που υποδύεστε;
Τ.Τ.: Νομίζω ότι δεν ταυτίζομαι πουθενά με τον ρόλο. Μόνο διαφορές βρίσκω. Το μόνο μικρό, ας το πούμε, κοινό είναι το ότι και η «Άμα» και εγώ βρεθήκαμε σε ξένο τόπο μόνες. Γι’ αυτό και τον βρίσκω τον πιο κόντρα ρόλο μέχρι στιγμής στην καριέρα μου πράγμα που με εξιτάρει σε πολλά επίπεδα.
Υπήρξαν δυσκολίες; Ποιες ήταν αυτές και πώς ξεπεράστηκαν;
Τ.Τ.: Η «Άμα» είναι μια Σύρια μάνα, πρόσφυγας που έρχεται σε μια χώρα χωρίς να το θέλει, μαζί με το παιδί της, τη Νούρα. Δύσκολη συνθήκη από μόνη της. Το κείμενο της Βάσιας Αργέντη από την άλλη είναι πολύ ζωντανό, δυνατό, ικανό να σε «πετάξει» από τον ρόλο αν ξεφύγεις. Θέλει πολύ μέτρημα και πειθαρχία επί σκηνής γιατί έχει επιπλέον την δυσκολία να είναι σαν δυο μεγάλοι μονόλογοι που μπαίνουν ο ένας μέσα στον άλλο. Έχει μόνο δυσκολίες, μα για μένα έτσι έχει αξία και νόημα. Σε κάθε παράσταση ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο για μένα, για τον ρόλο, για όλο τον θίασο και πως επικοινωνούμε επί σκηνής. Είναι πολύ ωραίο ταξίδι η παράστασή μας και χαίρομαι που είμαι μέρος της.
Αν έπρεπε να περιγράψετε την παράσταση με τρεις λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;
Τ.Τ.: Είμαστε όλοι άνθρωποι.
Τι θέλετε να μείνει στο θεατή μετά το κλείσιμο της αυλαίας;
Τ.Τ.: Θέλω να θυμηθεί, να προβληματιστεί, να ξυπνήσει από το ζομπισμό της οθόνης και να δει πραγματικά δίπλα του πως υπάρχει ανάγκη για ανθρωπιά. Για ενσυναίσθηση. Να θυμηθούμε πως υπήρξαμε κι εμείς πρόσφυγες, μετανάστες, πως πονέσαμε κι εμείς κάποτε σε ξένο τόπο. Κι αντί να είμαστε βίαιοι με κάθε τρόπο να αγαπιόμαστε λίγο παραπάνω.
Στην υπόθεση...
Η ηθική τελειότητα μοιάζει να είναι ο οδηγός στη ζωή του ενός ήρωα (Αλέξανδρος), αλλά δυστυχώς η ζωή πολλές φορές μας γεμίζει ψευδαισθήσεις προερχόμενες από το συλλογικό ασυνείδητο που δεν μπορούμε να τις διαχειριστούμε, και σε έναν τέτοιο σκόπελο σκοντάφτει ο Αλέξανδρος.
Παράλληλα, οι κεντρικές ηρωίδες μας (μητέρα της Νούρα και η Νούρα) αποζητούν, όχι το δυτικό όνειρο όπως κάνουν οι μετανάστες, αλλά μία ανθρώπινη ζωή. Μια ζωή δίχως διώξεις, εγκλήματα και πολέμους. Όπως λέει, η Νούρα μας: «μαμά στις χούφτες μου έχω φυλάξει λίγο ήλιο». Αυτόν τον ήλιο
αποζητούν. Στο έργο αυτό μας παρουσιάζεται μία διπλή Οδύσσεια: Του δυτικού ανθρώπου που τα έχει «όλα» και στέκεται θύμα αυτής της ιδανικής συνθήκης και των προσφύγων που, η ζωή τους μοιάζει το απόβλητο ενός συστήματος που δεν δείχνει στάλα συμπόνιας.
Συντελεστές:
Πρωτότυπο κείμενο: Βάσια Αργέντη
Πρωτότυπη μουσική: Ανδρέας Καρανίκας
Σκηνοθεσία: Βάσια Αργέντη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νίκη Καρνάτσου
Ενδυματολόγος: Νίκος Τριανταφύλλου
Βοηθός Ενδυματολόγου: Ανθή Χατζηαποστόλου
Μακιγιάζ: Μαρία Φαρούπου
Φωτογραφία: Γιώργος Χατζηιωάννου, Δέσποινα Ζαχαρίτσεφ
Σκηνικά: Art In Art
Σχεδιασμός φωτισμών: Μανώλης Μπράτσης
Γραφίστας: Γιάννης Παπαστάθης
Παραγωγή: Art In Art
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού (A-priori)
Παίζουν: Αρετή Κετιμέ, Τζούλι Τσόλκα, Γιάννης Χαντέλης, Θεώνη Φύτρου, Σωτηρία Χρυσικοπούλου
Στο πιάνο ζωντανά ο Ανδρέας Καρανίκας
Κάθε Κυριακή στις 21.00 στο θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8, Γκάζι, 2103428650
