ΣΟΚ

Το νέο έργο του Γιώργου Σκούρτη είναι μια συρραφή από διαφορετικά σκετσάκια με κοινό θέμα την άσχημη κοινωνικοπολιτική κατάσταση της Ελλάδας. Άνθρωποι όλων των ηλικιών μόνοι τους και έρημοι, θύματα μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης, θύματα της μοναξιάς τους και των επιλογών τους, θύματα των σεξουαλικών αναγκών τους, θύματα των ανύπαρκτων πολιτικών επιλογών τους για ένα καλύτερο αύριο.

Ο ίδιος ο Γιώργος Σκούρτης στο σημείωμά του στο πρόγραμμα του "Σοκ" αναφέρει ότι το εν λόγω έργο είναι το τρίτο μέρος μιας τριλογίας που άρχισε το 1976 με το έργο "Κομμάτια και θρύψαλα", συνεχίστηκε το 1996 με τους "Εφιάλτες" και τελείωνει τώρα με το "Σοκ".

Στο "Σοκ" θα γνωρίσουμε πολλούς χαρακτήρες, ο καθένας ψάχνει να βρει και κάτι: χρήματα για να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, μια λαμπρή καριέρα μουσικού, έρωτα στα μεσοκοπήματά τους, συντροφιά στην μοναξιά τους, νεότερους άντρες και γυναίκες για να νιώσουν καλύτερα, ηρεμία για να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους, απεξάρτηση από το αλκοόλ, δουλειά για να βγάλουν τον επιούσιο. Πώς θα τα καταφέρουν όλοι αυτοί; Ο καθένας με τον δικό του τρόπο: θα λάβουν μέρος σε ριάλιτι με την ελπίδα ότι θα διακριθούν, ότι θα γίνουν γνωστοί και θα τους μάθει ο κόσμος (τα δέκα λεπτά διασημότητας του Άντυ Γουόρχολ), θα συνάψουν δεσμό με πλουσιότερους για να ωφεληθούν οικονομικά, θα το ρίξουν στο ποτό για να ξεχάσουν τις έννοιες τους, θα μαχαιρώσουν τον περαστικό επειδή τους είπε μια βαριά κουβέντα, θα πάρουν ναρκωτικά για να ξεφύγουν από την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι ο Γιώργος Σκούρτης μας παρουσιάζει μια εντελώς διεφθαρμένη κοινωνία, βυθισμένη μόνο στο σεξ, στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά και στην απελπισία. Μας δίνει όμως και την ελπίδα όταν η άγνωστη, περιπλανώμενη γυναίκα με την βαλίτσα τηλεφωνεί στον απελπισμένο άντρα, μας δείχνει ότι τελικά η επικοινωνία μεταξύ μας είναι εφικτή.

Στο πρώτο μέρος του έργου οι διάλογοι είναι σπονδυλωτοί, υπάρχει μια συνέχεια στην παρουσίαση των προσώπων του δράματος. Στο δεύτερο μέρος τα σκετσάκια είναι μόνα τους, ασύνδετα μεταξύ τους και αυτό στερεί λίγο από την δραματουργία. Θα προτιμούσα ένα πιο δεμένο σύνολο ταυτοτήτων. Καταλαβαίνω απόλυτα τον συγγραφέα που επιθυμεί να δείξει το απόλυτο χάος της σύγχρονης ζωής και πραγματικότητας αλλά εγώ προσωπικά θα προτιμούσα μια πιο δεμένη μορφή των ιστοριών. Για να γίνω πιο κατανοητή: στο πρώτο μέρος έχουμε την πλούσια χήρα που πληρώνει τον μεσόκοπο ζιγκολό της, ο μεσόκοπος ζιγκολό δίνει τα χρήματα της πλούσιας χήρας στην νέα ερωμένη του. Με την σειρά της αυτή τα δίνει στον αγαπημένο της, που θέλει να σπουδάσει μουσικός. Αυτός τα δίνει στην μητέρα του για να καλύψει τις οικογενειακές ανάγκες. Και αυτή τα δίνει στον νεότερο, άνεργο γιο της. Με την σειρά του αυτός τα δίνει στην φίλη του που θέλει να κάνει έκτρωση. Όλη αυτή η ιστορία έχει μια συνέχεια. Στο δεύτερο μέρος δεν έχουμε την ίδια συνέχεια. Τα σκετς είναι μεμονωμένα. Ίσως κάποια θα έπρεπε να λείπουν για να γίνει πιο "στεγανό" το έργο. Κατανοώ τον θυμό του συγγραφέα για όλα όσα βιώνουμε, κατανοώ τα σκετσάκια του αλλά θα ήθελα ένα καλύτερο δέσιμο μεταξύ τους.
Όπως και αν έχει, έχουμε να κάνουμε με ένα έργο του Γιώργου Σκούρτη, ετοιμαστείτε για μια ειλικρινή ματιά στην ίδια τη ζωή σας. Οι ηθοποιοί είναι εκεί για να σας δώσουν τις καλύτερες ερμηνείες τους. Ξεχώρισα τον Γιάννη Τσιώμου στον ρόλο του ζιγκολό, του απελπισμένου, του άσχετου περαστικού. Η Σόνια Κωτίδου επίσης ήταν εξαιρετική στον ρόλο της νεαρής Ρέας που προσπαθεί να επιβιώσει και στον ρόλο του πρεζονιού πόρνης. Η Καίτη Ιμπροχώρη είναι μια εμβληματική περσόνα ως μια ξένη γυναίκα που προχωρά μόνη της στην Αθήνα, μιλά γαλλικά και κανείς δεν την καταλαβαίνει. Τα γαλλικά ως ξένη γλώσσα συμβολίζουν την απομόνωση των ανθρώπων σε μια ξενική κοινωνία, σε μια αφιλόξενη πραγματικότητα.

