Η Πόλη

Ο Κίμων και η Ελισάβετ μετακινούνται από πόλη σε πόλη, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουν το μόνιμο ψυχικό τραύμα που τους χωρίζει. Κάθε φορά βρίσκουν κι ένα εξιλαστήριο θύμα για να το εξουθενώσουν ψυχολογικά κι έτσι να καταφέρουν να νιώσουν για άλλη μια φορά ζωντανοί. Στην «Πόλη» το θύμα τους είναι ένας περίεργος φωτογράφος, που απαθανατίζει ανθρώπους που παριστάνουν τους νεκρούς ή άγρια δολοφονημένους.

Το έργο γράφτηκε το 1965 και η ουσία του είναι τόσο διακειμενική και διαχρονική που μπορεί να βρίσκει ακόμη και σήμερα πρόσφορο έδαφος σε διαφορετικές και ποικίλες ερμηνευτικές σκηνοθεσίες. Είναι ένα εγκλεισμένο κείμενο, μια ασφυκτική παράσταση από την οποία ένιωθα πως δεν μπορούσα να ξεφύγω. Τρεις άνθρωποι, μία μύγα και δύο αράχνες, με διαρκείς λεκτικές ανατροπές και μια κλιμακούμενη ένταση, αποτελούν τα πρόσωπα ενός κειμένου που ίσως να μη θέλει να πει αλλά να δείξει.

Από τη μιζέρια των πρώτων σκηνών στην αδημονία της άφιξης του φωτογράφου, από τα ερωτικά και ψυχολογικά παιχνίδια στην απόλυτη έχθρητα και ανικανοποίηση, όλα αναπαριστώνται σωστά στη σκηνή χάρη στην επιλογή τριών αξιόλογων ηθοποιών.

Ο κύριος Νίκος Γεωργάκης μεταμορφώνεται από μίζερο, γκρινιάρη άντρα σε φιλόξενο οικοδεσπότη, έμπιστο συμβουλάτορα του φωτογράφου, απελπισμένο και ζηλιάρη σύζυγο. Προσέξτε το βλέμμα που ρίχνει στη σύζυγό του στην αρχή του έργου, όπου συνυπάρχουν το μίσος με τη μιζέρια και την αδιαφορία. Η κυρία Φιλίππα Ταμπάρη ακροβατεί ανάμεσα στη μοιραία γυναίκα και τη χαριτωμένη σύζυγο που πλησιάζει ερωτικά τον φωτογράφο για να τη σώσει από τον δυστυχισμένο γάμο της. Ο κύριος Στέλιος Γεράνης, μια μεγάλη έκπληξη για μένα, είναι ένας ημίσκυφτος, ιδιότροπος, φλύαρος άνθρωπος που ντρέπεται για τον εαυτό του, δεν έχει αυτοεκτίμηση αλλά περιαυτολογεί για το άψογο αποτέλεσμα της δουλειάς του.

Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με κείμενο της Λούλας Αναγνωστάκη και ομολογώ πως ακόμη επεξεργάζομαι τα όσα ένιωσα κατά τη διάρκεια της παράστασης, όχι επειδή ήταν στριφνά ή παράδοξα αλλά επειδή μπορούν στην ερμηνεία και στο κείμενο να εισχωρήσουν πολλαπλές ερμηνείες και να ανοιχτούν ποικίλες συζητήσεις.

Η ανοχή της βαρεμάρας και η μεταστροφή της σε σαδισμό, ο βαθμός ακρότητας στον οποίο μπορεί να φτάσει ένα ανθρώπινο πλάσμα, το ψυχολογικό αδιέξοδο από το οποίο νιώθουμε εξαρτημένοι και δεν το ξεφορτωνόμαστε είναι ελάχιστα από αυτά που με προβλημάτισαν. Η διαρκής εναλλαγή σκηνών, η σύντομη διάρκεια του μονόπρακτου και η ψυχολογική εξουθένωση των χαρακτήρων με κράτησαν σε εγρήγορση και δε με άφησαν να ηρεμήσω ούτε στιγμή. Το κοινό δε θα βαρεθεί, πρόκειται όμως για μια παράσταση που σηκώνει πολλή συζήτηση μετά το τέλος της.

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Νίκος Γεωργάκης
Ενδυματολόγος: Μαίρη Σακελλαρίου
Σκηνογραφία: Σοφία Λεγάτου
Δ. Φωτογραφίας: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Β.Σκηνοθέτη: Αλεξάνδρα Κ. Μηλιώνη
Πρωταγωνιστούν: Κίμων Γεωργάκης, Φιλίππα Ταμπάρη, Στέλιος Γεράνης

Στο θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-12, Γκάζι, 2103428650 κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 19:45
Περισσότερες παραστάσεις στο θέατρο Αλκμήνη