koukidaki: Βιώνοντας τις «Ταξιανθίες Στοχασμών» της Όλγας Κανελλοπούλου- Ντινοδήμου

Ποιες ώρες διαβάζετε άραγε Ποίηση;

Οι περισσότεροι συνδέουν τη συγκεκριμένη στιγμή όταν θέλουν να βρουν ανταπόκριση στις σκέψεις και στα συναισθήματά τους. Για ν’ αποφύγουν ή να αντιμετωπίσουν τα ερωτήματα που εκείνη τη στιγμή τους τυραννούν ή ν’ αγγίξουν το ιδεατό, το στοχαστικό, το άπιαστο και το ονειρικό που φθίνει συνεχώς από τη ζωή μας.

Ψάχνοντας λοιπόν ένα τέτοιο καταφύγιο πλασμένο από όνειρα, απαντήσεις, χρώματα, φως και ανάσες, επέλεξα να περιηγηθώ στον κόσμο της Ποίησης με το έργο ενός ανθρώπου που γνωρίζω πως ξέρει να μετουσιώνει με ιδιαίτερη αγάπη τις σκέψεις σε συναισθήματα, βαφτίζοντάς τα εντέλει σε λέξεις δοτικές.

Κάπως έτσι λοιπόν άρχισε και το λογοτεχνικό μου ταξίδι με την Ποιητική συλλογή της Όλγας Κανελλοπούλου-Ντινοδήμου με τίτλο «Ταξιανθίες Στοχασμών». Μια συλλογή που μέσα της κλείνει σκέψεις, αναμνήσεις, άδολα «θέλω», συνταιριάζοντας συνάμα σκοτεινές και φωτεινές στιγμές.

Παράλληλα η ποιήτρια προσδίδει στο καθετί αυτό που του αξίζει, είτε αυτό φαντάζει μικρό στα μάτια μας είτε αγνοούμε την πραγματική του αξία. Έτσι, μας ψιθυρίζει πως:

Μάθε πολλά να οφείλεις

στον καρπό που σε θρέφει…,

είναι η ελιά, είναι το στάχυ,

είναι η μάνα, ειν’ ο δάσκαλος.

Ξεναγοί στα σκοτάδια σου…

Μιλώντας μάλιστα η δημιουργός στη συνέχεια για το «άδολο φως», μας το παρουσιάζει ως εκείνο που το νιώθεις να κάνει την εμφάνισή του σαν…

σκοτεινιάζουν οι στιγμές,

Αλλά καμιά φορά από αυτές

Βγαίνει περισσότερο φως!»

Κι άλλοτε η πένα της ποιήτριας μας καλεί να νιώσουμε στις λέξεις της, τ’ αναστημένα συναισθήματα που μας χαρίζουν τ’ αρώματα του παρελθόντος. Τούτα που παραμένουν για πάντα ριζωμένα μέσα μας, καθώς…

Οι μυρωδιές όνειρα έπλεκαν,

για ό,τι θα μεσολαβούσε.

Τις φωνές, τις χαρές, τις απλές και όμορφες στιγμές…

Στιγμές γεμάτες φως!

Γιατί το φως στην ψυχή φέρνει αγάπη. Γίνεται σπόρος και γεννιέται μέσα σου, προσκαλώντας σε να την μοιραστείς, καθώς στοιχειώνει γλυκά το βλέμμα και το άγγιγμά σου. Σκορπώντας σημάδια στον αέρα γύρω σου, γιατί…

Έτσι μυρίζει…

αγνότητα η αγάπη!

Κι ανάμεσα στην αγάπη και την μοναξιά, το σκοτάδι και το φως, η ποιήτρια μας ταξιδεύει στην αρχή των όλων με το ποίημα «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ»:

Όλοι οι ήχοι αγκαλιασμένοι

συμβιώνουν στη γη.

Ευωδιάζουν την ψυχή,

σημάδια αφήνουν στον χρόνο.

Αχ, αυτή η δημιουργία

της φύσης!

Μας διδάσκει τα ομορφότερα

Του κόσμου μας!

Κι έπειτα ο λόγος φτάνει στο μυστικό συστατικό των ονείρων: Στις ελπίδες. Εκείνες που καταφέρνουν να μεταμορφώνονται ανερώτητα από σκέψεις σε εικόνες, όταν…

…εσύ πέρα αγναντεύεις,

τις λέξεις κοιτάς

που ψάχνουν ν’ αράξουν,

λιμάνι να γίνουν…

Μα για να δεις να πραγματοποιούνται τα όνειρά σου, πρέπει να μοχθήσεις και να σταθείς δυνατός στις αντιξοότητες της ζωής. Κάτι που συχνά είναι επώδυνο, κι ας κρύβει τόση χαρά στην επιβράβευση των κόπων μας. Γι’ αυτό, η ποιήτρια μας συμβουλεύει κοιτώντας μας στα μάτια το εξής:

Μην κιοτεύεις…

στα βάσανα να πειθαρχείς

απ’ αυτά δυναμώνεις,

ξαναγεννιέσαι,

η ελπίδα ας μην πεθάνει…

Ζήσε χωρίς μισεμό, μόνο με αγάπη.

Ψάξε για ένα ιδανικό

ανώτερο απ’ τον εαυτό σου.

Γίνε ευτυχισμένος!

Και κλείνοντας αυτό το ποιητικό ταξίδι, η Όλγα Κανελλοπούλου-Ντινοδήμου μας αποχαιρετά με τους γλυκούς ψίθυρους της έμπνευσής της…

…στ’ αστέρια της νύχτας

κι αυτοί τα’ άστρα εναρμονίζουν,