Με πλήθος κόσμου παρουσιάστηκε στην Ελευθερούπολη το βιβλίο της Βάγιας Παπαποστόλου, «Η παραμυθού της σεληνης», με την επόμενη παρουσίαση στο θέατρο Αντιγόνης Βαλάκου στην Καβάλα, τα Χριστούγεννα.
Η βιβλιοπαρουσίαση συνδυάζει αρμονικά μια πολύ αξιόλογη θεατρική παράσταση για παιδιά, όσο και για ενηλίκους. Η μουσική, ο λόγος, τα σκηνικά, το συγγραφικό ύφος της Β. Παπαποστόλου στην «παραμυθού», αλλά και στο άλλο αξιοπρόσεκτο βιβλίο της «Πολυαγαπημένη μου Άννα», είναι σαν μια συνέχεια του Ημερολογίου της Άννας Φρανκ από την πλευρά του γονιού αυτή τη φορά.
Ταύτιση και συνάμα έκφραση αγάπης για τη διαφορετικότητα, τη μοναξιά, την υπεκφυγή για μύθους που συνοδεύουν τον Άνθρωπο, από τους μύθους του Αισώπου, ως τη σύγχρονη εποχή. Μια εποχή όπου ο άνθρωπος, γεμάτος μίσος, φόβο για τους άλλους, κολλάει στα κοινωνικά διαδικτυακά μέσα επικοινωνίας. Εκεί, ολομόναχος, συμβιβάζεται ή βρίσκει την κουκουβάγια, τον δράκο μέσα του -τον/την σκοτώνει- που του έχει φορτώσει ανά τους αιώνες η κοινωνία.
Ίσως πάλι δεν θα τον σκοτώσει, δεν θα τον λιθοβολήσει, θα ξεφύγει από τα καλούπια και, γεμάτος παιδική αθωότητα, θα του χαρίσει τη ζωή. Μια ζωή στολισμένη με αστέρια, με επιστολές πάνω σε επιστολόχαρτα, πάνω σε ηλιόλουστες μέρες, μακριά από κάθε είδους στρατόπεδα ρατσισμού.
Τότε, ο μικρός Μάνος χαμογελά γεμάτος εμπιστοσύνη στους γύρω του, χωρίς να μισεί ή να ντρέπεται που η φύση τού στέρησε την ακοή. Το μικρό κορίτσι δέχεται τη σοφία, από το παρατσούκλι «κουκουβάγια», δίχως κόμπλεξ, τα μικρά παιδιά ενός χωριού χαρίζουν ένα ταπεινό λουλούδι στον ρολογά που τα είχε σκλαβώσει σε μια ατελείωτη μέρα...
Δυστυχώς, σήμερα τα Νταχάου, το σύνδρομο της Στοκχόλμης, ζουν μέσα μας ως πρότυπο. Πρότυπα αιώνια, από την Κιβωτό του Νώε, τη σταύρωση του Χριστού και ενός Άντονι Χόπκινς, να κυνηγούν αμνούς με φωνή πλήθους. Πλήθους τυφλού και τυφλωμένου στα απωθημένα των παιδικών του χρόνων, που κουβαλά μέσα του σα σταυρό σοφίας, εμπειριών αποδοχής με τυφλό μίσος, για να σκοτώνει τους πάντες, τα πάντα στη ζωή του.
Θα δεχτεί τη Νεράιδα-Παραμυθού ώστε να σπάσουν τα δεσμά; Αβάσταχτες λογικές, που μοιάζουν με το κελί της Άννα Φρανκ και του εκπορνεύουν τη σκέψη;
Στο σκοτάδι, στην ψυχή κρύβονται σκέψεις. Σκέψεις παρόμοιες με εφιαλτικές ορχήστρες, χορωδίες δαιμονικές. Όπως αυτές του Ντόριαν Γκρέυ, όταν δέχτηκε ο ίδιος να πουλήσει την ψυχή του για ένα προσωπείο ή και εκμαγείο νεότητας.
Μπορείς να ζήσεις δίχως αστέρια; Σε μια ατελείωτη μέρα την οποία κατευθύνουν, σκλαβώνουν μικροί αφανείς Χίτλερ; Κατευθυνόμενος; Να αγνοείς τις νεράιδες που γράφουν νέες περγαμηνές, σπάζουν προφητείες χωρίς να φυλακίζουν κι αιχμαλωτίζουν; Αυτό στο ψιθυρίζει το παιδί που έχεις μέσα σου. Εάν έχει χαθεί, είναι νεκρό, δεν έχει κλάψει τούτο το παιδί μέσα σου, είσαι χαμένος.
Το παιδικό θεατρικό, Η παραμυθού της σελήνης, της Βάγιας Παπαποστόλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Εικονογράφηση: Νικόλας Ανδρικόπουλος. Βρείτε το βιβλίο εδώ!
Από τη Βάγια Παπαποστόλου:
Από μικρή οι φίλοι μου με φώναζαν πειρακτικά «κουκουβάγια». Με τον καιρό αγάπησα πολύ το παρατσούκλι μου, μα ακόμα περισσότερο τις κουκουβάγιες. Σήμερα εγώ κι αυτές είμαστε πια αχώριστες!
Μεγαλώνοντας, παρέα με τις κουκουβάγιες μου, έφυγα από την Αθήνα όπου γεννήθηκα και σήμερα ζω σε μια καταπράσινη πλαγιά του Παγγαίου. Διδάσκω μουσική και γράφω παραμύθια και ιστορίες για μικρά και μεγάλα παιδιά. Τα θεατρικά μου κείμενα ζωντανεύουν στη σκηνή από παιδικές και εφηβικές ομάδες, τις οποίες επιμελούμαι συχνά η ίδια. Κείμενά μου όπως Η βίδρα των νυμφών, Όταν η Δάφνη γνώρισε τον Βίκτωρα, Ο επίτροπος, Το παλιό πινελάκι, Μικρό νησί μου κ.ά. έχουν αποσπάσει διακρίσεις σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Είμαι πολύ τυχερή που συντροφεύομαι από τις μικρές μου κουκουβάγιες, που φτερουγίζουν παιχνιδιάρικα πάνω από τους ώμους μου και μου δείχνουν κάθε φορά τον τρόπο να τρυπώνω στους μαγικούς κόσμους της συγγραφής.
