Σε πολύ βάθος μ’ αγαπούν

Γράφει η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη

Από μικρή το κάτεχα, δασκάλα θα γινόμουν

και όρθια, χάνος σωστός, τούτο ονειρευόμουν.

Εθάρια πως τους μαθητές θα είχα όλους σούζα,

μα 'ρθε η διάψευση βροντή ωσάν την καραμούζα.

Νόμιζα οι φωνούλες τους θα έφταναν στ’ αυτιά μου

σαν μελωδία θεϊκή που θα ’χα στην καρδιά μου.

Μ’ αυτά, θαρρώ τελάληδες όλα τους θα γενούνε,

χίλιων ντουντούκων οι κρωγμοί μπροστά τους υστερούνε.

Πίστευα όταν δίδασκα, εμένα θα κοιτούσαν

και θαυμασμό για μένανε θα τον καλλιεργούσαν.

Μ’ αυτά σας λέω τα παιδιά το’ χουνε στόχο βάλει

να νιώσω υπερήρωας με δύναμη μεγάλη,

που είναι καθώς φαίνεται, αόρατη να δείχνω,

μόλις της τάξης το διαβώ κατώφλι, και αν γίνω,

που λες, ΑΝ γίνω ορατή, είν’ τόση η χαρά μου,

που τουαλέτα τρέχω γω κι αφήνω τη δουλειά μου.

Καλέ, ο νους σας χάθηκε; Απλά τα δάκρυά μου

χώνομαι γω να μην τα δουν ζωής ζιζάνιά μου.

Ξέρω, δεν θέτε να μιλώ έτσι για νιες ψυχούλες

που χτες δώρο μου έκαναν πακέτο… ταραντούλες.

Σοκολατάκια μου 'πανε, γεμάτα πονηράδα.

Έμεινα με την όρεξη, δεν είχαν νοστιμάδα.

Κι αυτό δεν είναι τίποτα, αργίες μου ζητούνε

και κατ’ απ’ τα θρανία τους σκονάκια μαρτυρούνε,

στο διάβασμα με τίποτα αυτά δεν είν' δοσμένα,

μόνο σ’ αυτό το… Φέισμπουκ, αχ, είναι κολλημένα.

Μου 'πανε να τους κάνω... αντ, μα δεν κατέω πράμα.

«Κι αν τον μπελά μου βρω εγώ; Τότε κανένα θάμα

δεν θα με σώσει, την απόλυσή μου σαν θα λάβω»,

είπα εγώ, κι απάντησαν σε λίγο αν πεθάνω,

μια πρόωρη ξεκούραση θα είν’ είπαν αβάντα

για μια γριά όπως εγώ, κι είμαι… μόνο σαράντα.

👀

Copyright © Τζωρτζίνα Κουριαντάκη All rights reserved, 2018
Η συνοδευτική εικόνα δημιουργήθηκε από πίνακα της Catherine Nolin με τίτλο The art theacher.