Έχοντας εμμονή με την αιωνιότητα των πράξεων και των γραπτών μας δολοπλοκούμε με τις λέξεις, πιστεύουμε πως δημιουργούμε έργα. Ευελπιστώντας στο όνειρο θεωρούμε πως η ψυχή μας κινείται σε άλλους ουρανούς, σε άλλους κόσμους. Ανοίγει ο ουρανός πιστεύουμε και δέχεται τις δεήσεις μας. Αλλά όσες ικεσίες και αν δέχεται ο Θεός-έργο όση ελευθερία και να πιστεύουμε πως έχουμε, οι ήρωές μας στέκουν πάντα αδυσώπητοι τιμωροί. Ένας απέραντος κόσμος, αυτός που φτιάχνουμε για να ζούμε μέσα του, που τον επιζητούμε ως δροσοσταλιά στα εγκαύματα της ζωής, κρύβει μέσα του μαράζι και παρακμή. Εμείς, πεπεισμένοι πως είμαστε πάνω από τον Θεό-έργο δημιουργούμε άλλον Θεό με το καινούριο μας έργο.[1]
Θεόδωρος Πάλλας
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Θ.Π.: Τα διηγήματα που δέθηκαν για να βρουν όλα μαζί το φως στο βιβλίο μου αυτό είχαν πριν από καιρό αποστασιοποιηθεί από εμένα. Ζητούσαν να πάρουν άλλο μονοπάτι. Ίσως να προτιμούσαν το σκοτάδι. Εγώ τα έσπρωξα στο φως.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Θ.Π.: Συναπαντήματα.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Θ.Π.: Το βιβλίο δεν θα μας ταξιδέψει κάπου. Ούτε το επιζητεί. Ίσως να δούμε τον γύρω μας κόσμο με διαφορετικά μάτια ταξιδεύοντας στις σελίδες του.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Θ.Π.: Μια λεπτή ανάσα της πέρασε στη ζωή του, λεπτή σαν τη λάμα χιλιοακονισμένης φαλτσέτας που όσο και αόρατη αφήνει χαραγμένη στο κορμί ανεξίτηλα και ανεπούλωτα σημάδια.
Μια άλλη, το ίδιο λεπτή, δική του ανάσα βρήκε μονάχη τον δρόμο. Κι ήταν μονάχη…
Η στρόφιγγα έκλεισε, η μοναδική βρύση στέρεψε, το πότισμα της καθημερινότητας στα τελματωμένα απόνερα των γηρατειών του σταμάτησε απρόοπτα.
Η συλλογή διηγημάτων, Στη χαραγή της 28ης σελήνης, του Θεόδωρου Πάλλα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.
Στην περίληψη γράφει:
Το ραντεβού δόθηκε για το άλλο βράδυ. Σε ένα παρκάκι απόμερο στα ανατολικά της πόλης. Κάποιο ηλεκτρικό φως στη μια του άκρη. Το υπόλοιπο μέσα στο σκοτάδι. Μονάχα σκιές. Και το φεγγάρι εξαφανισμένο. Αυτός κάθισε κοντά στη φωτεινή πλευρά. Εκείνη αρκετά βήματα μακριά του, εκεί που έσβηνε το φως πάνω στη μορφή της. «Ένα σύθαμπο το φεγγάρι, δε σε βλέπω, μια θωριά άδεια είσαι. Ψες ήταν μια λιόφωτη πανσέληνος που έφεξε την πλάση όλη. Σήμερα θαρρείς και λαβώθηκε το φεγγάρι και δε θέλει να φανερωθεί. Να πλησιάσω;» «Καλύτερα να μείνουμε έτσι. Ας περιμένουμε τη σελήνη να φανερώσει τα κορμιά. Ίσως όχι σήμερα. Μα η αναμονή φέρνει κοντά τις ψυχές. Μετά για τα κορμιά είναι πιο εύκολο».
Περισσότερα από/για τον Θεόδωρο Πάλλα:
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο, για το δικό σας έργο, κλικάροντας εδώ
