Η ζωή θα μπορούσε να είναι το όνειρο της ψυχής που λησμονεί την αιωνιότητα καθώς εισέρχεται στο σύμπαν και στροβιλίζεται στις ανεμόσκαλες της ύλης. Το σύμπαν είναι ένας απέραντος καθρέφτης όπου εκεί αντανακλώνται η εσωτερική μας πραγματικότητα αλλά και οι σκέψεις που προβάλλουμε στον εξωτερικό κόσμο. Πολλές φορές αφήνουμε τη λογική να υπερτερεί και την καρδιά να την «τρώει» το μαράζι.
Σκεφτόμαστε διαρκώς αυτά που φοβόμαστε –μας γίνονται εμμονή– και φοβόμαστε να σκεφτούμε τα όμορφα και τα ευχάριστα για τα οποία είμαστε πλασμένοι και να χαρούμε με την καρδιά μας. Μας προσπερνά η ζωή, φεύγει σαν την πρωινή δροσοσταλιά και δεν προλαβαίνουμε να ξεδιψάσουμε. Μα όσα η αφυδατωμένη ψυχή δεν λησμονεί μπορεί ο άνθρωπος αν θέλει να τα μετατρέψει σε νέες δυνατότητες που θα τον εξελίξουν και θα οδηγήσουν την ψυχή πάλι πίσω στην πηγή της δημιουργίας για να ξεδιψάσει με το αθάνατο νερό.[1]
Δήμητρα Παναρίτη
Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Δ.Π.: Τα τελευταία χρόνια στριφογυρνούσε έντονα στο μυαλό μου η ιδέα να γράψω ένα μυθιστόρημα. Όταν ωρίμασαν οι συνθήκες, και αισθάνθηκα έτοιμη γι’ αυτό, προχώρησα δειλά δειλά στην αποτύπωση των σκέψεών μου στο χαρτί. Ύστερα προέκυψε η ιστορία του βιβλίου, την οποία αποφάσισα να μοιραστώ.
Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Δ.Π.: Στο σπίτι μου, τις ώρες που ήμουν μόνη και είχα απόλυτη ησυχία.
Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Δ.Π.: Περίπου πέντε μήνες. Μέχρι όμως την έκδοσή του το διάβασα αρκετές φορές και διόρθωνα ό,τι δεν με ικανοποιούσε.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Δ.Π.: Είναι ένα μυθιστόρημα με φόντο την κοινωνική πραγματικότητα των τελευταίων πέντε δεκαετιών. Μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις, την αγάπη, τον αληθινό έρωτα, τα όνειρα που διεκδικούν μια δεύτερη ευκαιρία, τη συγχώρεση, την ελπίδα, μα πάνω απ’ όλα την πίστη. Την πίστη στον εαυτό μας που κινητοποιεί και κάνει πράξη να όνειρά μας.
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Δ.Π.: Τους ήρωες και τη διαδρομή τους μέχρι τη λύτρωση.
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Δ.Π.: Τους περισσότερους ήρωες του βιβλίου τους λάτρεψα και τους θαύμασα. Ακόμα και τους κακούς τους συμπόνεσα γιατί κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται κακός. Κι αυτοί έχουν πολλά να μας διδάξουν. Μια αδυναμία παραπάνω όμως έχω στον Πέτρο, γιατί είναι αγωνιστής και πιστεύει στον εαυτό του και στις δυνατότητές του.
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Δ.Π.: Ελπίδα, πίστη, αγάπη, λύτρωση αλλά και δικαίωση. Επίσης πολλά μηνύματα και τροφή για σκέψη.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Δ.Π.: Το μέλλον του παιδιού μου και των επόμενων γενεών.
Φοβάστε...
Δ.Π.: Οτιδήποτε θα μπορούσε να μου στερήσει την ελευθερία και την αυτονομία.
Αγαπάτε...
Δ.Π.: Την οικογένειά μου, όσους με αγαπούν και τη θάλασσα!
Ελπίζετε...
Δ.Π.: Σε ένα καλύτερο αύριο για όλο τον κόσμο!
Θέλετε...
Δ.Π.: Να έχω την υγεία μου και να είναι καλά αυτοί που αγαπώ!
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Δ.Π.: Αυτοί που ελπίζουν στα ευχάριστα που τους επιφυλάσσει η ζωή και όσοι είναι έτοιμοι να πάρουν με προσωπική ευθύνη την τύχη στα χέρια τους.
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Δ.Π.: Για να αρχίσουμε να πιστεύουμε και να ελπίζουμε πως όλα μπορούν να συμβούν αρκεί να θέλουμε!
Γιατί δεν πρέπει;
Δ.Π.: Μόνο πρέπει…
Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Δ.Π.: Μπορείτε να το βρείτε στο σπίτι της Πνοής, Ζωοδόχου Πηγής 2-4 στο κέντρο της Αθήνας, σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία, στο Public και μπορείτε να το ζητήσετε σε όλα τα βιβλιοπωλεία.
Πού μπορούμε να βρούμε εσάς;
Δ.Π.: Εκεί που μπορεί να μας βρει οποιοσδήποτε γρήγορα και εύκολα, στο facebook: Δήμητρα Παναρίτη
Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Δ.Π.: Το χρώμα της ανατολής!
