Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Σ.Σ.: Ήθελα να γράψω κάτι, απλό, ευχάριστο μα και πονηρό για την εποχή μας.
Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Σ.Σ.: Ζω εδώ και χρόνια σε ένα μικρό χωριό της Κύμης, και από το 2009 έχω επιτέλους χρόνο και όρεξη για να γράφω. Αποκλειστικά στο γραφείο μου και στον υπολογιστή μου, με πολλά χαρτάκια όμως και σημειώσεις.
Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Σ.Σ.: Η πρώτη γραφή κράτησε μόνο ένα μήνα. Αλλά, υπάρχει το τεράστιο αλλά... των διορθώσεων και της επεξεργασίας. Χαρακτηριστικά θα σας πω ότι αυτό μπορεί να πήρε και τρία χρόνια, με διαλείμματα φυσικά.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Σ.Σ.: Ένα χρονικό της γενιάς μας, όσων ενηλικιώθηκαν στην δεκαετία του ‘80.
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Σ.Σ.: Είναι οι ζωές κυρίως τριών ανθρώπων, της Ελένης, που κρατά το ημερολόγιο, της φίλης της, της Μάρως και του Πέτρου. Τους ζούμε για σχεδόν είκοσι χρόνια, από το 1986 μέχρι και τον Μάιο του 2004. Εποχή που θα την έλεγα πιο απλή και σίγουρα πιο ευχάριστη από τη σημερινή. Με ευκολίες, με μια άνεση και μια διάθεση για χαρά, διασκέδαση, έντονες εμπειρίες. Και αυτό προσπαθώ να δώσω. Μέσα από ταξίδια ή από όλα όσα κάναμε οι περισσότεροι τότε, μπαρ, συναυλίες μα κυρίως μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις, φιλίας και έρωτα φυσικά. Για αυτό βάζω και μια σειρά δευτεραγωνιστές που κατά κάποιο τρόπο μπαίνουν και βγαίνουν, ενοχλούν, σημαδεύουν, μα μερικές φορές λυτρώνουν κιόλας. Άρα χωρίς να θέλω να φανώ υπερβολικός, μέσα από το βιβλίο ψάχνω αυτό που ψάχνουμε όλοι μας και πάντα. Σκοπό, νόημα, ευτυχία.
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Σ.Σ.: Υπάρχουν μερικά σημεία που αληθινά μου έδωσαν χαρά. Κάποια πράγματα γεννήθηκαν μόνα τους και υπήρχαν στιγμές που σηκωνόμουν από το γραφείο κι έκανα μια βόλτα, γιατί είχα βρει κάτι που το ένιωθα ζωντανό, σημαντικό. Ειδικά στιγμές που οι ήρωες μου «περνούσαν» καλά ή πιο σημαντικό έφταναν σε μια μικρή έστω ολοκλήρωση.
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Σ.Σ.: Ο Πέτρος. Μέσα από το πρόσωπό του, σίγουρα μπόρεσα να εκφράσω πράγματα για εμένα σημαντικά.
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Σ.Σ.: Κάθε βιβλίο πρέπει να έχει σαν σκοπό να προσφέρει την απόλαυση της ανάγνωσής του. Οι αναγνώστες θα κρίνουν πόσο το πέτυχα. Πρόσθετα όμως, με πονηρό τρόπο νομίζω ότι προσφέρω ερεθίσματα, ίσως γνώσεις, ίσως κάποιες ακόμα μικρές ή μεγάλες ομορφιές της πατρίδας μας.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Σ.Σ.: Να χάνομαι μέσα στην ημέρα, μέσα στις σκέψεις μου.
Φοβάστε...
Σ.Σ.: Τα πλήθη.
Αγαπάτε...
Σ.Σ.: Ακούγεται ίσως αδύναμο αλλά την Φύση, το περιβάλλον, τα ζώα.
Ελπίζετε...
Σ.Σ.: Να βελτιωθεί συγκεκριμένα η ζωή μας.
Θέλετε...
Σ.Σ.: Να σταματήσει αυτή η φθορά και η πτώση των τελευταίων ετών.
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Σ.Σ.: Θέλω να πιστεύω ότι θα μιλήσει στη γενιά μας. Όμως ο γιος μου, 20 ετών, και πιστέψτε με πολύ αυστηρός κριτής μου, μάλλον το ευχαριστήθηκε.
