Μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων του Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε, οι «Θεατρίνων Θεατές» παρουσιάζουν τη νέα τους παραγωγή, το άπαικτο έργο και κύκνειο άσμα τού Γιώργου Σκούρτη, ΣΟΚ, που θα φιλοξενηθεί μεταξύ άλλων στο Studio Κυψέλης ύστερα από έξι μήνες προβών.
Για την ιστορία:
Ο Γιώργος Σκούρτης είχε δει παραστάσεις των Θεατρίνων Θεατές, κι όταν τον προσέγγισε ο Γιώργος Λιβανός, ο οποίος λατρεύει το ακριβό θεατρικό του έργο, του έδωσε το «ΣΟΚ» που το θεωρεί από τα σημαντικότερα σύγχρονα θεατρικά, τρίτο μέρος της τριλογίας «Κομμάτια και θρύψαλα». Το πρώτο ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης και το δεύτερο στο Κ.Θ.Β.Ε.
Για το έργο:
Πρόκειται για ένα σημερινό πολιτικό έργο, το οποίο καυτηριάζει με δεινότητα τα κακώς κείμενα της καθημερινότητάς μας. Άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή, παλεύουν να επιβιώσουν, συγκρούονται με τους εφιάλτες της επόμενης μέρας, τρέχουν, ερωτεύονται, μάχονται για την επιβίωση σε έναν διαρκή πόλεμο -πρωτίστως με τον ίδιο τους τον εαυτό. Τελικά, τα γεγονότα τούς καθιστούν διαρκώς σε καταστάσεις ΣΟΚ. Μια παράσταση που έχει χαρακτήρα καυστικής σάτιρας με ζωντανή μουσική και έκανε πρεμιέρα λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή ο Γιώργος Σκούρτης, που παρακολουθούσε το ανέβασμα ως τις γενικές δοκιμές.
Ο σκηνοθέτης, Γιώργος Λιβανός, μου είπε:
Πώς έγινε η πρώτη επαφή με το ΣΟΚ του Γιώργου Σκούρτη;
Γ.Λ.: Η Βαλεντίνη Λουρμπά με έφερε σε επαφή με τον Σκούρτη. Μου έστειλε ένα μονόλογο, την Κλυταιμνήστρα, και του απάντησα: για τη δεκαμελή μου ομάδα έχουμε κάτι; Μετά από δεκάδες συναντήσεις με χιούμορ και ανάγκη αμοιβαίας επικοινωνίας, αφού αφήσαμε το μονόλογο γι΄ αργότερα και εξετάσαμε πολλά άπαιχτα κείμενα του μου είπε: «...Και τώρα θα σου παίξω ΕΓΩ το έργο που θ' ανεβάσεις». Μου διάβασε με μια πνοή το ΣΟΚ παίζοντας όλους τους ρόλους και με ενθουσίασε. Κατ΄ ουσία ο Σκούρτης μας επέλεξε να τον επιλέξουμε! Το ΣΟΚ, το τρίτο μέρος της τριλογίας Κομμάτια και Θρύψαλα, είναι τόσο δυνατό και το κοινό ταξίδι με το Σκούρτη και την ομάδα συναρπαστικό! Μας κέρδισε από την πρώτη ανάγνωση γιατί είναι ένα σπουδαίο κείμενο, σημερινό και επίκαιρο με χιούμορ ανεξάντλητο και συγκίνηση. Πραγματικό διαμάντι!
Τι σας κεντρίζει σε αυτό το έργο, τι σας ιντριγκάρει και ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που σας ενθουσιάζει περισσότερο;
Γ.Λ.: Η αλήθεια του, η δύναμη να έχει σκηνές συγκλονιστικές, ακέραια μονόπρακτα που απαιτούν από τον ηθοποιό να δώσει το 100% της δυναμικής του και από το σκηνοθέτη να συνθέσει ένα δυσκολότατο παζλ, που περνάει σαν ανάσα στο θεατή κάνοντας τον συμμέτοχο στο ΣΟΚ της καθημερινότητας που ούτως ή άλλως βιώνει και ο Σκούρτης με τόσο γλαφυρό τρόπο εικονογραφεί. Από το χορογράφο να φτιάξει πρωτότυπα σύνολα, από το μουσικό να εμπνευστεί για ωραία τραγούδια και από το σκηνογράφο να μεγαλουργήσει με ένα έργο σκηνογραφικών απαιτήσεων μεγάλων!
