Η κάθε ψυχή έχει πάντα ένα όνειρο αιωνιότητας.
Ο ορίζοντας απέραντος απλώνεται μπροστά της.
Αναζητούνται ανεμόσκαλες διαφυγής από τη θλίψη.
Η εμμονή σε λάθη παρελθόντος δεν οδηγεί πουθενά.
Μια μικρή καλοσύνη, ένα βλέμμα αγάπης, μια συγγνώμη ολόθερμη,
είναι δροσοσταλιά στον καύσωνα της κακίας.
Η αυγή χαράζει με ελπίδες που σβήνουν το μαράζι του χτες.
Ένας καθρέφτης καυτής αλήθειας το βιβλίο μου.
Μια κραυγή στο άπειρο, πως κάτι μπορεί να αλλάξει, αρκεί… ένα «θέλω»![1]
Πόλυ Μίλτου
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Π.Μ.: Η ίδια η ζωή. Η δική μου και όσων περνούν δίπλα μου. Περισσότερο εκείνων που υποφέρουν όχι μόνο από τη θλίψη, αλλά από την άσχημη αντιμετώπιση της ύπαρξής τους. Βάζουμε ετικέτες πριν γνωρίσουμε τον άλλο και θεωρούμε ότι έχουμε το ακαταλόγιστο. Πόσες φορές έχουμε βγάλει λάθος συμπεράσματα; Και ενώ θεωρούμε πως είμαστε καλοί, έχουμε αδικήσει ασύστολα και έχουμε πληγώσει ανεπανόρθωτα;
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Π.Μ.: Αλήθειες!
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Π.Μ.: Να πάρει έναν καφέ μαζί του. Θα του χρειαστεί. Να το ζήσει και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, όποια κι αν είναι αυτά.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Π.Μ.: Θα ήθελα να μπορούσα να ταξιδέψω σε μια χώρα, όπου οι άνθρωποι θα είχαν κατανοήσει πόσο πολύτιμοι είναι, πόσο πολύτιμος είναι και ο άλλος. Εκεί θα βασίλευε η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η κατανόηση και η αγάπη. Εκεί θα ήθελα να μείνω για πάντα. Υπάρχει;
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Π.Μ.: «Σηκώθηκε και τον έκλεισε σε μια σφικτή αγκαλιά. Και ύστερα ξέσπασε σε λυγμούς! Έκλαιγε για ώρα, για όλα και για όλους, για χρόνια αμέτρητα μιας χαμένης ζωής, για την πολλή αδικία και την αφάνταστη απανθρωπιά και αναλγησία που μάστιζαν τη λεγόμενη ηθική κοινωνία. Ποιος αποφάσιζε, για ποιον και με ποια κριτήρια; Αν είχε ακούσει τα παιδιά του ο γέρος… Αν στέκονταν να ακούσουν όλοι ο ένας του άλλου την καρδιά… Πόσος πόνος άδικος… Γιατί;»
Κομμάτια ζωής
Ομοιόμορφα δεν είναι
Μαύρες στιγμές
Μαύρες καρδιές
Απάτες και δόλος
Τιμιότητα και αισχύνη
Ιδιορρυθμίες και γαλήνη
Αγάπη και αλήθεια
Ζωή και θάνατος
Ωραιότητα και ασχήμια
Ηρεμία, ανησυχία
Σιωπή και ενοχές.[2]
🌿
Η συλλογή διηγημάτων τής Πόλυ Μίλτου, Κομμάτια ζωής, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο ή το Ακρότιτλο κλικάροντας εδώ
[2] Η Πόλυ Μίλτου συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου της. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν κι αυτό εδώ.
