(Δεν είμαι υποψήφια)
Η Πολίν Γκίμπσον κατάγεται από μια φτωχή οικογένεια του Χέιστινγκς, ο πατέρας της υπήρξε ιδιαίτερα βίαιος και η μητέρα της αλκοολική. Παρόλα αυτά, η ίδια κατάφερε να προχωρήσει στη ζωή της και να σπουδάσει γιατρός στο Νιούκαστλ. Στα φοιτητικά της χρόνια γνωρίζεται με τον Τζακ Γκουλντ, γιο ενός γνωστού βουλευτή του εργατικού κόμματος, που σπουδάζει δικηγόρος. Οι δύο νέοι αγαπιούνται και συνάπτουν δεσμό, ο οποίος όμως δεν θα κρατήσει λόγω των έντονων προσωπικοτήτων τους, των οικογενειακών προβλημάτων της Πολίν και του διαφορετικού τρόπου που αντιμετωπίζουν τη ζωή.
Ο Τζακ θα παντρευτεί μια άλλη γυναίκα και θα μπλεχτεί με την πολιτική και συγκεκριμένα με το εργατικό κόμμα. Η Πολίν θα γίνει γιατρός και θα εργαστεί σε ένα νοσοκομείο μιας μικρής πόλης στη Βόρεια Αγγλία ως τη στιγμή που το νοσοκομείο θα κινδυνεύσει να κλείσει λόγω μιας απόφασης των εργατικών. Η Πολίν τότε θα αποφασίσει να πάρει μέρος σε εκστρατεία διάσωσης του νοσοκομείου. Όλη αυτή η προσπάθεια θα την οδηγήσει αναγκαστικά στην πολιτική σκηνή, θα γραφτεί στο εργατικό κόμμα και θα μπει στον στίβο των κοινών. Ο Τζακ θα νιώσει απειλή από αυτήν την απόφασή της και θα θεωρήσει ότι τον ανταγωνίζεται στην βουλευτική έδρα αλλά και στην ίδια την αρχηγία του κόμματος.
Καθόλη τη διάρκεια του έργου παρακολουθούμε τη ζωή αυτών των δύο ανθρώπων και ιδιαίτερα της Πολίν κατά τη διάρκεια είκοσι ετών, από το 1996 έως τις μέρες μας. Είναι ενδιαφέρουσα η ιδέα το πώς ξεκινάνε μαζί τα όνειρά τους αυτοί οι δύο νέοι, πώς εξελίσσεται η ζωή τους στα τριάντα τους και πώς παίρνουν τις αποφάσεις τους και πώς καταλήγουν πλέον στα σαράντα τους να κυνηγάνε αποφασισμένοι τα πιστεύω τους, αδιαφορώντας ο ένας για τα θέλω του άλλου.
Το έργο παρουσιάζεται στην σκηνή Lyttelton του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας, είναι η δεύτερη μεγάλη σκηνή αυτού του θεάτρου μετά την Olivier. Συνήθως στην Olivier παρουσιάζονται πολύ κλασικά έργα όπως έργα του Σαίξπηρ, του Μάρλοου, του Σοφοκλή κ.λ.π. Στη Lyttleton παρουσιάζονται γνωστοί συγγραφείς όπως ο Ντέιβιντ Χέαρ και ο Άλαν Μπένετ, που είναι όμως σύγχρονοι. Στην τρίτη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στην Dorfman παρουσιάζονται εναλλακτικά έργα σχετικά όχι τόσο γνωστών συγγραφέων.
Το «Δεν είμαι υποψήφια» είναι το νέο έργο του Ντέιβιντ Χέαρ, που είναι πολύ γνωστός και στους Έλληνες από τα κινηματογραφικά του σενάρια (Οι ώρες, Σφραγισμένα χείλη κ.ά.) αλλά και από τα θεατρικά του έργα που έχουν μεταφραστεί (μετριότατα δυστυχώς!) στα ελληνικά και παίζονται στις αθηναϊκές αίθουσες (Ο φεγγίτης κ.λ.π.). Ο Ντέιβιντ Χέαρ ασχολείται πολύ με την πολιτική και το κατά πόσο αυτή παίζει ρόλο στη ζωή του μέσου πολίτη, έτσι και σε αυτό το έργο παρακολουθούμε κατά πόσο διαβρώνονται τα αισθήματα των ανθρώπων μέσα από τις πολιτικές αποφάσεις που παίρνει μια κυβέρνηση, μέσα από τις εξαγγελίες μιας αντιπολίτευσης, μέσα από τις μικρές αποφάσεις και επιλογές του κάθε μηδαμινού πολίτη.