Με το έργο ουσιαστικά ο Σκούρτης επαναφέρει στα θεατρικά πράγματα την καυστική σάτιρα, ένα είδος μετεπιθεώρησης εξαιρετικά απαιτητικό και διασκεδαστικό! Πάνω απ΄ όλα μας ιντριγκάρει ο διαχρονικός του προβληματισμός και η συμπύκνωση σε δύο ώρες όλων αυτών που απασχολούν, πνίγουν και κεντρίζουν το σημερινό Έλληνα (-Ευρωπαίο) πολίτη, τον άνθρωπο που ψάχνει διέξοδο μέσα στα αδιέξοδα!
Διαβάζουμε ότι χρειάστηκαν αρκετοί μήνες προβών. Υπήρχαν προκλήσεις ή δυσκολίες που είχατε να αντιμετωπίσετε και πώς τις ξεπεράσετε;
Γ.Λ.: Δεν είναι δυνατόν ν' ανέβει παράσταση με λιγότερο από 3 μήνες πρόβα. Στην αντίθετη περίπτωση μιλάμε για ερασιτεχνική προχειρότητα και σίγουρα κακώς φτιαγμένο είδος που καταστρέφει το θέατρο. Ο λόγος για να λειτουργήσει θεατρικά απαιτεί αφοσίωση, μελέτη και χρόνο. Η έμπνευση θέλει περισυλλογή. Κανείς μας δεν είναι έτοιμος να θαυματοποιήσει ως δια μαγείας. Εκτός από τη Μαίρη Πόππινς, κι αυτή δεν ασχολείται με το θέατρο. (την κάνουν θέατρο) Η έμπνευση δεν είναι ασανσέρ ν' ανεβοκατέβεις και η απασχόληση με μια παράσταση απαιτεί πολύμηνη προετοιμασία, ειδικά αν η ομάδα κάνει φωνητικό, σωματικό & κινησιολογικό training για παραστάσεις που έχουν και ανάλογα μέρη όπως αυτές των Θεατρίνων Θεατές. Δυστυχώς ακούω για παραστάσεις που ανεβαίνουν σε ένα μήνα και σκιάζομαι. Αυτό καταστρέφει τη δημιουργία και φτιάχνει ηθοποιούς μίμους, αιώνια ανέτοιμους, που προσωπικά απεχθάνομαι σαν είδος στο θέατρο.
Ο μέγας εχθρός του σύγχρονου θεάτρου, η προχειρότητα και η έλλειψη χρόνου να αφιερώσουμε. Η βιασύνη και η ανόητη σιγουριά τού εγώ είμαι έτοιμος.
Πώς χαρακτηρίζετε την παράσταση με τρεις λέξεις;
Γ.Λ.: Χιουμοριστικά τρυφερό δυναμίτη!
Ζήτησα από τους ηθοποιούς να πουν για το ρόλο τους, αν έχουν σημεία ταύτισης ή αν διαφοροποιούνται από τον ήρωα/χαρακτήρα που ερμηνεύουν και ποια είναι αυτά, αλλά και να χαρακτηρίσουν το έργο με τρεις λέξεις. Παρακάτω, μπορείτε να διαβάσετε τις απαντήσεις τους.
Κ.Ι.: Ένα σημαντικότατο κείμενο, γροθιά στο στομάχι, με δυναμικές αναφορές σε ό,τι μας αφορά και μας πνίγει. Μια κραυγή διαμαρτυρίας. Οι ρόλοι μου -και όλων- είναι ανθρώπινοι χαρακτήρες που έχουν φτάσει σε αδιέξοδο και προσπαθούν να βρουν (να δουν) φως.
Είναι μια λογοτεχνική πολιτική διαμαρτυρία.
Είναι μια λογοτεχνική πολιτική διαμαρτυρία.
