Έτσι νιώθω κάθε που ανοίγω μια ποιητική συλλογή. Μάλιστα, οι ώρες και οι στιγμές που αφιερώνομαι στην ανάγνωσή της, ποικίλουν, καθώς άλλοτε ο χρόνος με βρίσκει αγκαλιά με ένα βιβλίο σε μια ερημική θάλασσα και κάποτε να περιδιαβαίνω το ξημέρωμα παρέα με τις λέξεις...
Το αναγνωστικό μου βίωμα ωστόσο με «Το δωδεκάμηνο της νύχτας» της Κωνσταντίνας Σούλτη που ακολουθεί, έγινε κάποιο μεσημέρι, κάτω από ένα ανοιχτό, φωτεινό παράθυρο που το μόνο που αποζητούσα ήταν να χαθώ για λίγο απ’ το τώρα και να ταξιδέψω στον χρόνο.
Κι αν πρόκειται για μια αλλόκοτη ευχή, ωστόσο στάθηκα τυχερός μιας και εν μέρει την έζησα περιπλανώμενος στις σελίδες του βιβλίου. Και αυτό συνέβη γιατί όπως συνειδητοποίησα αμέσως, το έργο της Κωνσταντίνας Σούλτη είναι χωρισμένο σε 12 κεφάλαια, 1 για κάθε μήνα του χρόνου…
Οι λέξεις της είναι σαν εξομολογητική ανάσα: Θα περάσετε στο επόμενο ποίημα και θα σας τριβελίζει το νου ακόμη το προηγούμενο, μαζί με όλα εκείνα που θέλησε να σας μεταφέρει. Και μιλώ για εκείνες τις εικόνες, τα ερωτήματα, τα βιώματα που κατάφερε να βαφτίσει σε κάθε λέξη της. Μιας και…
Φλέγονται οι λέξεις.
Εκείνες που δεν μπορώ να σου πω.
Στάχτες έγιναν
κι ο αγέρας τις σκόρπισε,
τα μάτια να βρουν[1]
Κι όσο συνέχιζα την ανάγνωση τόσο εντονότερη ήταν και η αίσθησή μου πως πρόκειται για ένα προσωπικό ημερολόγιο. Που πίσω από τις εξομολογητικές λέξεις υπάρχει ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ, ένα αναπάντητο γιατί και μια έντονη ανάγκη για λύτρωση και ελευθερία.
Η ζωή συνεχίζεται…
Ανούσια ή με ουσία.
Αθάνατη πάντα[2]
Και στους μήνες που περνούν αφήνοντας τα σημάδια τους στις σελίδες, δε θα μπορούσα να μην σταθώ περισσότερο στον αγαπημένο μου Νοέμβρη. Εκεί, όπου βρήκα και ίχνη και από τις δικές μου σκέψεις κάθε που πλησιάζει να μας αποχαιρετίσει άλλη μια χρονιά:
Οι μέρες μίκρυναν στο μονοπάτι του χρόνου
κάτω απ’ τη γέρικη ιτιά
που πρώτη θα συναντήσει ο χειμώνας[3]
Κι είμαστε εγκλωβισμένοι σε τούτο το κύκλο δίχως να μπορούμε να παρέμβουμε, να αλλάξουμε τούτη τη ροή της φύσης, το χρόνο που έρχεται και φεύγει ανερώτητα. Γι’ αυτό άλλωστε δεν ονειρευόμαστε, ποθούμε, αγωνιζόμαστε; Για να στιγματίσουμε τις μέρες…
Μα όπως σημειώνει και η ίδια η ποιήτρια Το να ποθείς το ανεκπλήρωτο είναι κατάρα…[4]
Μα και ένας καλός λόγος για να βιώσεις ολόψυχα το ταξίδι της ζωής, θα πρόσθετα.
Καλή σας ανάγνωση Φίλοι μου.
Βρείτε τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο στη σελίδα του βιβλίου του στο facebook
Η ποιητική συλλογή της Κωνσταντίνας Σούλτη, Το δωδεκάμηνο της νύχτας, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος. Βρείτε το βιβλίο εδώ. Διαβάστε κι ένα απόσπασμα!
Οι πλαγιογραμμένοι στίχοι είναι αποσπάσματα
[1] Ποίημα «Κόλαση» Σελ. 44
[2] Ποίημα «Στιγμών επιλογές» Σελ. 46
[3] Ποίημα «Νοέμβριος» Σελ. 83
[4] Ποίημα «Μοναξιά» Σελ. 23
