koukidaki: Ένοχες Σκέψεις

Δίσκος: Όνειρα

Πρώτη μου ηχητική επαφή με την βορινή μπάντα «Ένοχες Σκέψεις» αλλά ψάχνοντας λίγο, διαπιστώνω πως συνθέτουν και γράφουν κομμάτια κάμποσο καιρό. Μετά από ένα promo πριν μερικά χρόνια, ήρθε το «Όνειρα» ως το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ με δέκα κομμάτια· ας βουτήξουμε λοιπόν στον κόσμο τους χωρίς ενοχές και πολλές σκέψεις.

Τα «Όνειρα» είναι το κομμάτι που μας εισάγει στον δίσκο και πρόκειται για ένα σύντομο intro ηλεκτρονικού ύφους που με προδιαθέτει για αυτό που θα ακούσω. Στο επόμενο, «Σε χάνω», εκπλήσσομαι ευχάριστα διότι έρχομαι αντιμέτωπος με ένα τσαμπουκαλίδικα σκληρό κομμάτι με metal προεκτάσεις (hell yeah). Όμορφα μεταλλοφρεναρίσματα από τη μέση του κομματιού κι ύστερα, σύνθεση ακραιφνώς σκληρή, ζυγισμένα τα riffs και τα διαολεμένα κύμβαλα δίνουν ρέστα. Γουστάρω να συνεχίσει έτσι η ομάδα και (yeah!) το επόμενο που λέγεται «Φυλαχτό» κυλάει σε μια speedish power/metal μουσικοθεατρικότητα και εγώ προσπαθώ να μπω βαθύτερα στο σύνολο των εμπνεύσεων της ομάδας. Ένας Van Halen είναι κάπου κρυμμένος στα κουπλέ riff-οσκαλίσματα του κομματιού και για εμένα είναι προσωπικό αγαπημένο του δίσκου (ρίχνω όμως ιδέα να δουλευτεί ξανά η σύνθεση με γρεζιασμένη φωνή και αγγλικό στίχο guys, θα γίνει total airplayable και η αποδοχή θα τριπλασιαστεί, trust me!). «Δωσ' μου κι εσύ μια ευχή» λέγεται το επόμενο και παρά την beat-άδικη εισαγωγή, η rock ψυχή των παιδιών παραμένει εδώ κάνοντας όμορφα περάσματα στα πλήκτρα που θυμίζουν Dream Theater. Ομολογώ πως ετούτο το κομμάτι με προβλημάτισε γιατί αν ήταν instrumental ίσως και να αποτελούσε το δυνατότερο του δίσκου (repeat track εδώ).

Το επόμενο λέγεται «Περασμένες Μορφές» και nop! Είπαμε να μιλάμε ειλικρινά και η αλήθεια είναι πως εδώ ψιλοχαλάστηκα από την pop είσοδο και την mainstream εξέλιξη. Too much synth ηλεκτροπαλμός για να δέσει με το metal σύνολο του δίσκου· επίσης, η φωνή αδικείται περασμένη από τα διπλά κανάλια. Για να είμαι απολύτως κατανοητός, αν ήταν pure rock ή pure electronic θα ήταν πιο τίμιο το αποτέλεσμά του κομματιού (αλλά από την άλλη, και ποιος είμαι εγώ να ξέρω, right?).

«Είσαι μακριά» λέγεται το επόμενο και με επιστρέφει στις όμορφες, μεταλλικές και αλυσοδεμένες στιγμές του δίσκου. Με pure rock αλυχτίσματα και εξαιρετική ιδέα τη συνοδεία της κιθάρας να stomp-άρει με τη φωνή και το μπάσο να σερφάρει διπλαρωμένο. To κομμάτι τα σπάσει στα breaks 'n' starts και στο ρεφρέν του αποδεικνύει πως είναι κομμάτι για live. Total airplayable (ειδικότερα για νοσταλγούς και σταθμούς των 90s) καθώς αγγίζει αυθεντικές χροιές της ένδοξης ελληνικής ροκ σκηνής του κάποτε. «Φταίω εγώ» λέγεται το επόμενο και τα παιδιά με ρίχνουν ξανά στα ηλεκτρονικά μονοπάτια ενώ παράλληλα τα κύμβαλα ουρλιάζουν και ροκογουστάρουνε τα διπλοκλωτσίδια τους. Ομολογουμένως η φωνή του front εδώ είναι στην καλύτερή της στιγμή αλυχτώντας όπως πρέπει και οι στίχοι αρκετά καλοί και εμφανώς δουλεμένοι (repeat track). Το επόμενο λέγεται «Θα κάνω τόσο καιρό να σε δω» και πριν ξεκινήσει το κομμάτι έχω καταλάβει πως από ώρα έχει έρθει η ώρα για μια μπαλάντα. Almost unplugged, εδώ έχουμε μια μπαλάντα που τη φωνή συνοδεύει το πιάνο και περάσματα από κιθαριστικά εφέ και light κύμβαλα.

