Χ.Φ.: Το βιβλίο αυτό περιέργως ξεκίνησε από τον τίτλο. Ο μανδραγόρας, το φυτό με ανθρωπόμορφη ρίζα που έχει συνδεθεί με πολλούς θρύλους στη διάρκεια των αιώνων αποτέλεσε το αρχικό έναυσμα. Ωστόσο, μόνο αφού είχα γράψει αρκετές σελίδες μπόρεσα κι εγώ ο ίδιος να καταλάβω τη διασύνδεση αυτού του φυτού και των συμβολισμών του με την υπόθεση του έργου.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Χ.Φ.: Αγωνιώδες.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Χ.Φ.: Θα τον συμβούλευα να μην παρασυρθεί από την πλοκή αλλά να σταθεί με προσοχή στα επιμέρους θέματα και στις ιδέες που περιέχονται στο βιβλίο.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Χ.Φ.: Νομίζω ότι προορισμός θα ήταν η Ρόδος, εκεί όπου διαδραματίζεται το σημαντικότερο μέρος του έργου και θα διαρκούσε όσο η στρατιωτική θητεία...
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Χ.Φ.: Μερικά πρόσωπα στη ζωή μας τα θεωρούμε άτρωτα, αθάνατα, δεδομένα. Κι όλο αναβάλλουμε να τους πούμε αυτά που θα θέλαμε, όλο αφήνουμε για την επόμενη μέρα ένα τηλεφώνημα, μια αγκαλιά, μια καλή κουβέντα, ένα «σ’ αγαπώ». Γιατί νομίζουμε ότι ο χρόνος είναι σύμμαχός και λειτουργεί υπέρ μας. Μέχρι που έρχεται μια στιγμή που η Άτροπος αποφασίζει να κόψει το λεπτότατο νήμα μιας ζωής και να μας αφήσει μετέωρους να σκεφτόμαστε όλα όσα θα έπρεπε να έχουμε πει και να έχουμε κάνει. Μόνο που η εκ των υστέρων συνειδητοποίηση πονάει πολύ.
Το μυθιστόρημα του Χρήστου Φλουρή, Υπόθεση Μανδραγόρας, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.
Στην περίληψη λέει:
Ο Βασίλης, ένας νεαρός άνδρας που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο, πληροφορείται τον ξαφνικό και μυστηριώδη θάνατο του πατέρα του. Επιστρέφοντας στην Αθήνα για την κηδεία, έρχεται αντιμέτωπος με την αλήθεια και με τις ενοχές. Αρχικά θεωρεί ανώφελο να αναζητήσει τις πραγματικές αιτίες του θανάτου του και αποφασίζει να επιστρέψει στη βάση του και να συνεχίσει κανονικά τη ζωή του.
Επιστρέφοντας ωστόσο στο Λονδίνο, βρίσκει ανάμεσα στην αλληλογραφία του, ένα γράμμα από τον πατέρα του, το περιεχόμενου του οποίου συσκοτίζει ακόμη περισσότερο, αντί να διευκρινίζει, τις αιτίες του θανάτου του.
Δυο στοιχεία εκείνης της επιστολής του εξάπτουν την περιέργεια: η αναφορά σε έναν στίχο από τον «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» του Σαίξπηρ «Οι στριγγλιές σαν το ξερίζωμα του μανδραγόρα, που όσοι ακούν τρελαίνονται…» καθώς και η παρότρυνση «μην ψάξεις, μόνο δέξου». Η τελευταία εκείνη μάλιστα προτροπή για κάποιο περίεργο λόγο λειτουργεί μέσα του αντίστροφα και αρχίζει μια αναζήτηση με αφετηρία κάποιες φωτογραφίες που ο πατέρα του είχε ξεφυλλίσει λίγο πριν πεθάνει.
Η αναζήτησή του θα τον φέρει αντιμέτωπο με μια παλιά ιστορία που ανάγεται χρονικά στην εποχή της στρατιωτικής θητείας του πατέρα του στη Ρόδο τη δεκαετία του 1980 αλλά κυρίως με την διαπίστωση πως εκείνη η ιστορία ήταν πιο άμεσα συνδεδεμένη με τη δική του ζωή απ’ ότι θα μπορούσε ο ίδιος να πιστέψει.
