Όνειρο ζωής ανείπωτο η ελευθερία. Και άπιαστο. Τελικά.
Το γράμμα που δεν γράφτηκε ποτέ. Παρά τους αμέτρητους στίχους, τα στιχάκια, τα ποιήματα… Μεγάλο το μαράζι. Η τόλμη θαμμένη. Μάλλον ανύπαρκτη…
Κι εκείνη η εικόνα στο μυαλό να κυριαρχεί. Η πόρτα. Η ξύλινη πόρτα…
Πρέπει να τη σπάσω. Έπρεπε να τη σπάσω. Έπρεπε να την έχω σπάσει.
Έπρεπε να την είχα σπάσει… Χρόνοι των ρημάτων ανώφελοι. Η τελική εμμονή. Η μόνη εμμονή.
Έπρεπε να σπάσω την πόρτα.
Αλλά ο ουρανός δεν περίμενε. Δεν με περίμενε.
Οι ικεσίες μου δεν εισακούστηκαν. Από κανέναν.
Αφήστε με να περάσω. Αφήστε με. Αφήστε με…
Η αιωνιότητα σε έκλεψε.
Ψυχή μου μόνη πια, τρομαγμένη και θλιμμένη, θα σε κρύψω καλά απ’ τον κόσμο. Να μη σε βρει κανείς και σε λυπηθεί.
Απέραντος πόνος.
Με περιμένεις;
Να με περιμένεις.
Έρχομαι…
Ο Πέτρος σου. Πάντα.[1]
Δελίνα Βασιλειάδη
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Δ.Β.: Το θεατρικό μου έργο Πέρασμα προέκυψε αρχικά από ένα ερώτημα που με απασχολούσε από πάντα σχεδόν. Μπορούν να επουλωθούν τα παιδικά τραύματα; Σκέψεις πάνω σε αυτό πολλές τριγύριζαν μέσα στο μυαλό μου, ώσπου μια μέρα, εντελώς τυχαία, ενώ περπατούσα στον δρόμο, συνάντησα το φορτηγό μιας μεταφορικής εταιρίας. Κάποιος μετακόμιζε. Το πεζοδρόμιο ήταν γεμάτο κουτιά, βαλίτσες και τυλιγμένα με νάιλον έπιπλα, ενώ πολλοί άνθρωποι ανεβοκατέβαιναν τις σκάλες μιας πολυκατοικίας κουβαλώντας πακέτα και πράγματα.
Αν και πολλές φορές είχα δει μετακόμιση -κι εγώ η ίδια έχω μετακομίσει μερικές φορές άλλωστε- ωστόσο, αυτή η εικόνα με άγγιξε και έφερε στην επιφάνεια σκέψεις και ιδέες που ήταν βαθιά κρυμμένες. Έτσι, και σε συνδυασμό με το αρχικό ερώτημα, ξεκίνησα να γράφω λέξεις και φράσεις στο χαρτί. Μπροστά στα μάτια μου εμφανίστηκε μεμιάς η εικόνα ενός διαμερίσματος το οποίο εγκαταλείπει κάποιος, ενός διαμερίσματος αφημένου, σκονισμένου και ασφυκτικά γεμάτου με ογκώδη πράγματα, έπιπλα και βαλίτσες, όλα στοιβαγμένα μέσα στη μέση. Η εικόνα αυτή, λοιπόν, μου έδωσε τον χώρο που αναζητούσα για να τοποθετήσω τον ήρωά μου.
Τελικά, δημιουργήθηκε το Πέρασμα, ένα υπαρξιακό δράμα, ή πιο σωστά μια υπαρξιακή φάρσα, όπου ο βασικός ήρωας, ο Πέτρος, μέσα σε ένα διαμέρισμα βρόμικο και ακατάστατο, πακετάρει και τακτοποιεί πυρετωδώς πράγματα προκειμένου να μετακομίσει και να πάει κάπου, κατά τα δικά του λεγόμενα, πολύ καλύτερα. Σε όλη αυτή την προσπάθεια έχει κληθεί να τον βοηθήσει ο φίλος του, Λάζαρος, ο οποίος, όμως, τον περισσότερο χρόνο τον περνά σε μια κουνιστή πολυθρόνα, δίχως να δείχνει καμία διάθεση να τον συνδράμει με οποιονδήποτε τρόπο. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια πορεία προς την αυτογνωσία, τη μετάβαση ή τη μετακίνηση του ανθρώπου από μια κατάσταση σε μια άλλη. Καθώς ο χρόνος είναι για όλους μοιραία πεπερασμένος, περνά αμείλικτος και ολοένα λιγοστεύει, το Πέρασμα είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να μεταβεί από την πληγή στην ίαση, από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, κάτι που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο αν κάποιος το επιθυμεί και είναι διατεθειμένος να πληρώσει το τίμημα.
