koukidaki: Έφη. Από το Ευτυχία

Ο σαρανταπεντάρης Φώτης εξομολογείται στον άνθρωπο που έχει το καφενείο όπου συχνάζει, τη ζωή του, τις φοβίες του, τα συναισθήματά του κι όλα αυτά με αφορμή την επανεμφάνιση της Έφης στη ζωή του. Ποια είναι λοιπόν αυτή η γυναίκα; Πόσο σημαντική ήταν για τη ζωή του Φώτη; Γιατί ήρθε ξανά να τον βρει ύστερα από τόσα πολλά χρόνια; Τελικά, τι πραγματικά φοβόμαστε και πόσο έτοιμοι είμαστε να πάρουμε τη ζωή στα δικά μας χέρια;

Ο κύριος Παύλος Ευαγγελόπουλος ενσαρκώνει έναν σαρανταπεντάρη Θεσσαλονικιό, που μένει ακόμη με τη μάνα του στην Τούμπα. Φορτηγατζής στο επάγγελμα, «ψημένος» και έμπειρος όσο δεν πάει, αν και τρυφερός στην ψυχή. Οι γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του πολλές, πάντα όμως με μέτρο και ηθικές αρχές και αξίες.

Μία μόνο όμως ήταν ο σταθμός του, όπως αρχίζει να καταλαβαίνει στην παρούσα φάση της ζωής του, η Έφη. Μέσα από τον λυτρωτικό μονόλογο της Κατερίνας Μαγγανά βγαίνει ένας άντρας δοκιμασμένος και ταυτόχρονα ανασφαλής, έτοιμος για όλα αλλά και φοβισμένος, γεμάτος ορμή να διεκδικήσει τα θέλω του αλλά και να υποχωρήσει μπροστά σε μια σημαντική γυναίκα. Δε σταματά στιγμή να δοκιμάζεται και να ψάχνεται μέσα από τις συντρόφους του. «Σα να υπήρχε παντού μια άδεια θέση και να μη γεμίζει», αυτή είναι η ζωή του πρωταγωνιστή και οι κινήσεις του κυρίου Ευαγγελόπουλου, η φωνή του, οι εκφράσεις του το υποστηρίζουν απόλυτα.

Η παράσταση διαδραματίζεται σ’ ένα καφενείο, όπου ο πρωταγωνιστής συνομιλεί με τον βουβό ρόλο που ενσαρκώνει ο κύριος Νικόλας Κλωντίρας. Ο κύριος Ευαγγελόπουλος σηκώνεται, κάθεται, φωνάζει, διασχίζει όλη τη σκηνή, χειρονομεί, καθοδηγημένος σωστά σκηνοθετικά και δίνοντας ποικιλία δράσεων πάνω στη σκηνή.

Μπροστά στα μάτια του θεατή ξετυλίγεται μια ζωή καρφωμένη λες πίσω από ένα τιμόνι, μιας και ο «Φώτης» ξεκίνησε από ταξιτζής και κατέληξε οδηγός φορτηγού.

Χωρίς να έχει και το καλύτερο οικογενειακό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε, μπόρεσε να υψώσει το δικό του παράστημα στη ζωή και να τα βγάλει πέρα. Τα κατάφερε; Δε νομίζω, αφού η Έφη θα είναι πάντα εκεί, στη μνήμη του και στο σώμα του.

Η πίκρα λοιπόν μιας δύσκολης ζωής, που στιγματίστηκε επιπλέον από μια γυναίκα χωρίς μπέσα, που πότε μας φέρνει στο σήμερα και πότε μας γυρίζει στο χθες, βγαίνει μέσα από την πειστική ενσάρκωση του κυρίου Ευαγγελόπουλου, που κλείνει την παράσταση χορεύοντας το γνωστό τραγούδι του Γιάννη Πλούταρχου «Μια ζωή, μια αγάπη».

Το κείμενο, αληθινό, μεστό, καίριο, ζωντανεύει έναν χαρακτήρα που όλοι κάπου έχουμε συναντήσει, από κάποιον έχουμε ακούσει, και οι λέξεις και οι εκφράσεις του κειμένου ξεπηδούν η μια πίσω από την άλλη σχηματίζοντας καθαρές, διαχρονικές αλήθειες: «Η ζωή την κάνει κι εμείς περιμένουμε κάποιο θαύμα, φίλε…».

Παρ’ όλο που πέρασα καλά βλέποντας την παράσταση, θα προτιμούσα ο κύριος Κλωντίρας να έχει ενεργητικότερο ρόλο ώστε να υπάρξει μια συζήτηση με τον «Φώτη» και η παράσταση να γίνει λίγο πιο ζωηρή. Όσο καλά μελετημένη και ουσιαστική κι αν είναι η σκηνοθεσία, όσο εξαιρετικός κι αν είναι ο ηθοποιός, δεν παύει το κείμενο να είναι μονόλογος κι αν συνδυαστεί με μια μεγαλύτερη του μέσου όρου διάρκεια σίγουρα θα κουράσει τον θεατή. Έτσι κι εδώ, αν οι δυο ηθοποιοί αντάλλασσαν απόψεις και δεν είχαμε άφωνα νεύματα η ατμόσφαιρα θα ήταν εναργέστερη.

«Έφη από το Ευτυχία» λοιπόν. Μια παράσταση που αξίζει να δείτε!