Τα χρόνια κι αν επέρασαν

Γράφει η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη

Μόχθοι, νείρατα, παρελθόν μπήκαν ανάμεσά σας,

ξένες ψυχές γινήκατε, που νου κοινό δεν έχουν.

Ο εις του άλλου θύμηση δεν βρίσκει πια στη μνήμη.

Άγνωστοι λογαριάζεστε, τι τραγική ειρωνεία!

Και οι δύο σας στη λησμονιά, θυσία κοινών συμβάντων

εκάματε αβίαστα, δίχως καν να θυμάστε,

άφατου έρωτα εραστές πως ήσαστε οι δυο σας.

Δεύτερο, τρίτο, δέκατο, πρώτο φιλί εδόθη

έκτοτε σ’ άλλους εραστές που 'μελλε να γνωρίστε.

Δρόμους λοξούς χαράξατε και εξοστρακισμένες

είναι οι αναμνήσεις σας στ’ άβατα του μυαλού σας.

Το μάτι η Πότνια έκλεισε στα σχέδια της Μοίρας,

μαζί σπόρους εστρώσανε στο χωριστό σας διάβα.

Δυο συνωμότες στ’ όνομα έρωτα φανοστάτη.

Δρόμοι που τώρα τέμνονται –δεύτερη ευκαιρία

τ’ ανείπωτά σας “σ’αγαπώ” να γλυκοτραγουδήστε.

Παιδιά κάποτε ήσασταν, πολλές δεκαετίες

αλλάξαν τόσο τη μορφή και της ματιάς τη θέρμη.

Μ’ αν τύχει ένα άγγιγμα τυχαία ανταλλάξτε,

τα σώματα θα θυμηθούν με όλες τις αισθήσεις,

το γνώριμο, άλλο τους μισό, που κονιορτοποιημένη

μνήμη στέρησε θύμηση, γλυκιά εμμονή, λαχτάρα.

Το σώμα μνήμη δυνατή έχει και δεν διστάζει,

την έλξη απ’ το παρελθόν σαν νιώσει απ’ το όλον,

εκείνο που πριν διαιρεθεί και μοιραστεί στα δύο,

ήτανε της πληρότητας εύηχη ευωδία.

Κείνο που μ’ ενδελέχεια φίλευε νιότης πρώρα,

δαμάζοντας το άγνωστο που θα 'φερνε το μέλλον.

Τα χρόνια κι αν επέρασαν, το σώμα δεν ξεχνάει,

και στ’ άγγιγμα τ’ άλλου μισού σαν χέλι σπαρταράει.

🌹

Copyright © Τζωρτζίνα Κουριαντάκη All rights reserved
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα του George Grosz με τίτλο A married couple, 1930.