Η Κίρα είναι μια σαραντάρα δασκάλα που μένει μόνη της σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά του βόρειου Λονδίνου. Την επισκέπτεται ο Έντουαρντ, ένας δεκαοχτάχρονος που την παρακαλεί να τα ξαναβρεί με τον πατέρα του. Λίγο αργότερα, την επισκέπτεται ο Τομ, ο πατέρας του Έντουαρντ. Ο Τομ είναι ένας εξηντάρης επιχειρηματίας, επιτυχημένος στην δουλειά του, στυγνός καπιταλιστής, πιστεύει ότι αυτοί που είναι φτωχοί παρέμειναν άνεργοι και κακομοίρηδες επειδή δεν είχαν την εξυπνάδα και τις ικανότητες να προκόψουν. Από την άλλη η Κίρα είναι μια αριστερή γυναίκα που θέλει να προσφέρει και να δώσει τα κατάλληλα εφόδια σε αυτούς που δεν είχαν έως τώρα τις ευκαιρίες για να διακριθούν. Ο Τομ έχει μια αλυσίδα εστιατορίων και ξενοδοχείων, προσωπικό σοφέρ και εξοχικό στην Καραϊβική. Η Κίρα ζει σε ένα διαμέρισμα χωρίς θέρμανση, τρώει μακαρόνια στο σπίτι και διαβάζει κλασική λογοτεχνία. Τι κοινό έχουν αυτοί οι δύο άνθρωποι; Απλά, είναι ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον, αλληλοσυμπληρώνονται. Και εκτός από τις διαφορές τους στις πολιτικές ιδέες και στην αντιμετώπιση της ζωής, στο παρελθόν τους κρύβονται και άλλοι κρυμμένοι σκελετοί στην ντουλάπα τους. Θα καταφέρουν άραγε να συμβιώσουν ξανά και να γαληνέψουν τις μοναξιές τους;
Είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον έργο που φέρνει αντιμέτωπες δυο εντελώς διαφορετικές θεωρήσεις της ζωής και της κοινωνικής πραγματικότητας. Τι είναι χειρότερο τελικά να δουλεύεις σε ένα υποβαθμισμένο σχολείο με πάμφτωχους και αλλοδαπούς μαθητές ή να διοικείς μια επιχείρηση και να είσαι χωμένος μέσα στα χαρτιά όλη την ημέρα για να προσπαθήσεις να γίνεις πιο πλούσιος; Να είσαι αριστερός και να προσπαθείς να καλυτερεύσεις τις ζωές των πιο αδικημένων ή να πιστεύεις ότι οι αδικημένοι είναι τεμπέληδες ή άνθρωποι χωρίς προσόντα και δικαιωματικά είναι στη θέση που είναι;
Το έργο έχει καλές προθέσεις αλλά είναι αρκετά φλύαρο, ειδικά στο πρώτο μέρος του. Κατά τη γνώμη μου θα ήταν πιο λειτουργικό αν ήταν μικρότερο κατά ένα τέταρτο τουλάχιστον. Στο δεύτερο μέρος τα πράγματα καλυτερεύουν αφού έχουμε και την λογική κορύφωση. Το κακό είναι ότι και οι ηθοποιοί παίζουν πολύ πιο χαλαρά στο πρώτο μισό και δίνουν όλο τον εαυτό τους στο δεύτερο μισό.
Η μετάφραση της Μιρέλας Παπαοικονόμου δεν είναι άριστη, όπως θα έπρεπε να είναι. Στην αγγλική γλώσσα χρησιμοποιείται σε μεγάλο βαθμό η λέξη fucking, στα ελληνικά όμως όταν βρίζουμε δεν λέμε "γαμημένο" συνεχώς! Λέμε "άι, στο διάβολο", λέμε "άντε και γαμήσου". Γενικά η μετάφραση των αγγλικών στα ελληνικά κρύβει φοβερές παγίδες, ειδικά όταν μιλάμε για λογοτεχνία. Δεν μεταφράζουμε αυτολεξεί. Επίσης, αυτό που μου έκανε χείριστη εντύπωση στη μετάφραση ήταν η λανθασμένη τοπωνυμία «Ντάλιτς» αντί για τη σωστή «Ντάλγουιτς». Το Ντάλγουιτς είναι μια πασίγνωστη συνοικία του Λονδίνου, ειδικά για την πινακοθήκη της. Ακόμα και αν δεν είχε πάει η μεταφράστρια ποτέ στο Λονδίνο, θα έπρεπε να την είχε ψάξει πριν την μεταφράσει τόσο λανθασμένα.