Καίτη Ιμπροχώρη
🎭
Μ.Χ.: Στο σπονδυλωτό αυτό έργο του Γ. Σκούρτη ερμηνεύω βασικά δύο διαφορετικούς ήρωες. Ο πρώτος είναι ένας πατέρας που οι απογοητεύσεις της ζωής και ο κοινωνικός υποβιβασμός τον έχουν οδηγήσει στην καταστροφική λύση του ποτού με ακραίες συνέπειες στην συμπεριφορά του με την κόρη του. Δεν έχει άλλο τρόπο να επικοινωνήσει μαζί της και χρησιμοποιεί την ένταση και τη βία -ό,τι το χειρότερο δηλαδή. Με ένα πολύ έντεχνο τρόπο ο συγγραφέας (και ο σκηνοθέτης με την άποψή του) δίνουν μία ανάσα ανακούφισης σ' αυτή την ιστορία με μία ελπίδα να διαγράφεται για αυτόν τον Χαρακτήρα πραγματική ή ονειρική (ο καθένας μπορεί να την εκλάβει αναλόγως). Με αυτό τον χαρακτήρα δεν έχω ουδεμία σχέση γιατί ούτε πίνω (ιδιαίτερη προσπάθεια κατέβαλα για να έχω επαφή με το μπουκάλι που πίνω, όπως κάνει ένας πότης) αλλά γενικά είμαι ήπιος και διαλεκτικός. Εμπειρία λοιπόν για μένα αυτό -κάτι το τελείως διαφορετικό- που επιχειρώ.
Ο δεύτερος ρόλος είναι κάποιου αστού με όλες τις φοβίες που δημιουργεί η εποχή μας πραγματικές ή μη. Αυτό είναι πιο κοντά σε μένα, μιας και αυτές οι καταστάσεις είναι κάτι που λίγο πολύ τις βιώνουμε όλοι μας. Συμπτωματικά και οι δύο ρόλοι δεν έχουν όνομα... είναι σύμβολα ανθρώπων μιας ολόκληρης γενιάς ψυχικά τουλάχιστον τραυματισμένης.
Το έργο θα το χαρακτήριζα ΣΥΓΧΡΟΝΗ και ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΣΑΤΙΡΑ.
Ο δεύτερος ρόλος είναι κάποιου αστού με όλες τις φοβίες που δημιουργεί η εποχή μας πραγματικές ή μη. Αυτό είναι πιο κοντά σε μένα, μιας και αυτές οι καταστάσεις είναι κάτι που λίγο πολύ τις βιώνουμε όλοι μας. Συμπτωματικά και οι δύο ρόλοι δεν έχουν όνομα... είναι σύμβολα ανθρώπων μιας ολόκληρης γενιάς ψυχικά τουλάχιστον τραυματισμένης.
Το έργο θα το χαρακτήριζα ΣΥΓΧΡΟΝΗ και ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΣΑΤΙΡΑ.
Μάνος Χατζηγεωργίου
🎭
Ο.Π.: Στο έργο του Γιώργου Σκούρτη ο ρόλος μου είναι ένας καθρέφτης της ελληνικής πραγματικότητας, σπασμένος σε τρία κομμάτια, που σταδιακά εμφανίζεται το ένα μετά το άλλο και συμπληρώνουν την εικόνα.
Στο πρώτο κομμάτι το σεξ, η μοναξιά, το ψέμα σε όλο του το μεγαλείο... ψέμα στο ψέμα, ψεύτικοι οργασμοί, ψεύτικα συναισθήματα... όλα αγοράζονται και όλα πληρώνονται, τιμωρούνται... κάτι πρέπει να φοβόμαστε: εδώ είναι τα χλαμύδια, αυτά μόνο μπορούν να σταματήσουν την ορμή της σκέψης για κάτι διαφορετικό. Είναι το τίμημα που πληρώνει ο ελεύθερος νους που η Πόπη (το όνομα του ρόλου είναι Πόπη) τον φοβάται και θέλει να τον φυλακίσει, δεν θέλει εξέλιξη παρά μόνο το δικό της κόσμο, του Χρήματος· γι' αυτήν το δικό της τίμημα είναι η πλούσια μοναξιά.
