koukidaki: Το δάκρυ της Μάντισσας

Ήθελα εδώ και αρκετό καιρό να διαβάσω το βιβλίο της κυρίας Γιουβέλη. Λίγο το εξώφυλλο του, που προσωπικά λάτρεψα, λίγο η υπόθεση του που βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα, μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον και περίμενε καρτερικά στο ράφι να έρθει η δική του ώρα.

Οι πρωταγωνιστές του βιβλίου είναι άνθρωποι πολύ διαφορετικοί που όμως λόγω των περιστάσεων καλούνται να ζήσουν μαζί. Η επιφανής και αμφιβόλου ηθικής Κέιτ είναι η μητέρα της Άννας, μιας εκ των βασικών χαρακτήρων. Η Άννα αναθρέφεται στην Αθήνα, αποφοιτεί από το καλύτερο σχολείο θηλέων και, έπειτα από έναν άτυχο αρραβώνα, αποφασίζει να γίνει δασκάλα και διορίζεται σε ένα ορεινό χωριό της Ρούμελης. Αν και η μητέρα εναντιώνεται έντονα σε αυτήν την προοπτική, καθώς θέλει η κόρη της να παρουσιαστεί ενώπιον του βασιλικού ζεύγους και να ξεκινήσει τις κοινωνικές συναναστροφές με απώτερο σκοπό έναν καλό γάμο, εντούτοις αναγκάζεται να υποχωρήσει μπροστά στο σθένος και την αποφασιστικότητα της κόρης της. Έτσι η Άννα ξεκινάει το μακρύ ταξίδι για το χωριό όπου θα επιτελέσει το λειτούργημα της. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, μια γριά μάντισσα την προειδοποιεί για έναν μεγάλο, έναν θανάσιμο κίνδυνο που θα συναντήσει στον προορισμό της.

Η Άννα γίνεται δεκτή με θέρμη στην οικογένεια όπου πρόκειται να φιλοξενηθεί. Η πανέμορφη Μαρίτσα, νέα με στοιχειώδη μόρφωση παρά τα ήθη της περιοχής αλλά με ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία, θα γίνει στενή της φίλη. Στο σπίτι εκείνο ζουν επίσης η θεία της Μαρίτσας, μια ψυχοκόρη και ο αδερφός της, άνδρας ιδιαίτερα αυστηρός και κυριαρχικός. Η ζωή στο χωριό, η συμβίωση και η επιτέλεση των καθηκόντων της θα σταθούν ιδιαίτερα δύσκολα τον πρώτο καιρό της διαμονής της εκεί. Όμως η Ρίζα, εκείνο το χωριό της Ρούμελης, θα αποκτήσει σταδιακά μεγάλη θέση στη ζωή και την καρδιά της. Θα είναι ο τόπος που θα την αλλάξει, θα της δώσει άλλο νόημα στη ζωή και θα την σημαδέψει.

Με φόντο τα ήθη και τα έθιμα της ελληνικής υπαίθρου την εποχή που ακόμα τα κορίτσια έμεναν κλεισμένα στο σπίτι και θεωρείτο αδιανόητο να λάβουν την ελάχιστη μόρφωση, που η τιμή και η υπόληψη της οικογένειας ήταν ό,τι πιο ιερό και η κάθε προσβολή έμελλε να ξεπλυθεί με αίμα, παρακολουθούμε πώς το ανθρώπινο πάθος βρίσκει διέξοδο και είναι ικανό να καταστρέψει τις ζωές πολλών ανθρώπων. Και πώς, ακόμα και μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες, η αγνή αγάπη βρίσκει τρόπο να ανθίσει και να φωλιάσει στις καρδιές των ανθρώπων.

Η κυρία Γιουβέλη μας διηγείται μια ιστορία πάθους και φονικού που συγκλόνισε τα ήθη της εποχής. Μια ιστορία βασισμένη σε γεγονότα που ενέπνευσε λογοτέχνες και εκδικάστηκε στο κακουργιοδικείο Μεσολογγίου.

«Το δάκρυ της Μάντισσας» είναι ένα βιβλίο εξαιρετικά καλογραμμένο. Η ροή του είναι στρωτή, η πλοκή είναι ωραία δομημένη και η αλληλουχία των γεγονότων δεν κουράζει ούτε μπερδεύει τον αναγνώστη. Η γλώσσα της είναι απλή και κατανοητή και συνάδει με την διάλεκτο του τόπου και της εποχής που παρουσιάζεται. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα με υπόβαθρο μια ενδιαφέρουσα υπόθεση και χωρίς το υπερβολικό συναισθηματικό φορτίο που μπορεί να φέρουν άλλα ιστορικά μυθιστορήματα.

Από την πλευρά της αναγνωστικής μου εμπειρίας, θα έλεγα ότι δεν είναι ένα βιβλίο που με άφησε αδιάφορη. Ούτε όμως μπήκα στο εκατό τοις εκατό μέσα στην ιστορία. Δεν περπάτησα στο πλάι της Άννας, αλλά έστεκα παρατηρητής σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης. Υπήρχαν σαφώς σημεία πιο φορτισμένα που με επηρέασαν, ακόμα και τότε όμως δεν έγινα κοινωνός του έργου. Αν έπρεπε με λίγες λέξεις να περιγράψω την επίγευση μετά το τέλος της ανάγνωσης, θα έλεγα ότι με ικανοποίησε αλλά δεν με συγκλόνισε.

Σε αυτό το σημείο, και κλείνοντας την παρουσίαση του βιβλίου της κυρίας Γιουβέλη, θα της ευχηθώ τα καλύτερα για την πορεία του έργου της. Να είναι καλοτάξιδο και να αγαπηθεί από το αναγνωστικό κοινό!