Ποια μουσική;
Δ.Π.: Τάνγκο. «Το Τάνγκο είναι η αρμονία που βασίζεται στη διαφορετικότητα και στην αυτονομία». Αυτό είναι και η ζωή, ένας χορός Τάνγκο που δίχως αυτονομία και διαφορετικότητα δεν έχει αρμονία και αυτό επιζητούν και οι ψυχές: την αρμονία.
Ποιο άρωμα;
Δ.Π.: Της γαρδένιας. Είναι από τα πιο ευαίσθητα και εντυπωσιακά φυτά. Θέλει όμως ιδιαίτερη φροντίδα –όπως και η ψυχή– για να καταφέρει να ανθοφορήσει και να μοιράσει το άρωμά της.
Ποιο συναίσθημα;
Δ.Π.: Τόλμη.
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Δ.Π.: Ταινία.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Δ.Π.: Δεν θεωρώ ότι είμαι συγγραφέας, θα μου άρεσε όμως να είμαι σκηνοθέτης.
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Δ.Π.: Μου αρέσει ο Καζαντζάκης. Διαβάζω όμως πολλούς και διαφορετικούς κι όχι κάποιον συγκεκριμένο ανελλιπώς.
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Δ.Π.: Δεν με έχει επηρεάσει. Πιστεύω στη μοναδικότητα του κάθε συγγραφέα. Οι περισσότεροι γράφουν αυτά που έχουν στην ψυχή τους –που προέρχονται κυρίως από τις εμπειρίες της ζωής.
Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Δ.Π.: Οι ήρωές μου έχουν ελεύθερη βούληση και όσο κι αν θέλω να τους κατευθύνω δεν τα καταφέρνω πάντα με επιτυχία. Πολλές φορές αυτονομούνται και αναγκάζομαι να τους ακολουθώ.
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Δ.Π.: Η φαντασία από μόνη της δεν αρκεί. Ο συνδυασμός βασικών στοιχειών είναι που θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα όπως η εμπνευσμένη ιδέα, η υπομονή, η επιμονή, η οργάνωση και η συγκέντρωση σε αυτό που θέλεις να γράψεις. Όταν ξεκινάς να γράφεις η μόνη εμπειρία που έχεις είναι αυτή της ζωής, από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις για να αποκτήσεις συγγραφική εμπειρία.
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Δ.Π.: Νομίζω το πάθος και η ενέργεια που βάζει ο συγγραφέας μέσα στην ιστορία του. Αν το βιβλίο καταφέρει να αγγίξει την ψυχή του αναγνώστη και οι ήρωες συνεχίζουν να απασχολούν το μυαλό του και μετά το τέλος της ανάγνωσης τότε μπορούμε να μιλάμε για ένα επιτυχημένο βιβλίο.
Τι την αποτυχία;
Δ.Π.: Όταν δεν καταφέρει να αγγίξει τον αναγνώστη. Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοιο βιβλίο. Συνήθως απ’ όλα τα βιβλία κάτι θα μας μείνει στο τέλος.
Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Δ.Π.: Η φανατική ανάγνωση βιβλίων σίγουρα δεν συγκαταλέγεται στις καταχρήσεις αφού μόνο οφέλη μπορεί να προσφέρει στον βιβλιοφάγο.
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Δ.Π.: «Όσα η ψυχή δεν λησμονεί».
Το μυθιστόρημα της Δήμητρας Παναρίτη, Όσα οι ψυχές δεν λησμονούν, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
Στο οπισθόφυλλο λέει:
Ο Πέτρος Αποστόλου, επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής, μέσα από την πραγματικότητα της ωμής βίας που στιγμάτισε την παιδική του ψυχή, ήρθε σε σύγκρουση με τα συναισθήματά του και κατάφερε να γνωρίσει καλύτερα τη βαθύτερη πλευρά του εαυτού του.
Τα γεγονότα που τον συγκλόνισαν στην παιδική ηλικία τον βρήκαν απροετοίμαστο, με την ψυχή να αιμορραγεί. Η νέα ζωή μετά τις απώλειες τού υποσχόταν δυνατές συγκινήσεις και αλλαγές που θα οδηγούσαν σε αναζητήσεις και θα δοκίμαζαν τα όριά του. Ο δρόμος του δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά γεμάτος με αγκάθια. Εκείνος είχε χρέος να τα απομακρύνει και ν’ ανακαλύψει τον ανώτερο εαυτό του και την αλήθεια του υλικού κόσμου που θα μοιραζόταν και με τις υπόλοιπες ψυχές.
Γιατί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που γεννήθηκαν για να είναι ξεχωριστοί. Όσα δεν ξέχασαν τους έκαναν πιο δυνατούς. Είναι γεννημένοι για ν’ ανάβουν τη σπίθα της ελπίδας όταν τρεμοσβήνει από τις δοκιμασίες, και να ζουν ελεύθεροι.
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε εδώ.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο για το δικό σας βιβλίο/έργο κλικάροντας εδώ
Η Δήμητρα Παναρίτη σημειώνει: Αντικαθιστώ τη λέξη ανεμόσκαλες με τη λέξη ελευθερία.
