Η Φανή Κεχαγιά και το Ήθελα μόνο να με αγαπήσεις

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα βιβλίο σε κρίση ταυτότητας. Κάθε φορά που το ρωτούσαν «ποια η υπόθεσή σου», παιδευόταν να δώσει μια απάντηση που

Θα ικανοποιούσε το ίδιο και που θα ήταν ακριβής να περιγράψει το όλον του.

Έψαχνε μέσα στις σελίδες του να βρει μια λέξη, μια φράση, έστω, που θα μπορούσε να το χαρακτηρίζει επαρκώς και ικανοποιητικά.

Λίγο κοντοστάθηκε στο «μια ιστορία αγάπης»,

Αλλά αμέσως πήγε παρακάτω, γιατί «μια ιστορία αγάπης» δεν ήταν· τουλάχιστον όχι μόνο.

Μήπως τελικά το «κοινωνικό μυθιστόρημα» του έδινε μια κάποια ταυτότητα;

Σκέφτηκε κάμποσο.

Όχι, ούτε αυτός ο χαρακτηρισμός ήταν ικανός να του δώσει πλήρη υπόσταση, να το κάνει να

Νιώθει σίγουρο με τον εαυτό του και να μπορέσει να βολευτεί με αγαλλίαση μέσα στο είναι του.

Όταν έβρισκε την απάντηση, θα ήταν τόσο προφανής, που δε θα χρειαζόταν να βασανίζεται άλλο.

Νόμισε πως ίσως αυτοί που το διάβασαν θα μπορούσαν να το βοηθήσουν. Ρώτησε και ξαναρώτησε, μάταιος κόπος.

Ανώφελος, δεν το βοηθούσαν, χαμογελούσαν κι έλεγαν «λίγο απ' όλα».

Μυστηρίου σίγουρα δεν ήταν, τουλάχιστον αμιγώς, γιατί στις σελίδες του είχε διάσπαρτες και πινελιές μυστηρίου.

Έστυβε το μυαλό του, ξεψάχνιζε το κορμί του, ξεφυλλιζόταν μπρος πίσω να βρει ένα όνομα,

Άδικος κόπος, η πλοκή δεν του έδινε ένα στίγμα,

Γρίφος παρέμενε η ταυτότητα που αναζητούσε και δεν του χαριζόταν, μέχρι κάποια στιγμή εκεί που ήταν έτοιμο να τα παρατήσει, η

Απάντηση ξεπήδησε μόνη της.

Πάνω και πέρα και πίσω απ' όλα, το βιβλίο ολόκληρο από την αρχή ως το τέλος

Ήταν ένα μωσαϊκό ανθρώπινων σχέσεων, ένας ανθρωπογεωγραφικός χάρτης, όχι, όχι ψυχογράφημα, αλλά, ναι, ήταν και λίγο απ' αυτό,

Σίγουρα ήταν και ψυχογράφημα, αφού μέσα του άνθρωποι πολλοί

Εναγωνίως ή ασυναίσθητα αναζητούσαν κι αυτοί μια ταυτότητα,

Ίσως μέσα από αυτή την αναζήτηση ήθελαν και λίγο να αγαπηθούν, αλλά κυρίως, αυτό που οι άνθρωποι μέσα στο βιβλίο έψαχναν ήταν να βρουν τον

Σκοπό τους, αυτόν τον Έναν σκοπό τον μέγιστο που συνιστά δικαίωση του ερχομού στη ζωή, άρα ίσως μωσαϊκό ανθρώπινων σχέσεων, ναι, τελικά το «μωσαϊκό ανθρώπινων σχέσεων» ήταν μια ταυτότητα που έκανε το βιβλίο να αισθάνεται καλά με τον εαυτό του.[1]

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Φ.Κ.: Το «Ήθελα μόνο να με αγαπήσεις» είναι το πρώτο μου βιβλίο, αλλά γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Το γιατί γράφω δεν ξέρω να το απαντήσω. Ίσως είναι εγγενές μικρόβιο, ίσως η ανάγκη για ταξίδια και ταξιδέματα. Μάλλον, βέβαια, η λατρεία για τη λέξη προηγείται όλων. Δηλώνω υποτελής των λέξεων.

Ειδικά για τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου δεν ήταν ένα το έναυσμα. Η συναστρία μιας σωρείας ετερόκλητων ερεθισμάτων προκάλεσε την κυοφορία του –και ήταν μια πολυετής κυοφορία. Εξού και ο τοκετός, ο ερχομός του βιβλίου στο φως, ήταν για μένα απίστευτα λυτρωτικός.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Φ.Κ.: Ανθρωπογεωγραφία.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Φ.Κ.: Δεν είμαι κατάλληλη να συμβουλέψω κάποιον πώς να διαβάσει ένα βιβλίο, πόσο περισσότερο το δικό μου. Κάθε αναγνώστης πρέπει να απολαμβάνει δικαιωματικά την ευχέρεια να βρει ή να επινοήσει το δικό του στιλ κολύμβησης στη θάλασσα κάθε βιβλίου, είναι κάτι που κι εγώ επιζητώ στις δικές μου αναγνωστικές εμπειρίες.

