Σ.Π.: Η πρόκληση της αφήγησης συναρπαστικών περιπετειών και της εν γένει δημιουργίας και παρουσίασης ενός ολόκληρου κόσμου ηρωικής φαντασίας. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, γενικώς η συγγραφή, αποτελεί μια ισχυρή εσωτερική ανάγκη έκφρασης κι εξωτερίκευσης σκέψεων και συναισθημάτων, που ζητούν επίμονα να αναδυθούν στο φως.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Σ.Π.: «Φανταστικό». Ελπίζω, μετά την ανάγνωσή του, ο χαρακτηρισμός να αποκτήσει για σας και την αξιολογική έννοια.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Σ.Π.: Πρώτα από όλα να μη βιαστεί. Όπως και στα πραγματικά ταξίδια, χρειάζεται η κατάλληλη προετοιμασία κι ο απαραίτητος χρόνος. Αντί άλλου διαβατηρίου, ο αναγνώστης θα πρέπει να εφοδιαστεί με περιπετειώδη διάθεση και να επιστρατεύσει τη φαντασία του! Το ταξίδι θα είναι διττό και εξόχως απαιτητικό: Η περιπλάνηση στον εναλλακτικό, παράλληλο κόσμο του Ναρός, συνοδεύεται από την κατάβαση στην ψυχή του ήρωα.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Σ.Π.: Πιθανότατα στο Περού, μια μυστηριώδη χώρα με αχανείς εκτάσεις κι εκπληκτικές εναλλαγές φυσικού περιβάλλοντος (από την έρημο, στις Άνδεις κι από εκεί στον Αμαζόνιο)! Όσο αφορά τον χρόνο, το μόνο βέβαιο είναι πως το ταξίδι μας βρίσκεται ακόμη στην αρχή του!
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία ϕράση/παράγραϕο από το βιβλίο.
Σ.Π.: Αυτός ο ίδιος Έντγκαρ –και ταυτόχρονα όχι ο ίδιος Έντγκαρ– κάθισε μόνος του σε μια γωνία και παράγγειλε μια κανάτα κρασί.
Αν και λίγοι έδειξαν να δίνουν σημασία στην άφιξη του νεαρού πολεμιστή, δυο ψυχρά μισάνοιχτα δολοφονικά μάτια στάθηκαν πάνω του. Κι όταν άνοιξε το πουγκί του για να πληρώσει, δυο σκασμένα χείλη ψιθύρισαν δυο λόγια στο τρυφερό αυτί της λυγερόκορμης Αλίνας…
☆
Ο προσωπικός μας παράδεισος δεν είναι προορισμός. Είναι πορεία. Δεν είναι σημείο, σταθερό και ακίνητο, αλλά χορδή της ουράνιας άρπας, ασταθής κι αμφίβολη. Είναι μια άγνωστη, ακανθώδης διαδρομή, που, όχι, δεν περνάει από τη λεωφόρο των ονείρων. Είναι μια συνεχής, αγωνιώδης ανάβαση σε μια ετοιμόρροπη ανεμόσκαλα. Τώρα πια το ξέρει.
Τότε όμως... τότε... ο Έντγκαρ Χέβενσκαρ δεν το γνώριζε. Κι όταν η εμμονή του μέντορά του έκοψε το σχοινί, η πτώση του στο έρεβος κράτησε μία ολόκληρη αιωνιότητα. Και το πιο βαθύ, το πιο σκοτεινό έρεβος... φωλιάζει στην ψυχή μας!
Η αναπάντεχη προδοσία τον συνέτριψε! Ένιωσε την ανάσα του να χάνεται, τους κτύπους της καρδιάς του να σταματάνε κι έπειτα... ένα μούδιασμα.
Όταν άνοιξε τα μάτια του δε βρισκόταν πια στον Ναρός, αλλά μόνος, στη μέση μιας απέραντης κοιλάδας με νεκρά δέντρα. Δεν μπορούσε να κινηθεί, να μιλήσει, να σκεφτεί καθαρά. Έβλεπε μόνο έναν άλλο εαυτό του με ξεκάθαρα διαφορετική ψυχοσύνθεση, να μάχεται, να σφάζει, να νικά, μα -τι παράξενο- δεν τον είδε ποτέ να γελάει... ή να δακρύζει.
Μπορούσε μόνο να αναρωτιέται αν θα υπάρξει άραγε κάποιος ή κάτι -Κάτι;!- να τον τραβήξει προς το Φως![1]
Σπύρος Παπαλέξης
Σπύρος Παπαλέξης
Ο Σπύρος Παπαλέξης είναι δικηγόρος και ζει στο Χαλάνδρι μαζί με τη γυναίκα του, τη Μαργιάννα, και τον μικρό τους γιο. Αρέσκεται στα ταξίδια (παντός είδους) και προσπαθεί να ζει περισσότερες ζωές απ’ όσες δικαιούται. Για τον λόγο αυτόν, διαβάζει βιβλία, γράφει όπου και όποτε μπορεί, και ασχολείται ενεργά με την ηθοποιία και το θέατρο.
Αν κι έχει συγγράψει κατά καιρούς αρκετά μυθιστορήματα, διηγήματα, θεατρικά έργα, ποιήματα και στίχους τραγουδιών, το παρόν βιβλίο αποτελεί την πρώτη του εκδοτική απόπειρα. Σε κάθε περίπτωση, η μακρά περιπλάνησή του στον φανταστικό κόσμο του ΝΑΡΟΣ μας υπόσχεται αρκετά ακόμη έργα.
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Ο Σπύρος Παπαλέξης σημειώνει: Θα άλλαζα τα δέντρα με τον καθρέπτη.
Ο Σπύρος Παπαλέξης σημειώνει: Θα άλλαζα τα δέντρα με τον καθρέπτη.