Τα σκηνικά της παράστασης ήταν καταπληκτικά, μπράβο στην Αθανασία Σμαραγδή για την υπέροχη νατουραλιστική δουλειά της που κατάφερε να μας βάλει μέσα στο σπίτι των ηρώων.
Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη ήταν διεκπεραιωτική, εύκολο το έργο του με τους ηθοποιούς και το έργο που είχε. Καλό το αποτέλεσμα.
Ο Μιχάλης Πανάδης στο ρόλο του νεαρού Έντουαρντ ήταν αξιοπρεπής, περιμένουμε από αυτόν καλούς και μεγάλους ρόλους στο μέλλον. Κατάφερε να βγάλει την ευαισθησία του μεσολαβητή ανάμεσα στους δύο πόλους: αρσενικό θηλυκό, δεξιός αριστερή, συντηρητισμός νεωτερισμός.
Η Λουκία Μιχαλοπούλου ήταν άριστη ως Κίρα, μια γυναίκα που προσπαθεί να βρει την ευτυχία και τη γαλήνη της μακριά από τον μέντορά της, που βρίσκει το δρόμο της σιγά σιγά στη ζωή.
Η Λουκία Μιχαλοπούλου ήταν άριστη ως Κίρα, μια γυναίκα που προσπαθεί να βρει την ευτυχία και τη γαλήνη της μακριά από τον μέντορά της, που βρίσκει το δρόμο της σιγά σιγά στη ζωή.
Ο Δημήτρης Καταλειφός τέλος, έχει πολλά να δώσει ακόμα στο ελληνικό θέατρο αλλά δεν πείθει ως μεσήλικας εραστής της νεαρότερης γυναίκας. Καταπληκτικός ηθοποιός αλλά ας καταλάβουμε κάποτε στην Ελλάδα ότι ένας εξηντάρης δεν μπορεί να παίζει π.χ. τον Άμλετ μόνο και μόνο επειδή είναι καλός ηθοποιός. Ειλικρινά, έχω βαρεθεί να βλέπω την Πόρσια πενήντα χρονών και την Ιουλιέτα τριάντα!
Σε γενικές γραμμές πάντως, αν με ρώταγε ένας φίλος, θα του έλεγα να πάει να δει τον Φεγγίτη γιατί έχει τροφή γα σκέψη και είναι μια καλή ευκαιρία για ένα ποτό μετά το θέατρο!
Σε γενικές γραμμές πάντως, αν με ρώταγε ένας φίλος, θα του έλεγα να πάει να δει τον Φεγγίτη γιατί έχει τροφή γα σκέψη και είναι μια καλή ευκαιρία για ένα ποτό μετά το θέατρο!
Συντελεστές:
Μετάφραση: Μιρέλλα Παπαοικονόμου
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή
Κοστούμια: Μαρία Κοντοδήμα
Mουσική Σύνθεση: Μίνως Μάτσας
Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλέκος Γιάνναρος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Έλενα Σκουλά
Βοηθός Σκηνογράφου: Γιώργος Θεοδοσίου
Πρωταγωνιστούν: Δημήτρης Καταλειφός, Λουκία Μιχαλοπούλου, Μιχάλης Πανάδης
Στο Θέατρο Εμπορικόν, Σαρρή 11, Αθήνα, 2103211750 κάθε Τετάρτη στις 20.00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο στις 18.00 και 21.00 και Κυριακή στις 20.00
