Διατηρούσε μια μικρή βιοτεχνία, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και δεν είναι υπερβολικό να ειπωθεί, ότι ξεχνούσε πόσες ώρες δούλευε. Απ' τα ξημερώματα βρισκόταν στην επιχείρηση του, και επέστρεφε αργά το απόγευμα στο σπίτι.
Δεν διασκέδαζε πολύ και οι φίλοι του, ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αγαπούσε την οικογένεια του, και πάσχιζε να ζούνε άνετα παρά τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες που βίωνε η χώρα.
Αυτός ο λιγομίλητος άνδρας, που δεν βίωνε έντονα πάθη στην ζωή του είχε όμως μια μεγάλη αντιπάθεια. Ένεκα της ιδιαίτερης κλίσης του προς την αλήθεια, απεχθανόταν τα ψέματα. Δυσφορούσε έντονα όταν θεωρούσε, ότι κάποιος επιχειρούσε να του εμφανίσει την πραγματικότητα προς ίδιον όφελος. Εξ’ου και ένας λόγος, που απέφευγε τις συζητήσεις για την πολιτική και ιδιαίτερα τα κόμματα.
Ένα βράδυ ο Κωστάκης ενώ προσπαθούσε να γράψει στο δωμάτιο του μια έκθεση στο τετράδιο για το σχολείο, κάποια στιγμή έδειξε αδυναμία να συνεχίσει την προσπάθεια. Ο πατέρας του στο σαλόνι, καθόταν σε μια δερμάτινη πολυθρόνα και παρακολουθούσε το δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση. Αναρωτήθηκε αν έπρεπε να τον ενοχλήσει και να του ζητήσει βοήθεια. Αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά και τον προσέγγισε.
-«Πατέρα μπορώ να σου ζητήσω μια χάρη;» χαμηλώνοντας το βλέμμα.
-«Tι θέλεις παιδί μου; Σου συμβαίνει κάτι;» και του χάιδεψε το κεφάλι.
Έμεινε για λίγο αμίλητος, και αφού βρήκε το απαραίτητο κουράγιο του απάντησε.
-«Η δασκάλα μας, η δεσποινίδα Έρη, θέλει για το αυριανό μάθημα της έκθεσης να γράψουμε ένα κείμενο. Όμως το θέμα του είναι δύσκολο.»
-«Μπορείς να μου πεις ποιο είναι ακριβώς;»
-«Έχει τίτλο: «Ψέματα: Γιατί δεν είναι σωστό να λέμε, και γιατί πρέπει να λέμε πάντα την αλήθεια».
Ο κύριος Παυσανίας χαμογέλασε. Το ανέκφραστο πρόσωπο του, απέκτησε διάφορες γωνίες που σχηματίστηκαν απ΄ την διεύθυνση των χειλιών του.
Παρακολουθούσε την συνεδρίαση στην Βουλή για την ψήφιση του προϋπολογισμού της οικονομίας της χώρας για το νέο έτος. Πρωθυπουργός αλλά και σύσσωμη η αντιπολίτευση, ξιφουλκούσαν πάνω στο κείμενο του.
Ιδιαίτερα οι λέξεις που κυριαρχούσαν κατά την διάρκεια των λεκτικών αντιπαραθέσεων ήταν δύο. «Αλήθεια» και «ψέματα».
-«Χμμ μπορώ να σου φανώ χρήσιμος» και αγκάλιασε με θέρμη τον γιό του.
Τα χρονογραφήματα του Νίκου συνοδεύονται από κολάζ έργων της Elinore Schnurr.