Στο άλλο κομμάτι του καθρέφτη είναι μια πλευρά -κι αυτή παραμύθι- που αγγίζει την καρδιά της: μια ανθοδέσμη. Το στοιχείο αυτό το συναντάμε στα παραμύθια και μετά έρχεται και το πριγκιπόπουλο που στα μάτια της είναι ένας κηπουρός που εκείνη μπορεί να τον μεταμορφώσει. Άλλωστε, στο μυαλό της Πόπης όλα είναι εύκολα. Είναι η πιο τρυφερή στιγμή της γιατί μετά είναι το τρίτο κομμάτι του καθρέφτη όπου εκεί, γυμνή στα χέρια του μασέρ και χωρίς φτιασίδια, μιλάει με την φίλη της με την επικοινωνία ενός κινητού τηλεφώνου και της τηλεόρασης και αφήνεται. Ξεγυμνώνει το τέρας της που μόνο με τη φίλη της -άλλο ένα τέρας και εκείνη- επικοινωνούν με τους δικούς τους κώδικες, το δικό τους χιούμορ, δείχνοντας όλη αυτή την κοινωνική εξαθλίωση, το ξεπούλημα και των συναισθημάτων τους ακόμα... μιλούν με χυδαιότητα για όλους και για όλα... τώρα ξεπερνάνε και τα χλαμύδια, τα έχουν για παιχνίδι. Όλα αυτά όμως ξαφνικά στο πάρτι έχουν σαν κατάληξη την ματαιότητα.
Στο πρώτο κομμάτι το σεξ, η μοναξιά, το ψέμα σε όλο του το μεγαλείο... ψέμα στο ψέμα, ψεύτικοι οργασμοί, ψεύτικα συναισθήματα... όλα αγοράζονται και όλα πληρώνονται, τιμωρούνται... κάτι πρέπει να φοβόμαστε: εδώ είναι τα χλαμύδια, αυτά μόνο μπορούν να σταματήσουν την ορμή της σκέψης για κάτι διαφορετικό. Είναι το τίμημα που πληρώνει ο ελεύθερος νους που η Πόπη (το όνομα του ρόλου είναι Πόπη) τον φοβάται και θέλει να τον φυλακίσει, δεν θέλει εξέλιξη παρά μόνο το δικό της κόσμο, του Χρήματος· γι' αυτήν το δικό της τίμημα είναι η πλούσια μοναξιά.
Στο άλλο κομμάτι του καθρέφτη είναι μια πλευρά -κι αυτή παραμύθι- που αγγίζει την καρδιά της: μια ανθοδέσμη. Το στοιχείο αυτό το συναντάμε στα παραμύθια και μετά έρχεται και το πριγκιπόπουλο που στα μάτια της είναι ένας κηπουρός που εκείνη μπορεί να τον μεταμορφώσει. Άλλωστε, στο μυαλό της Πόπης όλα είναι εύκολα. Είναι η πιο τρυφερή στιγμή της γιατί μετά είναι το τρίτο κομμάτι του καθρέφτη όπου εκεί, γυμνή στα χέρια του μασέρ και χωρίς φτιασίδια, μιλάει με την φίλη της με την επικοινωνία ενός κινητού τηλεφώνου και της τηλεόρασης και αφήνεται. Ξεγυμνώνει το τέρας της που μόνο με τη φίλη της -άλλο ένα τέρας και εκείνη- επικοινωνούν με τους δικούς τους κώδικες, το δικό τους χιούμορ, δείχνοντας όλη αυτή την κοινωνική εξαθλίωση, το ξεπούλημα και των συναισθημάτων τους ακόμα... μιλούν με χυδαιότητα για όλους και για όλα... τώρα ξεπερνάνε και τα χλαμύδια, τα έχουν για παιχνίδι. Όλα αυτά όμως ξαφνικά στο πάρτι έχουν σαν κατάληξη την ματαιότητα.
Όλγα Πρωτονοταρίου
Ν.Χ.: Είναι ίσως από τις λίγες φορές που δεν έχω σχεδόν κανένα σημείο ταύτισης με το ρόλο μου, και επιπλέον, μου είναι σχεδόν αντιπαθής! Βέβαια ο ένας από τους δύο ήρωες που ενσαρκώνω είναι ξεκάθαρα αντιήρωας!
Το έργο θα το χαρακτήριζα, αν αυτό ήταν απαραίτητο, σατυρικό δράμα.
Νίκος Χαλατζίδης
🎭
Σ.Κ.: Στο έργο του Σκούρτη υποδύομαι τρεις ρόλους. Ο πρώτος ρόλος είναι μια νεαρή φοιτήτρια που διατηρεί σχέση με έναν νεαρό μουσικό. Λόγω οικονομικών δυσχερειών τον απατάει με έναν μεγαλύτερο της που την βοηθάει οικονομικά. Την κατανοώ αλλά δεν νομίζω πως ταιριάζω μαζί της ιδιαίτερα.
