Ομολογώ ότι δεν είχα έρθει ξανά σε επαφή με έργο του συγκεκριμένου συγγραφέα. Μια σκηνή μικρή κοντά στο κοινό. Ανεβαίνοντας στην σκάλα προς την πλατεία συναντάμε έναν από τους πρωταγωνιστές να μας υποδέχεται πίνοντας το τσάι του. Μια ζεστή ατμόσφαιρα που κάνει τον θεατή να χαμογελάσει πριν ακόμα το έργο αρχίσει…
Οι ηθοποιοί τοποθετημένοι σε θέσεις περίοπτες δίνουν την εντύπωση άψυχων μαριονετών. Ο αφηγητής Γιάννης Λασπιάς ξεκινά να μιλά στο κοινό εξηγώντας... τα ανεξήγητα. Παίζει με το μυαλό των θεατών και ξαφνικά τοποθετεί τους ηθοποιούς στη σκηνή κατεβάζοντας τους από τις θέσεις τους. Όλα έχουν να κάνουν με την θεωρεία της σχετικότητας. Όλα αυτά που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, όλα αυτά που βλέπει ο κάθε ένας μας από την δική οπτική γωνία. Το έργο περιγράφει τον αγώνα που κάνει κάθε ένας μας ξεχωριστά να δώσει την δική του εξήγηση σε ένα γεγονός που εν τοιαύτη περιπτώσει είναι η άφιξη μιας νέας οικογένειας σε μια μικρή πόλη…
Μια θεατρική παράσταση «ψαγμένη» για άτομα που ζητάνε τροφή για σκέψη, για άτομα που πέρα από την διασκέδαση θέλουν να πάρουν και αυτό το κάτι από αυτό που βλέπουν, να φύγουν γεμάτοι και σκεπτόμενοι.
Η μουσική του Χρήστου Ξενάκη ταιριάζει απόλυτα με το κείμενο και τις εντάσεις που θέλουν να αναδείξουν οι ηθοποιοί με τις ερμηνείες τους.
Ένα θεατρικό που κερδίζει τον θεατή και δίνει το μήνυμα πως όσα χρόνια και να περάσουν η κοινωνία και οι βάσεις αυτής δεν αλλάζουν.
Μια συμπαγής, μεγάλη σε διαστάσεις, μάζα όταν κινείται, καμπυλώνει το χωροχρόνο γύρω της, ώστε τα μικρότερης μάζας αντικείμενα να συμπαρασύρονται από αυτήν και να την ακολουθούν. Αυτό λέει ο Αϊνστάιν. Ο Πιραντέλλο, όμως, διατύπωσε την ίδια θεωρία, που εφαρμόζεται στον κοινωνικό χωροχρόνο. Γιατί υπάρχει και αυτός! Όταν ένας άνθρωπος με προσωπικότητα, με κύρος και αξία, κινείται, συμπαρασύρει και έλκει γύρω του άλλους ανθρώπους (ή ανθρωπάκια αν προτιμάτε) με
προσωπικότητες λιγότερο αξιόλογες ή και ανύπαρκτες. Είναι η περίπτωση της Κας Φρόλα (Μάνια Παπαδημητρίου) και του Κου Πόντζα (Νίκος Καραστέργιος) που με όλο το συγκινησιακό εκτόπισμα τους εισβάλλουν στην καθημερινότητα της οικογένειας Αγκάτσι και όλης της μικροκοινωνίας τους και φέρνουν τα πάνω κάτω. Όλοι ψάχνουν να βρουν αν ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ για να καταλήξουν στο απογοητευτικό ΑΝ ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ.
Ποιον από τους 9 πιραντελικούς ρόλους, που κυκλοφορούν πάνω στη σκηνή του ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ και λυσσάνε να μάθουν τι συμβαίνει με την Κα Φρόλα και τη Μάνια Παπαδημητρίου που την ενσαρκώνει, μπορεί να ικανοποιήσει μια τέτοια συνθήκη; Κανέναν. Είναι όμως μια θαυμάσια ευκαιρία για τον Λαουντίζι και το Γιάννη Λασπιά να κάνει για χάρη μας ένα διασκεδαστικό πείραμα επί σκηνής, το οποίο, κανένας μέχρι τώρα δεν τόλμησε να διαψεύσει. Ναι, η θεωρία της σχετικότητας συμβαίνει και στο κοινωνικό σύμπαν. Ο Αϊνστάιν και ο Πιραντέλο μπορούν κάλλιστα να συνυπάρξουν. Όποιος δεν ικανοποιείται, ας κάνει ένα google.
Ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Λουίτζι Πιραντέλλο, που θέτει με πολύ έξυπνο τρόπο το ζήτημα της σχετικότητας της «αλήθειας». Παράλληλα με τη γνωστή καυστική του γλώσσα περιγράφει τη διάθεση για κουτσομπολιό μιας μικρής κοινωνίας ανθρώπων που η περιέργειά τους παίρνει κανιβαλικές διαστάσεις.
Συντελούν:
Σκηνοθεσία/ Απόδοση & Διασκευή κειμένου: Νίκος Καμτσής
Σκηνικά-Κοστούμια: Μίκα Πανάγου
Μουσική: Χρήστος Ξενάκης
Επιμέλεια Κίνησης: Ania Giniewska, Marek Kosciolek
Φωτισμοί: Αντώνης Εξαρχάκης
Β. Σκηνοθέτη: Ήρα Μπράμη
Παίζουν οι: Μάνια Παπαδημητρίου, Γιάννης Λασπιάς, Νίκος Καραστέργιος, Πασχάλης Μερμιγκάκης, Λαμπρινή Θάνου, Άντα Κουγιά, Δημήτρης Νικολόπουλος, Ασημένια Παπαδοπούλου, Βίκυ Αθανασίου
Φιλική συμμετοχή (σε βίντεο): Αντώνης Καφετζόπουλος, Πάνος Σκουρολιάκος
Επικοινωνία-PR: Le Canard qui Parle
Στο θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ, Κεφαλληνίας 17 & Κυκλάδων, Κυψέλη, 2108656004, 2108679535, κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00
