koukidaki: Mein Komplex

Όταν ο Hitler συνάντησε τον Freud…

Δυο λόγια για το έργο:

Μια ξεκαρδιστική κωμωδία για την επίσκεψη ενός άνδρα, που πρόκειται να γίνει διάσημος, σ΄έναν ήδη διάσημο ψυχίατρο, στη Βιέννη του 1920, ζητώντας τη βοήθειά του, μια και η σεξουαλική του ζωή δεν είναι αυτή που θα επιθυμούσε ο ίδιος... Το Mein Κomplex, φέρνει τον Χίτλερ και την φιλενάδα του, Κριστίν, στο ιατρείο του Σίγκμουντ Φρόυντ! Ο Φρόυντ αναλαμβάνει να βοηθήσει αυτό το… ασυνήθιστο ζευγάρι, και δεν αργεί να ξεκινήσει μια σειρά από αναπάντεχες, «δυσάρεστες», αλλά εξαιρετικά κωμικές καταστάσεις. Οι μορφές του υποψήφιου δικτάτορα και του διασημότερου ψυχίατρου είναι σκιαγραφημένες με γλαφυρότητα και πολύ χιούμορ.

Ρώτησα τους ηθοποιούς για την παράσταση και το έργο, και ιδού τί μου απάντησαν:

Συναντάμε δύο εξαιρετικά δημοφιλείς προσωπικότητες του προηγούμενου αιώνα. Ποιες οι δυσκολίες ή οι προκλήσεις για τον ηθοποιό που έχει να «οπτικοποιήσει» στη θεατρική σκηνή τόσο μεγάλες και πασίγνωστες φυσιογνωμίες; Υπάρχουν παγίδες; Κι αν, ναι, τότε ποιες είναι αυτές και πώς ξεπεράστηκαν;
Κώστας Καραμουσάλης: Όταν υποδύεσαι ένα ιστορικό πρόσωπο δεν έχεις το ελεύθερο να πλάσεις έναν ρόλο από το μηδέν ή ένα φανταστικό ρόλο. Πρέπει να φορέσεις τα παπούτσια του που λένε και οι Άγγλοι. Όλες του οι ψυχοσωματικές συνήθειες πρέπει να γίνουν δικές μας. Άλλωστε εμείς κινηθήκαμε μεταξύ ιστορικού Άντολφ και Άντολφ του Τσάπλιν στο «Μεγάλος Δικτάτωρ».
Βαρβάρα Καρά: Το μεγαλύτερο ρίσκο για εμένα ήταν ο ρόλος του Χίτλερ, τον οποίο ο Κώστας Καραμουσάλης ερμηνεύει με τεράστια επαγγελματική και θεατρική παιδεία. Πιστεύω πως μια τόσο ισχυρή προσωπικότητα δύσκολα αποδίδεται κωμικά χωρίς να υπάρξουν απώλειες. Αντίστοιχα και ο Φρόυντ φυσικά. Αν ο Μάνθος Καλαντζής αντλούσε έστω και ένα μικρό κομμάτι από την κωμικότητα του Χίτλερ ο ρόλος του αλλά και η παράσταση στο σύνολο της θα κατέληγε σε φαρσοκωμωδία. Ο ρόλος της Κριστίν είχε την ευκολία τού χτίζω από την αρχή. Οπότε εξ' αρχής καλέστηκα ως γυναικεία παρουσία να κρατώ τις ισορροπίες, χωρίς περιορισμούς.
Μάνθος Καλαντζής: Σε αυτό το σημείο θα έλεγα πως αποτέλεσε τόσο για μένα όσο και για τους άλλους συναδέλφους μου, περισσότερο πρόκληση παρά φόβος το ότι έχουμε να κάνουμε με τόσο γνωστές ιστορικές προσωπικότητες. Μη ξεχνάμε βέβαια πως πολλά από τα γεγονότα-στοιχεία του έργου αποτελούν καθαρή μυθοπλασία που αποφέρουν τη κωμωδία και την ανατροπή στη δική μας παράσταση.

