Ο Βασίλης Κουτσιαρής για το Δεν θα σε πειράξει κανείς

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Β.Κ.: Ήθελα να μιλήσω για την ανιδιοτελή αγάπη. Μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, όταν αγαπάμε αληθινά.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Β.Κ.: ΑΓΑΠΗ

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Β.Κ.: Θα ήθελα να του ζητήσω να μην ξεφυλλίσει τις τελευταίες σελίδες, γιατί έτσι ίσως αποκαλυφθεί το τέλος.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Β.Κ.: Το βιβλίο αυτό -όπως και όλα τα βιβλία- μας ταξιδεύουν σε κόσμους ξεχωριστούς, παραμυθένιους, υπαρκτούς και μη.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο

Β.Κ.: ...Ήταν πράγματι πολύ δύσκολο να βρω τον δρόμο μου χωρίς τα μουστάκια μου. Κλείστηκα μέσα και έβαλα τα κλάματα. Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα εκεί, γιατί ήρθε και με φώναξε η κυρία μου. Καθίσαμε στις σκάλες και μιλήσαμε. Βασικά, εγώ μιλούσα. Η κυρία άκουγε. Δεν με ρώτησε τίποτα. Τίποτα απολύτως. Μόνο πριν μπούμε στην τάξη, με πήρε μια μεγάλη αγκαλιά και μου είπε: «Όλα θα πάνε καλά, θα δεις!».

Σας ευχαριστώ πολύ!

Το βιβλίο του Βασίλη Κουτσιαρή, Δεν θα σε πειράξει κανείς, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική. Εικονογράφηση: Κατερίνα Βερούτσου

Στο οπισθόφυλλο λέει:
Κοιτάχτηκα μια τελευταία φορά στον καθρέφτη.
Ευτυχώς οι γονείς μου έλειπαν, κι έτσι δεν θα με διέκοπταν.
Έπρεπε να το κάνω σωστά!
Χωρίς να χάσω άλλο χρόνο, έβαλα τη μηχανή στο κεφάλι μου και τρίχες άρχισαν να πέφτουν.
Συνέχισα το έργο μου, και στο τέλος δεν υπήρχε ούτε μια τρίχα στο κεφάλι μου.
Η αλήθεια είναι πως στην αρχή τρόμαξα λιγάκι.
Να, δεν ξέρω πώς να το πω, αλλά φαινόμουν διαφορετικός...

Μια ιστορία για την ανιδιοτελή αγάπη.
Αλήθεια, μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, όταν αγαπάμε αληθινά;