Ο επόμενος ρόλος μου είναι μια κοπέλα τοξικομανής. Είναι ένα βαθιά πληγωμένο παιδί με αρκετό θυμό μέσα του. Αν και δεν έχω καταφύγει σε ουσίες την νιώθω και την συμπονώ.
Η τρίτη ηρωίδα είναι μια γυναίκα που έχει δοκιμάσει τα πάντα και τίποτα πλέον δεν είναι σε θέση να της δώσει ευχαρίστηση. Έτσι καταφεύγει στα άκρα. Ηδονίζεται με τον πόνο των άλλων, με την βία, με τον θάνατο. Νομίζω πως είναι ένας συμβολικός χαρακτήρας που δείχνει το αδιέξοδο του σύγχρονου ανθρώπου να νιώσει ευχαρίστηση αλλά και την παθητικότητα που έχουμε πλέον στις σκληρές εικόνες. Δεν μας κάνουν εντύπωση. Αυτή βέβαια κάνει ένα βήμα παραπάνω, το απολαμβάνει.
Το έργο του Γιώργου Σκούρτη είναι σκληρό, ευαίσθητο και βαθιά ρεαλιστικό.
Ο επόμενος ρόλος μου είναι μια κοπέλα τοξικομανής. Είναι ένα βαθιά πληγωμένο παιδί με αρκετό θυμό μέσα του. Αν και δεν έχω καταφύγει σε ουσίες την νιώθω και την συμπονώ.
Η τρίτη ηρωίδα είναι μια γυναίκα που έχει δοκιμάσει τα πάντα και τίποτα πλέον δεν είναι σε θέση να της δώσει ευχαρίστηση. Έτσι καταφεύγει στα άκρα. Ηδονίζεται με τον πόνο των άλλων, με την βία, με τον θάνατο. Νομίζω πως είναι ένας συμβολικός χαρακτήρας που δείχνει το αδιέξοδο του σύγχρονου ανθρώπου να νιώσει ευχαρίστηση αλλά και την παθητικότητα που έχουμε πλέον στις σκληρές εικόνες. Δεν μας κάνουν εντύπωση. Αυτή βέβαια κάνει ένα βήμα παραπάνω, το απολαμβάνει.
Το έργο του Γιώργου Σκούρτη είναι σκληρό, ευαίσθητο και βαθιά ρεαλιστικό.
Σόνια Κωτίδου
🎭
Α.Ζ.: Ο κύριος ρόλος που καλούμαι να ενσαρκώσω είναι αυτός του Νίκου. Ο Νίκος είναι ένα παιδί που -όπως όλοι μας- γεννιέται μέσα σε ένα δεδομένο σύστημα και, ακριβώς επειδή υποφέρει μέσα σε αυτό, προσπαθεί να δραπετεύσει. Η φυγή του είναι η τέχνη του και τα ναρκωτικά. Γράφει και ονειρεύεται -γι’ αυτόν και την κοπέλα του- μια ζωή απαλλαγμένη από σάπιους ανθρώπους και την ανάγκη για δουλειά-δουλεία. Καταπλακωμένος από τις κοινωνικές επιταγές οδηγείται στη βία και -εντέλει- στην αυτοκαταστροφή του. Σίγουρα υπάρχουν σημεία ταύτισης με τον ήρωα. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Του δανείζω το σώμα, τη σκέψη, το συναίσθημα και τη φαντασία και μου δανείζει τη ζωή του. Με το Νίκο μοιραζόμαστε την κοινωνική καταγωγή, την ανάγκη για φυγή και όμοια συναισθηματικά αποθέματα. Εκεί που διαφέρω με τον Νίκο είναι στην αντίληψη περί της κοινωνίας. Χωρίς μαζικούς κοινωνικούς αγώνες η κοινωνία δεν μπορεί να αλλάξει. Και σε αυτό το πλαίσιο οι ατομικές δραπετεύσεις δεν βοηθούν. Νομίζω αυτό ήθελε να επισημάνει και ο Σκούρτης. Ξέρετε τα μόνα φωτεινά σημεία του έργου είναι ακριβώς στο μέσον του μεταξύ του κόσμου των «κάτω» και των «πάνω» όπου τη λύση στη μοναξιά και την απελπισία δίνει το όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας. Το έργο δεν δίνει λύσεις. Θα πρέπει ο θεατής να σκεφτεί επάνω στο έργο για να οδηγηθεί στην πολιτική πράξη και δι’ αυτής στην κάθαρση.