Ποια είναι τα μηνύματα που θέλει να περάσει το έργο;
Κώστας Καραμουσάλης: Για μένα το μήνυμα που υπάρχει είναι ότι πρέπει όλοι να δούμε στοιχεία του Άντολφ που κρύβουμε μέσα μας. Εν συντομία το ότι για τα προβλήματα της ζωής δεν φταίνε μόνο οι άλλοι.
Βαρβάρα Καρά: Κατά την άποψή μου το έργο προσπαθεί να περάσει ήπια το γεγονός πως ακόμα και οι πιο ισχυρές προσωπικότητες, ακόμα και αυτοί που στα μάτια πολλών φαίνονται άθραυστοι, ενδόμυχα υπάρχει πάντα ένα κομμάτι που τους βασανίζει και τους κρατά δεσμευμένους. Με προσωπική δουλειά όμως και εφόσον αυτό το πρόβλημα δεν έχει γιγαντωθεί όπως π.χ. του Χίτλερ, λύνονται όλα.
Μάνθος Καλαντζής: Στόχος του έργου είναι να αγγίξει τον κάθε θεατή και να δει στοιχεία του εαυτού του μέσα από τους ήρωες του έργου. Νομίζω πως 5 χρόνια τώρα τα καταφέρνουμε να το περάσουμε…χαχαχα

Πώς προσεγγίσατε τον ήρωα σας; Παρατηρείτε κοινά στοιχεία του εαυτού σας με τον χαρακτήρα που ερμηνεύετε και ποια είναι αυτά; Αντίστοιχα, πόσο διαφορετικός σαν άνθρωπος είστε;
Βαρβάρα Καρά: Στην αρχή δυσκολεύτηκα διότι αν και η Κριστίν δεν υπήρξε υπαρκτό πρόσωπο θεατρικά καλούταν την σύντροφο ενός κορυφαίου Εθνικοσοσιαλιστή ηγέτη, του Χίτλερ, και ταυτόχρονα "ασθενής" ενός από τους πιο βαθυστόχαστους και πετυχημένους ψυχιάτρους του 20ου αιώνα, του Φρόυντ. Οι ισορροπίες του ρόλου ήταν πολύ λεπτές. Το γεγονός βέβαια πως πρόκειται για κωμωδία σίγουρα με βοήθησε στο να αποδώσω ευκολότερα. Με την Κριστίν, αν και τόσα χρόνια την έχω αγαπήσει πολύ και την έχω συμπονέσει, δεν έχουμε κανένα κοινό σημείο με μόνη εξαίρεση την τελευταία σκηνή με τον Χίτλερ. Είναι η μόνη στιγμή που η ίδια υπερασπίζεται τον εαυτό της χωρίς φόβο και εσωτερικούς φραγμούς. Πράττει αυτό ακριβώς που νιώθει, γι' αυτό και τελικά στο τέλος ανταμείβεται. Αν και μιλάμε για μια ισχυρή γυναίκα γνωσιακά αλλά και καλλιτεχνικά, ούσα πιανίστρια, η αδυναμία της πολλές φορές υπερισχύει και την παρασύρει σε καταστάσεις αδιέξοδες και ψυχοφθόρες.
Μάνθος Καλαντζής: Η δυσκολία στο να προσεγγίσω τον χαρακτήρα του Φρόυντ έγκειται στο γεγονός ότι μια τόσο πολύπλευρη προσωπικότητα δύσκολα μπορεί να αναπαραχθεί σκηνικά. Αποτέλεσε πρόκληση μέσα από πολλή μελέτη να καταφέρω να πλησιάσω έστω και αμυδρά την παρουσία του, μέσα από λεπτές ισορροπίες και παράλληλα να καταφέρω να βρω μέσα από τον συγκεκριμένο ήρωα πολλά στοιχεία του εαυτού μου. Βέβαια το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με σάτιρα και κωμωδία, καθιστά ακόμα μεγαλύτερη τη δυσκολία.

Η παράσταση ανέβηκε και την προηγούμενη χρονιά με πολύ μεγάλη επιτυχία. Σας αγχώνει αυτό για τη συνέχεια ή μήπως αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό λειτουργεί ως «ασπίδα» για τον νέο κύκλο παραστάσεων που ξεκινά; Τελικά, υπάρχουν «μαξιλαράκια ασφαλείας» στο θέατρο;
Βαρβάρα Καρά: Σαφέστατα δεν με αγχώνει αλλά δεν το θεωρώ ούτε και ασπίδα. Θα ήταν προπαγανδιστικό για τον ίδιο μου τον εαυτό αν πίστευα πως υπάρχει μαξιλαράκι ασφαλείας. Όλα είναι ρευστά, τίποτα δεν είναι μόνιμο. Οπότε πορεύομαι με την ήδη υπάρχουσα επιτυχία με πολλή χαρά και βρίσκομαι σε ετοιμότητα για ό,τι κι αν προκύψει μετέπειτα.
Μάνθος Καλαντζής: Το σίγουρο είναι ότι "μαξιλαράκια ασφαλείας" δεν υπήρξαν ούτε θα υπάρξουν ποτέ και για κανέναν. Έχουμε μάθει 5 χρόνια τώρα να προχωράμε με πίστη και απεριόριστη αφοσίωση σε αυτό που κάνουμε βασιζόμενοι στην αγάπη και ανταπόκριση που μας δείχνει ο κόσμος.