Έτσι, ξεκινά να συμπληρώσει το ψηφιδωτό της ύπαρξή του, ανακαλύπτοντας ένα-ένα τα πρόσωπα και τα γεγονότα, οδηγούμενος από το ένα στοιχείο στο άλλο. Θα βρεθεί αρχικά από την κρύα αίθουσα ενός ψυχιατρείου, σ΄ ένα μοναστήρι στην Κρήτη κι έπειτα πάλι πίσω στο Λονδίνο και μετά στη Ρόδο όπου και θα παιχτεί η τελευταία πράξη του δράματος και θα αποκαλυφθεί ολόκληρη η αλήθεια…
Περισσότερα από/για τον Χρήστο Φλουρή:
Ο Χρήστος Φλουρής για τη Σπίθα
Χάρτινες μνήμες
Τα όρια του μυαλού σου
Στην περίληψη λέει:
Ο Βασίλης, ένας νεαρός άνδρας που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο, πληροφορείται τον ξαφνικό και μυστηριώδη θάνατο του πατέρα του. Επιστρέφοντας στην Αθήνα για την κηδεία, έρχεται αντιμέτωπος με την αλήθεια και με τις ενοχές. Αρχικά θεωρεί ανώφελο να αναζητήσει τις πραγματικές αιτίες του θανάτου του και αποφασίζει να επιστρέψει στη βάση του και να συνεχίσει κανονικά τη ζωή του.
Επιστρέφοντας ωστόσο στο Λονδίνο, βρίσκει ανάμεσα στην αλληλογραφία του, ένα γράμμα από τον πατέρα του, το περιεχόμενου του οποίου συσκοτίζει ακόμη περισσότερο, αντί να διευκρινίζει, τις αιτίες του θανάτου του.
Δυο στοιχεία εκείνης της επιστολής του εξάπτουν την περιέργεια: η αναφορά σε έναν στίχο από τον «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» του Σαίξπηρ «Οι στριγγλιές σαν το ξερίζωμα του μανδραγόρα, που όσοι ακούν τρελαίνονται…» καθώς και η παρότρυνση «μην ψάξεις, μόνο δέξου». Η τελευταία εκείνη μάλιστα προτροπή για κάποιο περίεργο λόγο λειτουργεί μέσα του αντίστροφα και αρχίζει μια αναζήτηση με αφετηρία κάποιες φωτογραφίες που ο πατέρα του είχε ξεφυλλίσει λίγο πριν πεθάνει.
Η αναζήτησή του θα τον φέρει αντιμέτωπο με μια παλιά ιστορία που ανάγεται χρονικά στην εποχή της στρατιωτικής θητείας του πατέρα του στη Ρόδο τη δεκαετία του 1980 αλλά κυρίως με την διαπίστωση πως εκείνη η ιστορία ήταν πιο άμεσα συνδεδεμένη με τη δική του ζωή απ’ ότι θα μπορούσε ο ίδιος να πιστέψει.
Έτσι, ξεκινά να συμπληρώσει το ψηφιδωτό της ύπαρξή του, ανακαλύπτοντας ένα-ένα τα πρόσωπα και τα γεγονότα, οδηγούμενος από το ένα στοιχείο στο άλλο. Θα βρεθεί αρχικά από την κρύα αίθουσα ενός ψυχιατρείου, σ΄ ένα μοναστήρι στην Κρήτη κι έπειτα πάλι πίσω στο Λονδίνο και μετά στη Ρόδο όπου και θα παιχτεί η τελευταία πράξη του δράματος και θα αποκαλυφθεί ολόκληρη η αλήθεια…
Περισσότερα από/για τον Χρήστο Φλουρή:
Ο Χρήστος Φλουρής για τη Σπίθα
Χάρτινες μνήμες
Τα όρια του μυαλού σου
