Ένα τέτοιο έργο είναι και η «Γκιλοτίνα» του Γιώργου Χριστοδούλου, ο οποίος μας έχει χαρίσει πολλά έργα έως τώρα. Ανάμεσα σε αυτά είναι: «Ομφάλιος λώρος», «Ξανθίππη, η γυναίκα του Σωκράτη», «Πηνελόπη Δέλτα», «Λέλα Καραγιάννη - η μάνα της αντίστασης», «Αττίκ, ζητάτε να σας πω...» και πολλά άλλα. Εγώ είχα την χαρά πριν μερικά χρόνια να παρακολουθήσω το έργο του «Γιαννούλης Χαλεπάς, η Κοιμωμένη μου» που αφορούσε τον μεγάλο μας γλύπτη.
Η «Γκιλοτίνα» -εν αντιθέσει με άλλα έργα του που αφορούν μεγάλες προσωπικότητες της πατρίδας μας- αναφέρεται στον μέσο άνθρωπο, που προβληματισμένος και ανήμπορος, παρακολουθεί τα τεκταινόμενα και δεν ξέρει πώς να αντιδράσει.
Βρισκόμαστε σε ένα κρατητήριο κάπου σε μια νότια χώρα της Ευρώπης. Μέσα στην φυλακή κρατούνται ένας άστεγος, μια επαναστάτρια και ένας πορτοφολάς. Την παρέα συμπληρώνει ο αστυνομικός βάρδιας. Έξω, στους δρόμους, γίνονται φασαρίες και διαδηλώσεις, οι πολίτες είναι εναντίον μιας ενωμένης ευρωπαϊκής διοίκησης. Έντεκα πολιτικοί θα ψηφίσουν αν είναι υπέρ ή κατά αυτής της διευθέτησης. Όπως μας εξηγεί ο συγγραφέας στο σημείωμά του στο πρόγραμμα της παράστασης -το οποίο διατίθεται στο ταμείο με κόστος πέντε ευρώ- ο αριθμός έντεκα δεν επιλέχτηκε τυχαία: συμβολίζει το κτήριο βασανιστηρίων στο Άουσβιτς, την 11η Σεπτεμβρίου και τους δίδυμους πύργους (την αποφράδα ημέρα που έπεισε τον δυτικό κόσμο να γίνει ακόμα πιο άπονος), τους δώδεκα αποστόλους πλην του Ιούδα.
Ο άστεγος είναι ένας ήρεμος, μορφωμένος άνθρωπος που μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο, είναι πράος και υπέρ της ψήφισης του νόμου για μια ενωμένη ευρωπαϊκή κυβέρνηση, πιστεύει ακόμη στα καλά της ενωμένης Ευρώπης. Η επαναστάτρια έχει ήρωες τον Τσε Γκεβάρα και τον Ροβεσπιέρο, είναι εναντίον της ένωσης της Ευρώπης και διακηρύσσει την ισότητα για όλους τους πολίτες. Ο πορτοφολάς είναι ένας απλοϊκός, καλός άνθρωπος που προσπαθεί μέσω των μικροκομπίνων να επιβιώσει σε μια αδιάφορη και εχθρική κοινωνία. Όσο για τον αστυνομικό, αποδεικνύεται ότι επέλεξε το δημόσιο για να έχει έναν σίγουρο μισθό, δεν είναι φανατικός και προσπαθεί να βοηθήσει τους κρατούμενους.
Η σκηνοθεσία είναι του Γιάννη Μόρτζου, ο οποίος έχει αναλάβει και τον ρόλο του άστεγου. Δεν χρειάζεται να πω πολλά για τον μεγάλο θεατράνθρωπο, μας χαρίζει πάντα σε κάθε παράστασή του εκπληκτικές εμπειρίες. Καταφέρνει να αποδώσει και τον κακόμοιρο ηλικιωμένο άστεγο αλλά και τον αποφασισμένο πολιτικό στο τέλος του έργου. Η Γιούλη Ζήκου μας δίνει μια ιδεολόγο επαναστάτρια, οργισμένη με όσα γίνονται αλλά και τρυφερή απέναντι στον αστυνομικό αλλά και στους συγκρατούμενούς της. Ο Γιάννης Πολιτάκης είναι ο μικροκλέφτης, ένας πονηρούλης αλλά κατά βάθος αγνός άνθρωπος. Τώρα πώς καταφέρνει ένας κλέφτης να είναι και αγνός, αυτό θα το διαπιστώσετε στην σκηνή του θεάτρου. Τέλος ο Πασχάλης Τσαρούχας είναι ο αστυνομικός, του πάει ο ρόλος αφού τον βοηθά και η αρρενωπή εμφάνισή του, παρόλα αυτά μας παρουσιάζει μια πιο σύνθετη προσωπικότητα που την διακρίνει ο ρομαντισμός και η καλοσύνη.
Τα σκηνικά και τα κουστούμια είναι της Λαμπρινής Καρδαρά, λιτά τα σκηνικά: δυο καρέκλες και δυο πάγκοι κοσμούν το κελί της φυλακής. Τα ρούχα είναι απλά και ταιριαστά για τους ρόλους: καμπαρντίνα πολυκαιρισμένη για τον άστεγο, απλό κουστούμι για τον κλέφτη προκειμένου να μην ξεχωρίζει ιδιαίτερα ανάμεσα στον κόσμο, φόρεμα δεκαετίας εβδομήντα και κοντό τζιν μπουφάν για την επαναστάτρια και μια στολή αστυνόμου. Μεγάλο συν στην παράσταση η μουσική του Τάκη Μπινιάρη.
Συντελούν:
Συγγραφέας: Γιώργος Α. Χριστοδούλου
Σκηνοθεσία: Γιάννης Μόρτζος
Σκηνικά-κοστούμια: Λαμπρινή Καρδαρά
Μουσική: Τάκης Μπινιάρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Τιτίκα Ποθητή Μαρίνου
Φωτισμοί: Τάκης Ποδαρόπουλος
Φωτογραφίες: Απόστολος Ντελάλης
Γραφικά: Βαγγέλης Καλαϊτζής
Προβολή-επικοινωνία: BRAINCO (Σταυρούλα Κεντιέ)
Ερμηνεύουν:
Εμμανουήλ (Άστεγος): Γιάννης Μόρτζος
Ειρήνη (Επαναστάτρια): Γιούλη Ζήκου
Βασίλης (Αστυνομικός): Πασχάλης Τσαρούχας
Αντουάν (Μικροκλέφτης): Γιάννης Πολιτάκης
Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21.15 και Κυριακή στις 19.15 στο θέατρο Τέσσερις Εποχές-Γιάννης Μόρτζος, Μοσχονησίων 36 και Σπάρτης, Πλατεία Αμερικής, 2108812289