Θα ήθελα, όμως, να απευθύνω στον αναγνώστη του βιβλίου μου μία έκκληση: Να μη βιαστεί. Να το διαβάσει αργά, ώστε να σταθεί ικανός να διακρίνει και εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που παραμένουν –σκόπιμα– κρυμμένες στις σκοτεινές γωνίες (και είναι αρκετές οι αλήθειες που άφησα να καραδοκούν στα σκοτάδια ή στο ημίφως). Αιτίες, συναισθήματα, κίνητρα, περιγραφές, ανατροπές, λέξεις, ακόμη και σιωπές και χρώματα, όλα έχουν τη θέση τους στο βιβλίο –όπως, ίσως, άλλωστε, σε κάθε βιβλίο– και θα ήταν κρίμα κάτι απ' όλα να μη γίνει αντιληπτό από τον αναγνώστη από βιασύνη.

Βέβαια, είναι μια κάπως οξύμωρη έκκληση –θα μπορούσε κανείς να την αποκαλέσει και υποκρισία–, επειδή εγώ είμαι μια βιαστική αναγνώστρια και είναι πολλά τα βιβλία που θεωρώ πως δεν απόλαυσα όσο τους άξιζε, πως αδίκησα από βιασύνη. Επομένως, θα επιστρέψω καλύτερα σε αυτό που είπα και πιο πάνω. Ας διαβάσει ο καθένας το βιβλίο με τον δικό του τρόπο. Φρονώ πως το μέτρο της ανάγνωσης δεν είναι ούτε ο χρόνος ούτε ο τρόπος με τον οποίο διαβάζουμε ένα βιβλίο, αλλά η κατάσταση στην οποία μας αφήνει στο τέλος.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Φ.Κ.: Θα ήταν ένα οδοιπορικό που θα ξεκινούσε από το Νουμπρόβνικ, θα περνούσε από τις λίμνες Πλίτβιτσε, θα κοντοστεκόταν για λίγο στην Κρήτη και θα κατέληγε ως προσκύνημα στο Άγιο Όρος. Μία εβδομάδα θα έφτανε.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.

Φ.Κ.: «Αγάπη πάει να πει ανοίγω χέρια φτερούγες να χωρέσω τον άλλον. Όχι για να τον κλείσω. Για να τον κάνω να αισθανθεί τις φτερούγες μου δικές του να πετάξει όποτε θέλει. Ας είναι και μακριά».

Η Φανή Κεχαγιά γράφει για το βιβλίο της, απαντά στις ερωτήσεις μου, σκαρώνει μια ακροστιχίδα... Οπισθόφυλλο κι ένα απόσπασμα εδώ!
Το  μυθιστόρημα της Φανής Κεχαγιά Ήθελα μόνο να με αγαπήσεις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Έξη.

Όσο ο χρόνος ξεδίπλωνε το απέραντο σεντόνι του, στην ψυχή του κροτάλιζαν οι σταλαγματιές της ελευθερίας που είχε προτάξει ως ζητούμενο. Όνειρο ζωής –Ζωής;– άλλοτε αυτή η ελευθερία. Άλλοτε. Τώρα μαράζι και γάγγραινα, τι να την κάνεις την ελευθερία, μάτια μου, τι την φήμη και την αναγνώριση, άμα στο μέτρημα πάντα κάτι σου βγαίνει λειψό; Άμα στο μέτρημα βγαίνεις λειψός;

Η πιθανότητα ευτυχίας που δεν αφέθηκε να γευτεί στεκόταν μήλο δαγκωμένο που αργοσάπιζε πάνω στο τραπέζι των ενοχών του. Εμμονή του πια αυτή η διαφυγούσα ευτυχία, πικρή δροσοσταλιά αιωρούμενη στον μοναχικό ουρανό μιας δυσοίωνης αιωνιότητας, ρανίδα-ακίδα που ούτε έλεγε να εξατμιστεί ούτε να συναντήσει την πηγή από την οποία αποκόπηκε.

Όταν οι ικεσίες της συνείδησής του έγιναν πια κραυγές που τον κρατούσαν άυπνο, πήρε επιτέλους την απόφαση να την διεκδικήσει. Την ευτυχία που απαρνήθηκε. Αλλά ήταν αργά. Κι έτσι επώδυνα κέρδισε την ύστερη γνώση πως ο χρόνος δε συγχωρεί την αλαζονεία να τον αγνοείς.[2]

Φανή Κεχαγιά

🌹

[1] Η Φανή Κεχαγιά συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου της. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν κι αυτό εδώ.
[2] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο ή το Ακρότιτλο κλικάροντας εδώ

Η Φανή Κεχαγιά σημειώνει: Αντικαθιστώ τη λέξη δροσοσταλιά με τη λέξη γράμμα.