J.E.: Μακάριος αυτός που μπορεί να τη μετρήσει. Δυστυχώς, δε γνωρίζω πώς τη μετράνε, προς το παρόν είμαι σε αναζήτηση για το τι εστί ευτυχία… και σας διαβεβαιώ πως τούτη η αναζήτηση είναι πολύ ψυχοφθόρα…
Την δημιουργία;
J.E.: Η δημιουργία είναι κάτι που υπάρχει μέσα σε όλους τους ανθρώπους. Σε κάποιους βαθιά, σε κάποιους άλλους επιδερμικά, ωστόσο, αναλόγως τη διάθεση και την έμπνευση, μας επισκέπτεται με χάρη και ολοκληρώνει τη μέθεξη του έρωτα γι’ αυτά που αγαπάμε.
Την επιτυχία;
J.E.: Η επιτυχία είναι ύπουλο πράγμα… μπορεί να σου δίνει δόξα, ενίοτε και πλούτο, να σου δίνει την πολυπόθητη ευκαιρία να φυγαδευτείς από την γκρίζα αφάνεια στην χρυσοποίκιλτη αίγλη, όμως, τις περισσότερες φορές, σου παίρνει την ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι καθαρά και με παρρησία το σωστό και το λάθος, το εκούσιο και το ακούσιο…
Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
J.E.: Έγραψα την πρώτη μου νουβέλα σε νεαρή ηλικία∙ μια ιστορία με πρωταγωνιστές δυο αγαπημένους φίλους, οι οποίοι, παρασυρμένοι από το άμυαλα νιάτα, δοκίμασαν τα όρια και τις αντοχές της φιλίας τους. Μερικά χρόνια αργότερα, συνέθεσα ένα λιτό μουσικό θέμα για τούτη την ιστορία με κιθάρα, κρουστά και την ξέπνοη υποστήριξη των πλήκτρων. Ξεθωριασμένα πια, βρίσκονται πετάμενα κάπου στο πατάρι των αναμνήσεων μου, μαζί με τα συναισθήματα που έχω πλέον για εκείνη την ιστορία που… όποτε μπαίνω στον πειρασμό να την ξαναγράψω από την αρχή, κάνω πίσω φοβισμένος, ανίκανος να αντιμετωπίσω το παρελθόν.
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
J.E.: Σίγουρα θα ήταν από μια ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ, με νευρωτικά πλάνα και αφήγηση. Κατά προτίμηση ή από το «Vertigo» ή από το «Rear Window».
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
J.E.: Το μουσικό θέμα από την ταινία «Summer of '42» του -προσφάτως εκλιπόντος- Michel Legrand.
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
J.E.: Οπωσδήποτε το 399 π.Χ, να ήμουν παρών στη δίκη και το θάνατο του φιλοσόφου, Σωκράτη.
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
J.E.: Για κάποιο περίεργο λόγο μου έρχεται το κίτρινο στο νου.
Η λαχτάρα;
J.E.: Κόκκινο.
Η φλόγα;
J.E.: Πορτοκαλί.
Πιστεύεις...
J.E.: Ο πόνος, σε όλες τις εκφάνσεις του, σωματικές και ψυχικές, είναι φίλος μας και συμβουλάτορας... Κακώς τον φοβόμαστε και τον μισούμε. Στην πραγματικότητα, βρίσκεται πάντα στο πλευρό μας για να μας θυμίζει πως κάτι δεν κάνουμε σωστά, πως οι πράξεις μας βαδίζουν σε λάθος μονοπάτι.
Πονάς...
J.E.: Με την κατάντια της ανθρωπότητας. Με τα υπερτροφικά «ΕΓΩ» και την βουλιμική λαχτάρα για εξουσία, πλούτο, δόξα… χάσαμε τους εαυτούς μας, αποδομήσαμε την αλήθεια και οτιδήποτε μας ανέβαζε ψηλά.
Προχωράς...
J.E.: Αργά και σταθερά.
Χορεύεις;
J.E.: Καίτοι δεν χορεύω ποτέ, μου αρέσει να παρακολουθώ τους άλλους να το κάνουν.
Ξαναγεννιέσαι...
J.E.: Όταν είμαι χρήσιμος και προσφέρω εκεί που με χρειάζονται. Είναι από τα πιο ζεστά και νόστιμα πράγματα στον κόσμο.
Χάνεσαι...
J.E.: Στο γράψιμο. Είτε είναι μουσική, είτε είναι λογοτεχνία, ποίηση…
Τραγουδάς;
J.E.: Με αυτή τη φωνή; Ποτέ!
Διαβάζεις...
J.E.: Οτιδήποτε εγείρει τα συναισθήματα και τη φαντασία μου. Αγαπώ πολύ τη φιλοσοφία, την ψυχολογία, τη λογοτεχνία και την ποίηση -όταν αυτή έχει να πει κάτι.
Γράφεις...
J.E.: Μουσική, ποίηση, άρθρα, μυθιστορήματα και οτιδήποτε μου εξάπτει την περιέργεια. Κάθε φορά που έχω κάτι να πω, τα δάχτυλα μου κινούνται πάνω στα πλήκτρα… του πιάνο, του πληκτρολογίου, μετατρέποντας τις σκέψεις μου σε λέξεις και νότες.
Παίζεις...
J.E.: Καθισμένος πάνω από ένα αρμόνιο ή ένα πιάνο, έμαθα να δαμάζω τα πλήκτρα, εκείνα τα λεία, ασπρόμαυρα πλήκτρα, που υπακούν όποιον τα χαϊδεύει με πάθος, όποιον τα φλερτάρει υπό το σελάγισμα της μουσικής έκστασης. Δεν είμαι σπουδαίος πιανίστας, όμως, παίζω με αγάπη και όρεξη, όλες εκείνες τις αναμνήσεις που στιγμάτισαν τη ζωή μου κι εγώ, χωρίς να είμαι αγνώμων, τις έντυσα με μελωδίες για να υπάρχουν πάντα στην καρδιά μου.
Στόχοι και επιδιώξεις:
J.E.: Προσπαθώ να γίνω όσο καλύτερος -και ηθικός- άνθρωπος γίνεται, να εξαλείψω τις υπεροπτικές αλχημείες μου, να αιχμαλωτίσω το εγωιστικό κτήνος που κατοικεί μέσα μου και να κατανοήσω το μέγα ερώτημα της ζωής...
Όνειρα:
J.E.: Να δω τον κόσμο μας να αλλάζει, να σταματήσει η υποκρισία της «ειλικρίνειας», το μίσος της «αγάπης»… να λάμψει η δικαιοσύνη και η αλήθεια, η μόρφωση να πλημμυρίσει τις ζωές μας. Ονειρεύομαι ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, μια και το δικό μας είναι καταδικασμένο…
