Η Αγγελική Δημουλή υπογράφει αυτήν την ποιητική συλλογή και μου προσφέρει μελαγχολία όσο διαρκεί το αναγνωστικό (μας) ταξίδι λόγω της θλιμμένης αύρας που περικλείει τα έργα της. Εκείνης της θλίψης που ζωγράφισαν με μαύρο οι ζωγράφοι του ρομαντισμού στους πίνακες, σε εκείνους που έβαλαν αγέλαστα πρόσωπα και σκοτάδια και βαριά δωμάτια... Έχει τη θλίψη της Κυριακής που αν και είναι υπέροχη μέρα κι απολαυστική, φέρνει πάντα ένα βάρος στην καρδιά επειδή ακολουθείται από μια Δευτέρα -παραδόξως, γιατί ποτέ κανείς δεν απέδειξε ότι οι Δευτέρες είναι κακές μέρες ή ότι τα καλύτερα έρχονται πριν ή μετά από αυτές! Έχει τη γλύκα των αναμνήσεων μαζί με την πίκρα της αληθινής ζωής, της πραγματικότητας. Έχει αλήθεια... όπως όλοι οι στίχοι, γιατί πάντα οι ποιητές γράφουν αλήθειες, εν αντιθέσει με τους πεζογράφους που γράφουν μυθογραφίες, δηλαδή φανταστικές ιστορίες για φανταστικούς -επομένως ανύπαρκτους- κόσμους και ήρωες.
Σ' αυτήν την συλλογή οι «κόσμοι» είναι οι δικοί μας, όπως και οι άνθρωποι. Δεν είναι ξένοι, μακρινοί, ουτοπικοί... άλλοι. Είναι εμείς που περιδιαβαίνουμε αυτές τις πόλεις, ανασαίνουμε στους ακάλυπτους, περιπλανόμαστε με τρένα, καράβια, ποδήλατα (όχι αεροπλάνα· δε ταιριάζει τόση τεχνολογία στο ρομαντισμό), μαγευόμαστε από την αλμύρα του καλοκαιριού, αγωνιζόμαστε για το αύριο, για την επιβίωση...
Ο χρόνος-ο μη γραμμικός ενθρός μας.
Δανεικός από τις διασπάσεις εραστών
που του κρύφτηκαν.
Ένα μικρό βιβλίο μεγάλων αισθαντισμών που διαβάζεται με μια ανάσα -θαρρείς-, είναι εθιστικό (μεγάλη κατάκτηση για ποίηση· κι όμως!) και εμπεριέχει το συννεφιασμένο τοπίο της παριζιάνικης πρωτεύουσας με το σταχτί των αθηναϊκών πολυκατοικιών σε αντιδιαστολή με τον λαμπρό ήλιο των νησιώτικων ακρογιαλιών... όλα μαζί σε ένα γαϊτανάκι έργων που αντισταθμίζουν δυο γενναίες αντιθέσεις: την απόλυτη καλαισθησία κι ομορφιά με την ασχήμια, και τον ήλιο της ημέρας με τη σελήνη της νύχτας.
Το δύο είναι αδιαίρετο
(κι αν κάποτε κανείς τα καταφέρει, θα δει πως αν διαιρεθεί,
μένεις μισός)
Ο θέναρ, στην ανατομία, είναι μυς και εντοπίζεται στην παλάμη μας κάπου ανάμεσα στη χούφτα και την προεξοχή της βάσης του αντίχειρα. Στη συγγραφή μπορεί να 'ναι εξόχως απαραίτητη μάζα σαρκός που μας επιτρέπει να κινούμε τα δάχτυλα, ή να τα συγχρονίζουμε, ώστε να είμαστε σε θέση να γράψουμε. Στην ποίηση θα είναι και τα δύο μαζί και διάφορα άλλα -φαντάζομαι- μα πάνω απ' όλα θα είναι το μέρος εκείνο του κορμιού που μας βοηθά να κρατάμε, να αγκαλιάζουμε και να αγκαλιαζόμαστε.
Η συλλογή κλείνει με τη γέννηση. Αυτή η αισιοδοξία είναι η κατάληξη του λογοτεχνικού ταξιδιού. Και η αρχή όλων.
Η ποιητική συλλογή της Αγγελικής Δημουλή, Θέναρ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Βρείτε το βιβλίο εδώ!
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Βακχικόν για τη διάθεση του βιβλίου
Στο παραπάνω περιέχονται αποσπάσματα της συλλογής
Ο πίνακας του εξωφύλλου είναι της Αναστασίας Πιλάτη
Στο οπισθόφυλλο:
Παιδί
με αφαλό ένα ρόδι
και τον αστρίτη μες το βλέμμα
Παιδί
με το λινό φουλάρι
για προσκέφαλο
και το άλικο της παπαρούνας
στα ακροδάχτυλα
Παιδί
του νερού και της αγάπης
Των λαχουριών
τα σχήματα
σου δείχνουνε το μέλλον
Καλοκαίρι στην Αθήνα
Πηλός
Βασιλικός
Ελιές
και γάλα χυμένο
απ’ την άκρη
των νυσταγμένων χειλιών
Πιο δυνατό το μείγμα
κι απ’ τον παφλασμό της
Γης
🍃
Η Αγγελική Δημουλή γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία και σκηνογραφία στην Αθήνα και συνέχισε τις σπουδές της στη νεοελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Univérsité Sorbonne-Paris IV). Το 2011 εκδόθηκε η ποιητική συλλογή Έρδυλον (Ποιήματα των Φίλων), εμπνευσμένη από το κίνημα του Oulipo και το 2015 η ποιητική συλλογή Τα ετερόφωτα από τις εκδόσεις Βακχικόν. Συμμετέχει σε διεθνή φεστιβάλ ποίησης και το 2014 ήταν η επίσημη ελληνική συμμετοχή στις εκδηλώσεις της Ρίγας ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης. Το θραυσματικό ποίημα «Λόγια Κεχριμπάρι» με το οποίο συμμετείχε, μελοποιήθηκε από την Gundega Smite και ερμηνεύθηκε από την Εθνική Χορωδία της Λετονίας υπό τη διεύθυνση του Marιs Sirmais (Dzintara Cels). Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στις βαλτικές γλώσσες, στα μαλτέζικα, στα ουκρανικά, στα γαλλικά, στα σλοβένικα, στα αραβικά και στα εβραϊκά. Μεταφράζει συστηματικά ποίηση (Τανέρ Μπαιμπάρς, Γκιουργκέντς Κορκμάζελ, Νεσέ Γιασίν, κ.ά) και αρθρογραφεί στο περιοδικό Vakxikon.gr. Διδάσκει στον ιδιωτικό τομέα και ταυτόχρονα μαθαίνει ελληνικά σε μετανάστες. Το Θέναρ είναι η τρίτη της ποιητική συλλογή.