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Σ.Σ.: Κάθε βιβλίο γεννιέται και φτιάχνεται για να προσφερθεί στα μάτια, στην κρίση, στο μυαλό και στην καρδιά των άλλων ανθρώπων. Αν έχω καταφέρει να κάνω κάποιον να γελάσει λίγο ή να συγκινηθεί θα είμαι πολύ ικανοποιημένος.
Γιατί δεν πρέπει;
Σ.Σ.: Νομίζω μόνο κακεντρεχείς δε θα ήθελαν να το αγγίξουν. Κάτι κρύβει για τον καθένα.
Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Σ.Σ.: Αισίως βρισκόμαστε σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία, και σε κάθε βιβλιοπωλείο της χώρας με παραγγελία και φυσικά από τον Άνεμος Εκδοτική.
Πού μπορούμε να βρούμε εσάς;
Σ.Σ.: Στην σημερινή εποχή τα πράγματα είναι εύκολα, ακόμα και αν δεν μας αρέσει. Στον συνήθη ύποπτο στο Facebook, Stamatios Soufleris
Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Σ.Σ.: Ίσως φανεί περίεργο αλλά τα γήινα χρώματα.
Ποια μουσική;
Σ.Σ.: Φυσικά Χατζιδάκις.
Ποιο άρωμα;
Σ.Σ.: Άγρια λουλούδια, Άνοιξη, Πάσχα στην εξοχή.
Ποιο συναίσθημα;
Σ.Σ.: Ήσυχος, να ατενίζεις τη θάλασσα.
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Σ.Σ.: Η συνάντηση παλιών φίλων.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Σ.Σ.: Αυτό δεν το ξέρω ακόμα, ελπίζω να έχω χρόνια μπροστά μου να το βρω.
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Σ.Σ.: Πάντα Ντοστογιέφσκι και ας θεωρείται στενάχωρος.
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Σ.Σ.: Είναι πάρα πολλοί, δεκάδες αν όχι εκατοντάδες. Μια αδυναμία μου όμως είναι ο Χένρι Μίλερ.
Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Σ.Σ.: Τολμώ να πω ότι από ένα σημείο και μετά κάνουν του κεφαλιού τους.
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Σ.Σ.: Αναμφίβολα και τα δύο. Το πρώτο ξεκινά, το δεύτερο ολοκληρώνει.
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Σ.Σ.: Η αλήθεια του.
Τι την αποτυχία;
Σ.Σ.: Τα ψέμματα και η υποκρισία.
Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Σ.Σ.: «Τρώω» βιβλία από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Σ.Σ.: Προσπαθώ και αγωνίζομαι.
Στην περίληψη γράφει:
Τρεις άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί αλλά και τόσο όμοιοι μεταξύ τους, σαν τα κομμάτια ενός περίτεχνου ψηφιδωτού: η αρχαιολόγος Ελένη, η οικονομολόγος Μάρω και ο συλλέκτης Πέτρος ζουν, παθιάζονται, μαλώνουν, συμφιλιώνονται, εξελίσσονται και λυτρώνονται κυνηγώντας τα όνειρα και τους στόχους τους.
Τρία ανθρώπινα νήματα ζωής άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους με στιγμές πολύτιμες, με αναμνήσεις αλησμόνητες, με εμπειρίες μοναδικές και συναισθήματα αναλλοίωτα στον χρόνο που, παρά τις αναμενόμενες αντιθέσεις, τις απρόσκλητες έριδες και τις επιφανειακές διαφορές τους, συμπορεύονται αμετάβλητα διαχρονικά σαν μία ψυχή, με εφόδια τη βαθιά φιλία και την αμείωτη αγάπη τους. Μέχρι το ένα από τα τρία νήματα να κοπεί απρόσμενα, άδικα και πρόωρα.
Ένα σαγηνευτικό χρονικό περιπλάνησης και ταξιδιών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, μέσα σε μια πραγματικότητα που μεταβάλλεται διαρκώς, από την ανεμελιά της δεκαετίας του ’80 μέχρι την εξέλιξη και την ωρίμανση της δεκαετίας του 2000, αλλά κυρίως στα κατάβαθα της ανθρώπινης ψυχής και των πιο κρυφών και ανεκπλήρωτων πόθων της.
⚜
Καθρέφτης.