Σκληρό, Πολιτικό και -εν δυνάμει- Επαναστατικό έργο.
Ανδρέας Ζαχαριάδης
🎭
Μ.Φ.: Λέγομαι Μαρία Φλωράτου και στο έργο είμαι η Τζίνα, εκτός από την σκηνή του φινάλε από τον εκπληκτικό Σίμωνα Πάτροκλο, όπου δεν παραμένω το ίδιο πρόσωπο καθώς και κανείς άλλος (είμαστε όλοι αυτό που λένε οι τελευταίοι στίχοι του τραγουδιού, μορφές του δρόμου, μορφές του κόσμου, κάποιος και κάποια).
Το Σοκ του Γιώργου Σκούρτη πολύ δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί με 3 μόνο λέξεις, θα κάνω μια προσπάθεια όμως: Αληθινό, διαχρονικό και βαθιά ανθρώπινο (4 λέξεις)...
Ο ρόλος μου, η Τζίνα, είναι ένα κορίτσι πολύ διαφορετικό από εμένα αλλά με τις ίδιες αγωνίες, ζώντας στο ίδιο περιβάλλον και με τα ίδια αδιέξοδα όπως όλοι μας. Είναι άνεργη, έγκυος που δεν μπορεί όμως να κρατήσει το παιδί από τον φίλο της που και αυτός ζει τον δικό του αγώνα επιβίωσης. Ονειροπόλος, άνεργος συγγραφέας, μέσα στις καταχρήσεις, που οδηγείται σε ένα απίστευτα βίαιο και ξαφνικό ξέσπασμα. Η Τζίνα ζει με τον πατέρα της, μετά τον θάνατο της μητέρας της, που είναι αλκοολικός και βίαιος και προσπαθεί να βγει από όλο αυτό και να επιβιώσει, ενώ όλα γύρω της είναι τόσο πνιγερά που αγγίζουν την δυστοπία μπορώ να πω.
Δεν ταυτίζομαι απόλυτα με τον ρόλο, ειδικά στο οικογενειακό περιβάλλον, αλλά σίγουρα όλοι έχουμε ζήσει και ζούμε καταστάσεις που μας πνίγουν. Το έργο έχει σκάψει βαθιά μέσα στον άνθρωπο και στον απανθρωπισμό που εξελίσσονται όλο και πιο πολύ πλέον οι ανθρώπινες κοινωνίες.
Νιώθω πολύ τυχερή που συμμετέχω σε αυτό το έργο και θέλω να ευχαριστήσω τον κο Γιώργο Λιβανό που με επέλεξε και για την τόσο εξαιρετική και αδιάκοπη δουλειά που κάνει μαζί μας και που το αποτέλεσμα το βλέπετε όλοι!
Μαρία Φλωράτου
🎭
Γ.Τ.: Το ΣΟΚ αποτελεί μια ωμή ποιητική αποτύπωση της πραγματικότητας. Σ΄ ένα τόσο ρεαλιστικό καθημερινής γραφής έργο, κι όταν καλείσαι να ερμηνεύεις αρκετούς ρόλους, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ταυτιστείς με κάποια κομμάτια των ηρώων.
Γιάννης Τσιώμου
🎭
Σ.Μ.: Τα στοιχεία του παραλόγου και στους 3 χαρακτήρες, που είναι η διάζευξη σε σχέση με τον εαυτό τους και σε σχέση με την πραγματικότητα, αποκαλύπτουν την ουσία των καταστροφικών συμβιβασμών εξ΄ αιτίας της άγνοιας, της απάθειας και της αδυναμίας. Κοινά στοιχεία με τη μάνα, ο ανθρώπινος πόνος της, μιας άλλης γενιάς που προδόθηκε από δόγματα. Και συγχωρείται στο να μην καταλαβαίνει την αυτοκαταστροφική πτώση των παιδιών της. Ταυτίζομαι με τη μάνα στα στοιχεία καταναγκαστικής ήττας που κουβαλάμε και πρέπει να νικήσουμε. Στη φοιτήτρια τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει για την ευθύνη του ν΄ αποφασίζεις ή να δέχεσαι αποφάσεις που αφορούν την κοινωνική ζωή, την οδηγούν σε αδιέξοδο και στις σχέσεις τις κοινωνικές (στο περιθώριο) ίσως και σε ένα βίαιο δρόμο. Έχει ένα εξεγερμένο σώμα που χρειάζεται με τη δύναμη της σκέψης να νικήσει καταναγκασμούς που η κοινωνία διστάζει να τοποθετηθεί ρηξικέλευθα. Το υπαρξιακό και ψυχολογικό έδαφος αυτού του καιρού είναι πολύ ρευστό και η αναμέτρηση αληθινή για να βρούμε την κινητήρια δύναμη ελευθερίας στην εποχή μας. Στη γυναίκα εξουσίας συναντιέται ο αριστοφανικός, ο μολιερικός λόγος, η σοφία και η κουλτούρα σάτιρας των Εξαρχείων. Με συγκλονίζει χαρακτηριστικά η φράση «ένα αντάρτικο απεγνωσμένης ομορφιάς θέλω».
