Ο βίος του εκάστοτε δημιουργού ήταν κάτι που πάντοτε με γοήτευε. Γιατί πίσω από ένα -παραδείγματος χάριν- ανατρεπτικό βιβλίο, εντυπωσιακό άγαλμα ή απολαυστικό πίνακα θεωρώ πως υπάρχει ένα κίνητρο, μια ανείπωτη ιστορία, κάποιος βαθύτερος λόγος και στόχος που τον ώθησε να το υλοποιήσει.
Έτσι, δεν είναι λίγες οι φορές που βρίσκομαι να ερευνώ αρχικά το περιβάλλον στο οποίο δρούσε και στις συνθήκες που επικρατούσαν την δεδομένη στιγμή στην κοινωνία γύρω του. Φτάνοντας έπειτα στην σπίθα της έμπνευσής του: Στα γεγονότα εκείνα που στάθηκαν τόσο ικανά ώστε να συνταράξουν την ψυχή του.
Το βιβλίο της συγγραφέως Μαρίας Ράπτη «Οι καταραμένοι» από τις Εκδόσεις Αρχέτυπο στοχεύει σε αυτό ακριβώς το πεδίο: Στις ζωές των δημιουργών, στα θέλω τους, στα τραγικά παιχνίδια της μοίρας, στις επιλογές και τα συναισθήματα που έπρεπε με κάποιο τρόπο να βρουν διέξοδο στο λευκό χαρτί, στο ασχημάτιστο μάρμαρο ή τον κενό καμβά τους.
Στις σελίδες του συγκεκριμένου βιβλίου λοιπόν θα συναντήσουμε τις βιογραφίες «καταραμένων» δημιουργών που άφησαν με το δικό τους τρόπο το ανεξίτηλο στίγμα τους στο κόσμο του πολιτισμού.
Η εξιστόρηση των γεγονότων μάλιστα γίνεται με τρόπο δελεαστικό από την πένα της συγγραφέως, καθώς ζωντανεύει γλαφυρά τις σημαντικότερες στιγμές του βίου τους, ανασταίνοντας με ιδιαίτερη δοτικότητα όσα τους σημάδεψαν. Παράλληλα, καταφέρνει να μας μεταδώσει και τις ενδόμυχες σκέψεις των ίδιων των δημιουργών, βασιζόμενες πάντοτε στα αποτελέσματα των πράξεών τους.
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση σχετικά με την ανάγνωση του βιβλίου, ήταν οι στοχευμένες πληροφορίες πάνω σε άγνωστες πτυχές της ζωής τους -ακόμη και αγαπημένων συγγραφέων που πίστευα πως γνώριζα τα πάντα γι’ αυτούς!
Κάτι που σημαίνει πως η συγγραφέας έκανε αξιόλογη δουλειά πάνω στην συλλογή, διασταύρωση και αξιολόγηση των στοιχείων. (Μια διαδικασία, που ως συγγραφέας ιστοριών με τέτοιο υπόβαθρο, κατανοώ απόλυτα τη δυσκολία της! Ιδιαίτερα όταν ο ερευνητής βρίσκεται μπροστά σε αλληλοσυγκρουόμενες πληροφορίες.)
Μάλιστα, ανάμεσά στις γνώριμες προσωπικότητες που συναντούμε στις σελίδες του βιβλίου, είναι και ένας Έλληνας, ο ποιητής Ναπολέων Λαπαθιώτης.
Αναλυτικά, συμπεριλαμβάνονται οι: Ρεμπώ, Βερλαίν, Πόε, Μπάιρον, Βιγιόν, Τσάτερτον, Καρολάιν Λαμπ, Σέλλεϋ, Μπωντλαίρ, Σαμπατιέ, Προραφαηλίτες, Ντορέ, Μαλαρμέ, Μπηρς, Λωτρεαμόν, Ουάιλντ, Σαλομέ, Μπέρντσλι, Λαπαθιώτης, Τζάρυ, Λάβκραφτ, Μαγιακόφσκι.
(Και εδώ μια προσωπική μου έκκληση: Πιστεύω πως θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε μια νέα έκδοση και οι βιογραφίες των ποιητών Κώστα Καρυωτάκη και Μαρίας Πολυδούρη).
Ενδεικτικά, ένα από τα παράξενα που συνάντησα στις σελίδες του είναι και η περίπτωση του γνωστού σε όλους μας φιλέλληνα, Λόρδου Μπάιρον, όπου μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η κατάληξή του: Όπως σημειώνεται, έπειτα από τον θάνατό του στο Μεσολόγγι το σώμα του ταριχεύεται και σύντομα ξεκινούν οι διαμάχες σχετικά με το που θα πρέπει να ταφεί. Οι Έλληνες, φυσικά, επιθυμούν να παραμείνει στο Μεσολόγγι, μάλιστα υπάρχει θρύλος πως αποσπούν τελικά και κρατούν την καρδιά του.
Ένα ανάλογο περιστατικό μάλιστα συνάντησα και στον βίο του Πέρσυ Σέλλεϋ, όπου λέγεται ότι κατά την αποτέφρωση ο φίλος του Πέρσυ, Edward Trelawny, καταφέρνει να αποσπάσει την καρδιά του νεκρού από την πυρά και ότι αυτή παραδίδεται στην Μαίρη (Σέλλεϋ) η οποία τη φυλά, όμως κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ και εξακολουθεί να αποτελεί θρύλο... (…) Ένα χρόνο μετά το θάνατό της (της Μαίρης Σέλλεϋ), η οικογένειά της ανοίγει το γραφείο της... (…) Εκεί, σε μια διπλωμένη σελίδα, λέγεται πως βρίσκουν ένα μεταξένιο δέμα με στάχτες και τα υπολείμματα από την καρδιά του.
Στα επίσης αξιοσημείωτα, κατατάσσεται και η αναφορά για τον άγνωστο που για πολλά χρόνια μετά το θάνατο του Πόε, ένας μυστηριώδης επισκέπτης -ντυμένος στα μαύρα- επισκεπτόταν τον τάφο του συγγραφέα κάθε χρόνο στις 19 Ιανουαρίου, στα γενέθλια του συγγραφέα, και άφηνε κρυφά ένα μπουκάλι κονιάκ και τρία τριαντάφυλλα. Μέχρι σήμερα η ταυτότητα του άνδρα παραμένει μυστήριο. Η τελευταία εμφάνισή του ήταν το 2009.
Κι αυτά είναι κάποια ελάχιστα στοιχεία από τα μυστηριώδη γεγονότα που πλαισιώνουν τις προσωπικότητες του βιβλίου «Οι καταραμένοι».
Ένα έργο, που μετά την ανάγνωσή του ίσως να λειτουργήσει και ως ένας οδηγός για την προσωπική μας ζωή: Εκεί, όπου τίποτε δεν είναι δεδομένο και κάθε μας απόφαση μας επιφυλάσσει πάντοτε ένα φωτεινό ή σκοτεινό αντάλλαγμα, ένα χαμόγελο ή ένα δάκρυ…
Καλή σας ανάγνωση Φίλοι μου!
Βρείτε τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο στη σελίδα του βιβλίου του στο facebook
Το βιβλίο της Μαρίας Ράπτη, Οι καταραμένοι, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρχέτυπο. Βρείτε το βιβλίο εδώ.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα.