Ο Απόστολος Μακρίδης και η Σκουριασμένη αυτοκτονία

Πώς σας ήρθε η ιδέα;

Α.Μ.: Πριν χρόνια διάβασα μια είδηση που με συγκλόνισε. Ένας στρατιώτης αυτοκτόνησε στον Έβρο. Ένας στρατιώτης που ποτέ δεν έμαθα το όνομά του. Παρακολουθούσα με φρίκη την υπόθεση, καθώς η οικογένειά του πάσχιζε να αποδείξει πως ήταν θύμα εκφοβιστικής συμπεριφοράς, ενώ οι αρχές υποστήριζαν πως αυτοκτόνησε λόγω ερωτικής απογοήτευσης. Ήταν μια αισχρή προσπάθεια του κράτους να αμαυρώσει τη μνήμη ενός ανθρώπου που -ένας θεός ξέρει τι κόλαση βίωσε- έφτασε στην έσχατη απόγνωση κι αφαίρεσε ο ίδιος τη ζωή του.

Η ιστορία αυτή με στοίχειωνε για χρόνια και ήθελα να την καταγράψω με κάποιον τρόπο. Το έργο αυτό είναι αφιερωμένο στη μνήμη του. Στη μνήμη του άγνωστου εκείνου στρατιώτη. Κάποιος έπρεπε να πει την ιστορία του. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα, αλλά αν μπορούσε με κάποιον τρόπο να διαβάσει το θεατρικό έργο μου, νομίζω πως θα έβρισκε κάτι γνώριμο και οικείο.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;

Α.Μ.: Μόλις λίγες ημέρες. Είδα την ανακοίνωση του 1ου Πανελλήνιου διαγωνισμού θεατρικού έργου της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδας, λίγο πριν εκπνεύσει και αποφάσισα τελευταία στιγμή να το γράψω και να το στείλω.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;

Α.Μ.: Είναι ένα θεατρικό έργο που μιλά για την εσωτερική ελευθερία και την εσωτερική σκλαβιά, για την αυτοκτονία και την θέληση για ζωή.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;

Α.Μ.: Δύο άντρες παίζουν επί σκηνής το δικό τους θεατρικό παιχνίδι. Ο ένας θέλει να θάψει την αλήθεια κι ο άλλος να την φέρει στο φως. Στο τέλος όμως οι ρόλοι του παιχνιδιού αλλάζουν. Κι όπως λέει ο ήρωας, «οι έσχατοι έσονται πρώτοι».

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;

Α.Μ.: Το ότι προσπάθησα να παντρέψω μια πραγματική ιστορία με την μυθοπλασία.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;

Α.Μ.: Κανείς, διότι ο ένας ήρωας είναι ένας ανελέητος άνθρωπος, ενώ ο άλλος ένα πρόσωπο διαλυμένο ψυχολογικά.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;

Α.Μ.: Μια ευκαιρία να προβληματιστεί. Τίποτα περισσότερο νομίζω.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;

Α.Μ.: Μήπως δεν προλάβω. Γενικά κι αόριστα.

Φοβάστε...

Α.Μ.: Τους μνησίκακους ανθρώπους.

Αγαπάτε...

Α.Μ.: Την ελευθερία.

Ελπίζετε...

Α.Μ.: Πως θα έρθει τελικά εκείνη η μέρα.

Θέλετε...

Α.Μ.: Να συνεχίσω να μαθαίνω.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;

Α.Μ.: Εκείνοι που αντιπαθούν την βία της εξουσίας, όποια μορφή κι αν έχει αυτή.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;

Α.Μ.: Γιατί δεν πρέπει;

Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;

Α.Μ.: Στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων «ΕΛΚΥΣΤΗΣ» και σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία.

Πού μπορούμε να βρούμε εσάς;

Α.Μ.: Στο Facebook

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;

Α.Μ.: Το γκρι.

Ποια μουσική;

Α.Μ.: Το «Metamorphosis» του Philip Glass.