Είναι όμορφο ετούτο το κομμάτι (pop για να είμαστε ειλικρινείς) και καταφέρνει να αγαπηθεί καθώς φέρνει κατά νου αδικοχαμένες μπαντάρες όπως οι K's Choice. Η ηλεκτρονικοκρατορία συνεχίζει να βαστάει τα ηνία στον δίσκο και με το επόμενο, «Κράτα με», δηλώνει ισχυρά παρούσα. Οι συνθέσεις μοιράζονται ισόποσα metallic 'n' electric και το κομμάτι ενίοτε thrash-άρει και στέκεται στα πόδια του. Fault όμως τα τελευταία δευτερόλεπτα με τη φωνή στο βάθος είναι εντελώς pop και (sorry guys) θα έπρεπε να λείπει γιατί κλέβει πόντους από το κομμάτι. H «Θλιμμένη νύχτα» κλείνει τον δίσκο και πρόκειται για μια light groovy ballad, semi-rock/semi-pop με τα τύμπανα να το αγαπάνε και εμένα να ομολογώ πως... προβληματίστηκα!

Εντέλει...

Καταλήγω να ακούω τον δίσκο δεύτερη και ύστερα τρίτη φορά. Προβληματίζομαι! Και προβληματίζομαι διότι αναγνωρίζω τις επιρροές των παιδιών και πιθανολογώ πως είναι μια παρέα που γουστάρει το συνθετικό σύνολο να είναι metal (ενίοτε και thrash), επιθυμεί το άνοιγμα σε ηλεκτρονικά μονοπάτια και επιμένει σε φωνητικά με ελληνικό στίχο. Ok, got it by now, η ομάδα επιθυμεί να δέσει ένα rock/metal σύνολο με τα synths και όλο ετούτο να το προσφέρει με ελληνικό στίχο. Γουστάρω τους τύπους που κάνουν αυτό που γουστάρουν και το κάνουν για την ψυχούλα τους γιατί στο φινάλε μονάχα αυτό μετράει στις μέρες μας. Για να είμαι honest όμως θα πρέπει να βάλω αρνητικούς πόντους επειδή ο δίσκος και τα κομμάτια του είναι γραμμένα με greeklish και όχι με ελληνικά ενώ θα πρέπει να αναφέρω και πως παρά την άξια παραγωγή του, η φωνή πιτσάρει αρκετά στα τελειώματα των σύμφωνων και λίγο παραπάνω cleaning θα το ήθελε (όπως και αφαίρεση του echo ενίοτε), καταλαβαίνω όμως πώς είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή και κατανοώ τις δυσκολίες μιας μπάντας με όρεξη, όνειρα και τα κάμποσα έξοδα ενός δίσκου.

Το μουσικοταξίδευμα του δίσκου βαστάει περισσότερα από σαράντα λεπτά ηχητικέ μου αναγνώστη και δεν ήταν άσχημο· για εσένα που θες να τους ακούσεις, να περιμένεις ήχους Van Halen, Fates Warning, Dream Theater, Spitfire, Metallica (εποχής And justice...) αλλά φωνητικά σε ύφος από Ξύλινα Σπαθιά (στον τρίτο τους δίσκο), Μάσκες και Ενδελέχεια (στα πιο hard κομμάτια τους). Στα μείζονος σημασίας καταμετρώ πως ομολογουμένως ο ήχος της ομάδας είναι speedish και μεταλλικός στα περισσότερα κομμάτια (greek rock 'n' synthrash τον βαπτίζω) και συνθετικά προκαλεί μεγάλη αίσθηση. Τόσο δυνατός και πλουραλιστικός που σε κερδίζει και εσύ αναζητάς να ακούσεις τα κομμάτια ξανά και ξανά για τις συνθέσεις τους αλλά (δυστυχώς) όχι και για τους ελληνικούς τους στίχους. Αυτό με ωθεί στο να πω ότι τουλάχιστον τα μισά κομμάτια του δίσκου θέλω να τα ακούσω στο μέλλον με ξένο και σκληρότερο στίχο. Διατηρώ την πεποίθηση ότι η μπάντα θα μπορούσε (ίσως και πρέπει) να ανοιχτεί σε αγγλικό στίχο και ότι η φωνή οφείλει να βαρύνει άγρια για να δέσει άριστα στο μεταλλικό συνθετικό τοπίο της ομάδας που είναι υπερεμπνευσμένο.