Σοφία Μπεράτη
🎭
Ν.Γ.: Το Σοκ είναι ένα σκληρό έργο που παρουσιάζει πτυχές της κοινωνίας μας με τρόπο ρεαλιστικό. Η μουσική του Σάκη Τσιλίκη υπογραμμίζει τις καταστάσεις που παρακολουθεί ο θεατής και τις «σχολιάζει» παράλληλα με τον λόγο του Σκούρτη.
Νίκη Γκουντούμη - πιάνο
🎭
Σ.Π.: Με το Studio Κυψέλης, τους Θεατρίνων θεατές και το μαθητή μου Γιώργο Λιβανό έχω πια αδελφοποιηθεί. Τυχαίνει δε, αυτή τη σεζόν, με το Σοκ να περνάω μια ευτυχισμένη θεατρική μου στιγμή μια που η πετυχημένη μας παράσταση ξεφεύγει από τους κοινούς κανόνες και θίγει τη σφαίρα του ιερού και του ανόσιου. Είναι ένα έργο σπαρακτικό, κωμικό και φιλόσοφο.
Σίμωνας Πάτροκλος - χορογράφος.
🎭
Δ.Β.: ΤΟ ΣΟΚ... ένα έργο πολύ δυναμικό... ένα έργο από αυτά που λέμε "γροθιά στο στομάχι... ένα έργο πρόκληση για όλους τους συντελεστές για να μπορέσει να αποτυπώσει τον... ΣΚΟΥΡΤΗ!!! Μπράβο "μαέστρο" Γιώργο Λιβανέ! Πιστεύω τα καταφέραμε... και δώσαμε στον ΣΚΟΥΡΤΗ μεγάλη χαρά και ικανοποίηση πριν φύγει!
Δέσποινα Βολίδη - σκηνικά, κοστούμια
Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός
Σκηνικά-Κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη
Μουσική: Σάκης Τσιλίκης σε στίχους Γιώργου Σκούρτη
Φωτογραφίες: Zώης Τριανταφύλλου Σφακιανάκης & Κώστας Βολιώτης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ανδρέας Ζαχαριάδης & Βασίλης Θεοδώρου
Κινηματογράφηση: Αντώνης Μανδρανής
Γραφιστική επιμέλεια: Ειρήνη Γκολέμη
Κατασκευές: Αλτίν Τόλα
Φωτομοντάζ: Λεονάρντο Θίμο
Εκδόσεις: Θεατρίνων Θεατές
Προβολή-Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Πρωταγωνιστούν:
Καίτη Ιμπροχώρη, Γιάννης Τσιώμου, Μάνος Χατζηγεωργίου, Νίκος Χαλατζίδης, Όλγα Πρωτονοταρίου, Σοφία Μπεράτη, Σόνια Κωτίδου, Μαρία Φλωράτου και ο Ανδρέας Ζαχαριάδης (Β διανομή Ζωρζέτ Μιρόν)
Στο πιάνο συνοδεύει ζωντανά η Νίκη Γκουντούμη
Οι Θεατρίνων Θεατές αφιερώνουν την παράσταση στον Γιώργο Σκούρτη
Κάθε Παρασκευή στις 22:30, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 21:00 στο Studio Κυψέλης, Σπετσοπούλας 9, Κυψέλη, 2108819571 & 6944535261
Το εισιτήριο περιλαμβάνει ποτό
Σημειώστε τις δύο έξτρα παραστάσεις λόγω εορτών: Ανήμερα των Χριστουγέννων, 25 Δεκεμβρίου, και την Πρωτοχρονιά στις 21:00