Η σκηνοθεσία είναι του Νιλ Άρμφιλντ και είναι ιδιαίτερα εμπνευσμένη. Το έργο έχει μια δυσκολία στη σκηνοθεσία γιατί έχουμε πολλές και διαφορετικές σκηνές μέσα σε αυτά τα είκοσι χρόνια. Όταν διάβαζα το βιβλίο αναρωτιόμουν και εγώ πώς θα σκηνοθετήσουν όλες αυτές οι μικρές, διαφορετικές σκηνές που εξελίσσονται στο Νιούκαστλ του 1990, στο Χέιστινγκς του 1990, στο Λονδίνο του 2018, στο Κόρμπι του 2008, σε συνεντεύξεις στην τηλεόραση, σε πρες κόνφερανς...
Ο Νιλ Άρμφιλντ κατάφερε να το καταφέρει όλο αυτό με την χρήση ενός κινητού σκηνικού που αλλάζει συνεχώς, τις στιγμές που οι τεχνικοί πίσω αλλάζουν τα έπιπλα και την διακόσμηση, εμείς βλέπουμε τις συνεντεύξεις των δυο πολιτικών μέσα από ολιγόλεπτα βίντεο που προβάλλονται στην πίσω πλευρά του τοίχου του κυρίως σκηνικού. Το παράξενο είναι ότι η όλη διαδικασία δεν κουράζει καθόλου, δεν είναι επιτηδευμένη. Η σκηνοθεσία επίσης είναι λεπτοδουλεμένη: στην σκηνή του Χέιστινγκς ακούμε τα γλαροπούλια, στην σκηνή της κηδείας στο Λονδίνο ακούμε τα ελικόπτερα των δημοσιογράφων κ.ο.κ. Υποψήφιος για τα πολλά και διαφορετικά σκηνικά (το φοιτητικό δωμάτιο της Πολίν, το πολιτικό γραφείο του Τζακ, την κρεβατοκάμαρα της μητέρας της Πολίν, την κουζίνα της Πολίν κ.λ.π) είναι ο Ραλφ Μέιερς. Τα σκηνικά μπορεί να φαίνονται αρχικά απλά αλλά είναι προσεγμένα έως την τελευταία τους λεπτομέρεια. Η Σούζι Γουόλεν είναι η ενδυματολόγος της παράστασης, καταφέρνει να ντύσει την Πολίν της δεκαετίας του 1990 με νεανικά τζιν, την Πολίν της δεκαετίας του 2000 με επαγγελματικά ρούχα και την Πολίν της δεκαετίας του 2010 με κομψά ταγιέρ που ταιριάζουν σε μια υποψήφια πολιτικό.
Πολίν είναι η Σάαν Μπρουκ, μια Ιρλανδή ηθοποιός που έγινε γνωστή στο αγγλικό κοινό από την τηλεοπτική σειρά Doctor Foster. Είναι η πρώτη φορά που την βλέπω στο θέατρο και πραγματικά ενθουσιάστηκα, έχω σκοπό να την ακολουθήσω στην θεατρική της πορεία γιατί πραγματικά είδα μια εξαιρετική ερμηνεία.
Στον ρόλο του Τζακ Γκουλντ ο Άλεξ Χέιζελ καταφέρνει να μας δώσει τον αντιπαθητικό άντρα που στην πραγματικότητα υποτιμά το θηλυκό, δεν σέβεται τον γάμο του και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να ανέβει στην αρχηγία του κόμματος. Ο Τζόσουα Μακ Γκουάιρ είναι ο Σάντυ, ο βοηθός της Πολίν, αρκετά καλός στον ρόλο του, ερμηνεύει το «πιστό σκυλί» της υποψήφιας πολιτικού με απόλυτη φυσικότητα.
Συντελεστές:
Director/Σκηνοθεσία: Neil Armfield
Set Designer/Σκηνογράφος: Ralph Myers
Costume Designer/Κοστούμια: Sussie Juhlin-Wallén
Lighting Designer/Φωτισμοί: Jon Clark
Sound Designer/Ήχος: Paul Arditti
Music/Μουσική: Alan John
Video Designer/Βίντεο: Jon Driscoll
Company Voice Work/Ακουστική: Charmian Hoare
Associate Set Designer/Βοηθός σκηνογράφου: Tim Blazdell
Staff Director/Βοηθός σκηνοθέτη: Cara Nolan
Photography/Φωτογραφία: Felicity McCabe
Cast/Διανομή: Sian Brooke, Owen Findlay, Alex Hassell, Harry Long, Joshua McGuire, Amaka Okafor, Roisin Rae, Liza Sadovy, Nadia Williams, Brigid Zengeni
Η παράσταση θα μεταδοθεί με live streaming στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 5 Φεβρουαρίου 2019 στις 21:00. Η προπώληση θα ξεκινήσεις στις 15 Ιανουαρίου 2019.
