koukidaki: Με το βλέμμα του Ομήρου

Ποίηση -ξανά. Ένα γραφικό στοιχείο στο εξώφυλλο που μοιάζει με το δέντρο της ζωής περιλαμβάνει δεκάδες μάτια· που σε κοιτάζουν όταν το κρατάς ευθεία μπροστά και σου θυμίζουν τον τίτλο της συλλογής.

Η γέφυρα

Κι όταν μας χώρισε ο χρόνος
Δεν χωρίσαμε μία στιγμή
Κι όταν κλαίγαμε με τόση λύπη
Γεφύρι τα δάκρυα, έγιναν ψυχή

Ο Εντμόντ-Ανδρέας Σαλβάρης ρίχνει ματιές τριγύρω (του) και μένοντας γήινος και ρεαλιστικός εκφράζεται μέσω των στίχων. Τοποθετεί τις εικόνες του στο αστικό τοπίο των πόλεων υπό ένα διαχρονικό πρίσμα και «χρησιμοποιεί» δύο πολύ ευδιάκριτα χαρακτηριστικά στο συγγραφικό του ύφος: τις άτακτες ρίμες οι οποίες προσδίδουν κάτι από ρυθμό αλλά με αρρυθμία αφού δε διαθέτουν εξακολουθητικό μέτρο και τις επαναληπτικές μορφές λέξεων που αυξάνουν την ένταση εκεί που επιθυμεί να μας «οδηγήσει» εκείνος ενώ προσφέρουν κάτι σα λανθάνον πλεονασμό.

Αντλώ πολλά δίπολα μέσα από την ανάγνωση: ζωή-θάνατος, φως-σκιά, νύχτα-μέρα, νίκη-ήττα, δίκαιο-άδικο, γέλιο-δάκρυ, εγώ-εσύ, άγγελος-δαίμονας, άπιστος-πιστός... Όπως είναι δηλαδή η ζωή μόνο που η αποσαφήνιση τους μέσα στο ίδιο έργο γεννά αντιθέσεις (χρωμάτων, συναισθημάτων, κ.ο.κ.).
Κέντρο όλων ο άνθρωπος γενικότερα μα όταν/αφού γράφει σε πρώτο πρόσωπο αισθάνομαι ότι γράφει για εκείνον, ανοίγοντας το παράθυρο προς την ψυχή (του), αυτό που τόσο λατρεύουμε οι φιλαναγνώστες του κόσμου. Ο συγγραφέας λιγοψυχεί από τα τεκταινόμενα, από όσα βλέπει, οσμίζεται κι ακούει, και μιλάει για «πληγές» όπως της προσφυγιάς, το μεταναστευτικό και τη νοσταλγία των ανθρώπων για τα μέρη τους. Εκφράζει αδυναμίες και θέλω περνώντας από την παιδικότητα (Η εβδομάς, Μη ντρέπεσαι, κ.ά.) ως την πιο βαθιά σοφία.

Όπου το σύμπαν αναπνέει

Γεννάει τη φύση

Τις περισσότερες φορές, οι στίχοι του είναι σύντομοι, κοφτοί, σχεδόν τηλεγραφικοί. Πολλές φορές αποθεώνει τη γυναίκα και την ευλογά (π.χ. Γαλαξίας) με διάθεση να προσφέρει μια ωδή προς εκείνη και τη βεβαίωση ότι αναγνωρίζει τα λάθη του.

Έτσι, γκρεμίζουμε κάθε νύχτα τον άλλο

Την ημέρα αρχίζουμε απ' την αρχή

Μια ζωή το εγώ πιο μεγάλο

Πυργωμένο στη δική του ψυχή

Στο δεύτερο μέρος τού βιβλίου διαβάζουμε εναλλακτικούς λογισμούς βασικών ηρώων του Τρωικού πολέμου ως εν δυνάμει μονόλογοι από πασίγνωστες φυσιογνωμίες όπως ο Μενέλαος, η Κλυταιμνήστρα, ο Πρίαμος κ.ά. υπό το βλέμμα-πένα τού Εντμόντ-Ανδρέα ο οποίος είναι και ο μόνος υπεύθυνος (τελικά), ο δημιουργός των πάντων (όλων των έργων) όπως ο Θεός κατά τας γραφάς ή ο Όμηρος για την Ιλιάδα και την Οδύσσεια.

Αν πόλεμος μ' αναζητεί

Έναν Πάρη πάλι θα βρω