Τελικά, δημιουργήθηκε το Πέρασμα, ένα υπαρξιακό δράμα, ή πιο σωστά μια υπαρξιακή φάρσα, όπου ο βασικός ήρωας, ο Πέτρος, μέσα σε ένα διαμέρισμα βρόμικο και ακατάστατο, πακετάρει και τακτοποιεί πυρετωδώς πράγματα προκειμένου να μετακομίσει και να πάει κάπου, κατά τα δικά του λεγόμενα, πολύ καλύτερα. Σε όλη αυτή την προσπάθεια έχει κληθεί να τον βοηθήσει ο φίλος του, Λάζαρος, ο οποίος, όμως, τον περισσότερο χρόνο τον περνά σε μια κουνιστή πολυθρόνα, δίχως να δείχνει καμία διάθεση να τον συνδράμει με οποιονδήποτε τρόπο. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια πορεία προς την αυτογνωσία, τη μετάβαση ή τη μετακίνηση του ανθρώπου από μια κατάσταση σε μια άλλη. Καθώς ο χρόνος είναι για όλους μοιραία πεπερασμένος, περνά αμείλικτος και ολοένα λιγοστεύει, το Πέρασμα είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να μεταβεί από την πληγή στην ίαση, από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, κάτι που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο αν κάποιος το επιθυμεί και είναι διατεθειμένος να πληρώσει το τίμημα.
Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να αγνοήσουν το δεδομένο ότι ο χρόνος είναι πεπερασμένος και περνούν τη ζωή τους χωρίς να ωριμάζουν, χωρίς να αντιμετωπίζουν τις ευθύνες τους, δίχως να επιθυμούν να γνωρίσουν πραγματικά τον εαυτό τους. Ένα από τα μηνύματα του έργου μου είναι αυτό. Να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, να αποδέχεσαι τα σφάλματα και τις ευθύνες σου και να μην εφησυχάζεσαι. Αυτό που, τελικά, βασανίζει, συνειδητά ή ασυναίσθητα τον ήρωά μου, είναι ακριβώς τούτο το ερώτημα. Θα προλάβει μέσα στον χρόνο που διαθέτει -και που μοιραία τελειώνει- να κάνει όλα όσα επιθυμούσε, να πει όλα όσα ήθελε, να καταλάβει όλα όσα πρέπει για τον εαυτό του, ώστε απαλλαγμένος πια από τις ανασφάλειες, τις φοβίες και τις ψευδαισθήσεις να προχωρήσει ελεύθερος;
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Δ.Β.: Διέξοδος.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Δ.Β.: Δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος να λάβει ο αναγνώστης ενός βιβλίου, και κατ’ επέκταση ο θεατής παράστασης ή ταινίας ή έργου ζωγραφικής, οποιαδήποτε συμβουλή από οποιονδήποτε πριν από την ανάγνωση του βιβλίου ή πριν από τη θέαση του έργου τέχνης. Στόχος είναι ο κάθε ένας αναγνώστης ή θεατής να προβληματιστεί αρχικά μόνος του πάνω σε αυτό που βιώνει, να σκεφτεί, να βυθιστεί σε αυτόν τον νέο κόσμο που ανοίγεται μπροστά του. Προσωπικά είμαι ιδιαίτερα ευτυχής όταν αναγνώστες κάποιου βιβλίου μου, αλλά και αυτοί που έρχονται στις εκθέσεις ζωγραφικής μου, μετά από την περιήγηση στην έκθεση ή μετά από την ανάγνωση του βιβλίου, μου ζητούν να συζητήσουμε πάνω σε αυτά που είδαν, ένιωσαν και διάβασαν.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Δ.Β.: Θεωρώ πως θα ήταν ένα ταξίδι σε ολόκληρο τον κόσμο. Όσο για τη διάρκεια… μια ζωή. Μέχρι την τελευταία στιγμή.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Δ.Β.: Θα καταφύγω σε ένα στιχάκι του ήρωά μου, του Πέτρου (Σελίδα 45, Πέρασμα, ΚΑΠΑ εκδοτική):
«Θέλω να φύγω, να πετάξω,ό,τι με πνίγει να το κάψω,να ζήσω θέλω ευτυχισμένος,να ζήσω θέλω… ελεύθερος».
Σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία.
Το θεατρικό έργο της Δελίνας Βασιλειάδη, Πέρασμα, κυκλοφορεί από την Κάπα εκδοτική.
Περισσότερα:
Πέρασμα
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ
Η Δελίνα Βασιλειάδη προσθέτει τη λέξη πέρασμα.
Περισσότερα:
Πέρασμα
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ
Η Δελίνα Βασιλειάδη προσθέτει τη λέξη πέρασμα.