Η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Λιβανού, μέσα σε μια μικρή σκηνή καταφέρνει να στήσει το σκηνικό μιας σύγχρονης, αφιλόξενης μεγαλούπολης. Έχει βέβαια και την βοήθεια της σκηνογράφου και ενδυματολόγου Δέσποινας Βολίδη που καταφέρνει με μικρά αλλά έξυπνα τρικ (σκαλοπάτια που δεν οδηγούν πουθενά, μια πολυθρόνα στυλ Λουί Κενζ, μια απλωμένη μπουγάδα, μπουκάλια με ποτά, ζαρτιέρες και κουστούμια) να μας ζωντανέψει την δυσοίωνη ατμόσφαιρα.

Την παράσταση συνοδεύει μουσικά στο πιάνο η Νίκη Γκουντούμη -εδώ θα ήθελα να αναφέρω ότι η κυρία Γκουντούμη είναι μια γλυκύτατη παρουσία- με υπέροχες μελωδίες που ταιριάζουν απόλυτα στα σκετσάκια. Τους στίχους των τραγουδιών έχει γράψει ο ίδιος ο Γιώργος Σκούρτης. Το δεύτερο μέρος της παράστασης συνοδεύεται από αρκετές αυτοσχεδιαστικές σκηνές που έχει χορογραφήσει κατάλληλα ο Σίμωνας Πάτροκλος.

Τέλος, φεύγοντας από το θέατρο, στο φουαγιέ-μπαρ θα σας περιμένει ένα εύγευστο ποτήρι παντς, που με μεγάλη ευγένεια θα σας κεράσουν στο Στούντιο Κυψέλης.

Η ταυτότητα της παράστασης:
Κείμενο: Γιώργος Σκούρτης
Σκηνοθεσία - Φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός
Σκηνικά - Κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη
Μουσική: Σάκης Τσιλίκης σε στίχους Γιώργου Σκούρτη
Φωτογραφίες: Zώης Τριανταφύλλου Σφακιανάκης & Κώστας Βολιώτης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ανδρέας Ζαχαριάδης & Βασίλης Θεοδώρου
Κινηματογράφηση: Αντώνης Μανδρανής
Γραφιστική επιμέλεια: Ειρήνη Γκολέμη
Κατασκευές: Αλτίν Τόλα
Φωτομοντάζ: Λεονάρντο Θίμο
Εκδόσεις: Θεατρίνων Θεατές
Προβολή - Επικοινωνία: Νατάσα Παππά

Πρωταγωνιστούν:
Καίτη Ιμπροχώρη, Γιάννης Τσιώμου, Μάνος Χατζηγεωργίου, Νίκος Χαλατζίδης, Όλγα Πρωτονοταρίου, Σοφία Μπεράτη, Σόνια Κωτίδου, Μαρία Φλωράτου και ο Ανδρέας Ζαχαριάδης (β’ διανομή Ζωρζέτ Μιρόν )
Στο πιάνο συνοδεύει ζωντανά η Νίκη Γκουντούμη

Στο Studio Κυψέλης, Σπετσοπούλας 9 και Κυψέλης, Κυψέλη, 2108819571, 6944535261 κάθε Παρασκευή στις 22.30, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 21.00
Συνέντευξη συντελεστών του ΣΟΚ!
Περισσότερες παραστάσεις στο Studio Κυψέλης