Παρακολουθώντας την πολύ αξιόλογη θεατρική παράσταση «Ο Ένοικος», το ψυχολογικό δράμα της Άννας Παντζέλη με τις εξαιρετικές ερμηνείες τόσο της ίδιας όσο και της Λίνας Μαρκάκη, ο θεατής σίγουρα θα θαυμάσει τη εμβάθυνση και την κατάκτηση της δυνατότητας ύπαρξης ποικίλων εγγενών ερμηνειών σε ένα ψυχογραφικό έργο με υψηλή δραματουργικότητα, σε λιτό σκηνικό, με μουσική επένδυση που αγγίζει τις παρυφές της νοσταλγικής απουσίας...
Ο πρωινός καφές στο σπίτι, οι πρώτες αγουροξυπνημένες κουβέντες στην επικοινωνία δυο μεσόκοπων αδελφών που ζούνε κάτω από την ίδια στέγη αλλά και οι επόμενες, εκείνες που μοιάζουν εναγωνίως να ψάχνουν να καρπωθούν κάτι νέο και ευχάριστο σαν μια γιορτινή μέρα, λαμβάνουν την υπόστασή τους μέσα από την έλευση του σημαντικού Άλλου: του «ενοίκου».
Σταδιακά διαπνέεται η αύρα της ατμόσφαιρας αλλά και ένα πρώτο στίγμα για το τι πρόκειται να επακολουθήσει…
Αυτό που επακολουθεί και που αντιλαμβάνεται ο θεατής, τόσο σε επίπεδο ιδεών όσο και σε επίπεδο ερμηνειών -εξαιρετικών από κάθε άποψη-, συνιστά μια ιδιαίτερα οξυδερκή μνεία στην μοναξιά και στην συμπόρευση με τον άλλο μέσα στη ίδια αυτή μοναξιά· στην σκιαγράφηση της πορείας ζωής της Μαρίας και της Στέλλας μέσα από την ταύτιση και την διαφορετικότητα τους. Επικεντρώνεται τόσο στην ποιότητα της αμφίδρομης επικοινωνίας τους όσο και στο τραυματικό περιεχόμενο της που -εκτοξευόμενο κατά… κύματα- κινείται με δραματουργική ευστοχία και ευελιξία σε ψυχικά δίπολα: της άρνησης και της διακωμώδησης, με πικρό γέλιο και αυτοσαρκασμό· της κοινής ανάγκης τους για εισβολική καταστροφή στις αυταπάτες η μία της άλλης αλλά και για διάσωση -στο ακέραιο- των αμυνών τους.
Ένα bras de fer, ανάλαφρο κάποτε, σαν παιχνίδι αλλά και ικανά επιθετικό ενώ ο θεατής αισθάνεται ήδη να υφέρπει το υπαρξιακό ερώτημα εάν και κατά πόσο υπάρχει κάτι να περισωθεί μια που η μοίρα βιώνεται εντέλει ως κοινή.
Τα τραύματα του παρελθόντος -τα γνωστά παιδικά τραύματα παρελαύνουν με σημαία τον θυμό, τον πόνο ή την διακωμώδηση φέροντας το βάρος που φέρουν σε μια απόσταση με ένα παράλληλο σύμπαν όπου μετέπειτα αποτυχημένες προσωπικές επιλογές αναζητούν την δικαιολογία τους και την άφεση αμαρτιών τους…
Αν τα τραύματα καταδεικνύουν την ψυχική υπόσταση της Μαρίας και της Στέλλας, η απόσβεσή τους, κάποτε μέσω της φαντασιακής επιθυμίας να διανύσουν οι ηρωίδες μια πορεία που δεν την βλέπουν να έρχεται ή να βιώσουν την συναισθηματική εγγύτητα με έναν άλλον άνθρωπο, δίδεται μέσα από έναν νέο άντρα: τον Ένοικο…
H μητρότητα, ο έρωτας, η αμιγώς ανθρώπινη ψυχική τάση για μια ενεργή σχέση με τον Ένοικο που αναμένεται να χτυπήσει την πόρτα ανά πάσα στιγμή και να εισέλθει… εορταστικά στον προσωπικό τους χώρο σε ενεστώτα χρόνο, κρατά το κλειδί κάθε ερμηνευτικής προέκτασης από πλευράς του θεατή:
Τι είναι αληθινό και τι όχι;
Πόσο τυχαία και φυσιολογικά είναι όλα;
Πόσο ξεκάθαρα είναι τα όρια στον έλεγχο της πραγματικότητας όταν η μοναξιά χτυπάει «κόκκινο»;
Δυο γυναικείες φιγούρες που τις ενώνει το ίδιο αίμα, φορώντας καθημερινά ή λαμπερά ρούχα κάθονται και πίνουν τον καφέ τους, τα λένε όπως κάθε μέρα, «χορεύουν» την ζωή και λικνίζονται με τις απώλειες της γύρω από το τραπέζι του καθιστικού και περιμένουν…
…τον Ένοικο…
Μια γιορτινή μέρα…
Η Πόρτα… εκτός οπτικού πεδίου. Παράθυρο εκτός σκηνικού…
Ο θεατής κλείνει την αυλαία…
Νατάσσα Βλουτόγλου
Συντελούν:
Παίζουν: Άννα Παντζέλη & Λίνα Μαρκάκη
Σκηνικά: Γιάννης Μυρσιώτης
Κοστούμια: Λένα Μηνά
Μουσική: Χρίστος Τσαπάρας
Τραγούδι: Αθηνά Μπαρδάκου
Φωτισμοί: Τάκης Μπαρδάκος
Φωτογραφίες: Αντώνης Συμεωνάκης
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού (A-priori)
Στο Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8, Γκάζι, 2103428650. Σκηνή: Secret room. Κάθε Κυριακή στις 18:30