Ήμουνα πολύ μικρός όταν ένιωσα μυστήριο μπροστά σε έναν καθρέφτη. Ήταν ο καθρέφτης της τουαλέτας της μητέρας μου, ένα μακρόστενο εντυπωσιακό έπιπλο από φορμάικα, αυτά που ήταν της μόδας το ‘70. Τότε εκεί, για πρώτη φορά ένιωσα όχι μόνο μυστήριο, αλλά σχεδόν το πρώτο μαράζι της ζωής μου μπροστά σε αυτό το απέραντο, άλυτο όπως αποδείχθηκε αίνιγμα. Προσπαθούσα να με δω και να με καταλάβω. Έσπρωχνα σχεδόν το είδωλό μου στην άκρη και πονηρά, έτσι νόμιζα, προσπαθούσα να με/τον αιφνιδιάσω, να με/τον δω, να βρω την ψυχή μου, την μικρούλα ή άραγε είναι άπειρη η ψυχή όταν είσαι τεσσάρων. Η εμμονή μου με τον καθρέφτη μόλις τότε ξεκίνησε. Μεγάλωνα και το όνειρο γινόταν πιο φευγαλέο, όχι πιο απτό. Η αιωνιότητα με κορόιδευε ατελείωτα, ψέμματα και αλήθειες αλληλοεπικαλύπτονταν, φανερώσεις δε γίνονταν. Όσο η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει μπροστά στο μυστήριο, όταν ήμουν μικρός, έπιανα τον εαυτό μου, όσο τα χρόνια ανέβαιναν σε νούμερα να σκληραίνω, να μην μαθαίνω, να μην ικανοποιούμαι, τα ερωτήματα να σωρεύονται, οι απαντήσεις να εκφεύγουν. Η παιδική μωρία τράπηκε στην ενήλικη ανοησία. Η σιγουριά και η χαρά, να κάθεσαι στο πάτωμα ανάμεσα σε αυτοκινητάκια και στρατιωτάκια ήταν ο κόσμος όλος, έγινε το φρικτό ανικανοποίητο. Έφυγα από την πόλη. Απομονώθηκα σε ένα μικρό χωριό, κάπου... Τις φαντασιώσεις μου προσπάθησα να τις κάνω πραγματικότητα. Μάζευα μανιακά καθρέφτες κάποιους στην αυλή τους είχα βάλει. Τρελαινόμουν για παλιούς μακιασμένους, φθαρμένους, πληγωμένους, λεκιασμένους. Είχα κρεμάσει και μια ανεμόσκαλα ψηλά από μια καρυδιά και πάντα έλπιζα στο θαύμα. Να μην κρεμόταν από κλαδί αλλά από τον ίδιο τον ουρανό, να μην τελείωναν τα σκαλοπάτια, να μην τελείωνε τίποτε. Ξυπνούσα πρωί και περνούσα μπροστά από όλους. Έβλεπα την υγρασία, τις δροσοσταλιές, το νερό που κατηφόριζε σαν πικρά δάκρυα. Ακόμα είχα την ελπίδα να ανοίξει το πονηρό έσοπτρο, να χωθώ μέσα του...[1]
Σταμάτης Σουφλέρης
Ο Σταμάτης Σουφλέρης γεννήθηκε το 1968 στη Χαλκίδα. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τις αρχές του ’90 ξεκίνησε να δημοσιεύει ποίηση, διηγήματα και κριτικά δοκίμια σε Ευβοϊκά περιοδικά όπως Ρόπτρο και Πορθμός, ενώ έκανε και μεταφράσεις. Στα μέσα του 2000 κράτησε την αρχισυνταξία του λογοτεχνικού και πολιτικού εντύπου Γέφυρα. Ποιήματα και δοκίμιά του, έχουν επίσης δημοσιευτεί σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο: Manifesto, Ποιητική, Παπαδιαμαντικά τετράδια, Αντίφωνο, bibliotheque, άνεμος magazine, λογοτεχνικό Bistrot. Έχει τιμηθεί με αρκετά βραβεία και διακρίσεις για διηγήματα και ποίηση. Zει και εργάζεται σ’ ένα μικρό χωριό της Κύμης.
Εργογραφία: «Σάλος», manifestomag, 2012. «Η εμφάνιση», manifestomag, 2012. «Τα μεθυσμένα», carpe librum, 2014. «Επτά λέξεις», συλλογικό διήγημα, Μεταίχμιο, 2014. «Τρία cantos», ποίηση, Νησίδες, 2017.
[2] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο ή το Ακρότιτλο κλικάροντας εδώ
Ο Σταμάτης Σουφλέρης σημειώνει: Η λέξη που πρέπει να φύγει είναι ο καθρέφτης. Στη θέση της να μπει ο ουρανός.