Ποιο συναίσθημα;

Α.Μ.: Η απόγνωση.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;

Α.Μ.: Νομίζω ένα μινιμαλιστικό μουσικό έργο του Philip Glass (τον οποίον υπεραγαπώ) ή του Yann Tiersen.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;

Α.Μ.: Δεν ξέρω τι (και αν) θα μπορούσα, ξέρω τι θα ήθελα. Θα επιθυμούσα να ήμουν ιστορικός, γιατί αγαπώ την Αρχαία Ιστορία.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;

Α.Μ.: Παλαιότερα τον Αισχύλο, τον Σεφέρη, τον Μπέκετ και τον Καμύ. Δυστυχώς πλέον ελάχιστη λογοτεχνία διαβάζω, παρά μόνο ακαδημαϊκά ιστορικά συγγράμματα.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;

Α.Μ.: Αυτό δεν μπορεί να το ξέρει κανείς συγγραφέας, που θέλει να είναι έντιμος με τον εαυτό του. Οι όποιες επιρροές υπάρχουν, νομίζω, είναι ασυνείδητες. Και κάπως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα.

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;

Α.Μ.: Και τα δύο συμβαίνουν, καθώς η σχέση είναι αμφίδρομη.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;

Α.Μ.: Νομίζω πρωτίστως χρειάζεται ελεύθερος χρόνος, κάτι που δεν υπάρχει στην εποχή και στην κοινωνία που ζούμε. Θυσιάσαμε τον ελεύθερο χρόνο για να κάνουμε χίλια δυο πράγματα που τελικά αποδεικνύονται επουσιώδη.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;

Α.Μ.: Κανονικά θα έπρεπε να την καθορίζει η αγάπη των αναγνωστών. Δυστυχώς στην πραγματικότητα την καθορίζουν οι πωλήσεις, οι οποίες πολλές φορές είναι αποτέλεσμα των ευνοϊκών κριτικών.

Τι την αποτυχία;

Α.Μ.: Ακριβώς το αντίθετο.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;

Α.Μ.: Ναι, αλλά χωρίς παρενέργειες.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;

Α.Μ.: Ακόμη δεν το τελείωσα!

Το θεατρικό του Απόστολου Μακρίδη, Σκουριασμένη αυτοκτονία, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μικρός Ελκυστής.

Στην περίληψη λέει:
Δύο ανώνυμοι άντρες παίζουν ένα αδυσώπητο παιχνίδι μνήμης και λήθης. Ο ένας έχει στα χέρια του τη δύναμη ενός θεού, ο άλλος μοιάζει να βγήκε απ’ τον κόσμο των νεκρών.
Φόντο είναι η αυτοκτονία ενός στρατιώτη. Μια αυτοκτονία που όλοι οι φορείς της εξουσίας θέλουν να ξεχαστεί, αμαυρώνοντας παράλληλα την μνήμη του αυτόχειρα. Η αυτοκτονία αυτή «σκουριάζει» λησμονημένη. Όμως οι κινητήριες δυνάμεις του σύμπαντος ωθούν τα πράγματα προς την αποκατάσταση της αδικίας.
Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Το ανελέητο παιχνίδι ανάμεσα στους δύο θολώνει την αλήθεια. Όμως οι νεκροί θυμούνται. Κι επιθυμούν να εκδικηθούν. Κάποιος θα πρέπει να σταθεί όρθιος και κάποιος να γονατίσει. Και η αποκάλυψη της αλήθειας θα συντρίψει αθώους κι ένοχους»

Ο Απόστολος Μακρίδης γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα. Είμαι απόφοιτος του τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και έχω μεταπτυχιακό στις θεατρικές σπουδές. Ζει μόνιμα στην Κύπρο, όπου και εργάζεται ως Φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Διηγήματά του έχουν διακριθεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς κι έχουν δημοσιευθεί σε έντυπες και ηλεκτρονικές ανθολογίες. Το 2017 το θεατρικό έργο, «Η σκουριασμένη αυτοκτονία», πήρε έπαινο στον 1ο Πανελλήνιο διαγωνισμό θεατρικού έργου, της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδας.