Ο ψαράς χάνει την ψυχή του και φέρεται στο Ψάρι σαν ένα αληθινός βασιλιάς: Με αγνωμοσύνη.
Η Ωραία Κοιμωμένη συνεχίζει να κοιμάται και να βλέπει συνέχεια το ίδιο όνειρο: πως ένας πρίγκιπας που έμοιαζε με τον Χάμφρει Μπόγκαρτ την ξυπνούσε. Κάτι που στην πραγματικότητα δεν συνέβη ποτέ.
Ένα ζευγάρι επιλέγει να ζήσει δυστυχισμένο στην αιωνιότητα, χωρίς να το μετανιώσει ποτέ.
Στο πραγματικό παραμύθι ο Κυανοπώγων τιμωρείται σκληρά και σκοτώνεται από τα αδέρφια μιας γυναίκας που προσπάθησε να δολοφονήσει -όπως τις προηγούμενες. Στις μικρές μου ιστορίες, έχοντας εμμονή με κάποια θέματα, υπενθυμίζω ότι στις μέρες μας ένας Κυανοπώγων γίνεται Ίδρυμα Πολιτισμού και τιμάται από φορείς και διανοουμένους…
Μερικές φορές -ή μάλλον πολλές- θα ήθελα τα παραμύθια να είναι αληθινά.
Βούτηξα σε αυτό τον απέραντο κόσμο της φαντασίας και μάζεψα λίγα σπασμένα κοχύλια.
Σκαρφάλωσα σε μια φανταστική ανεμόσκαλα, όπως ο Τζακ στη Φασολιά του.
Μάζεψα λίγα θραύσματα, τα ανακάτεψα, τα γύρισα ανάποδα. Άλλα τα θρυμμάτισα κι άλλα τα φύλαξα σε μικρά βελούδινα κουτάκια. Με άλλα γέλασα και με άλλα βούρκωσα.
Κάμποσα χρόνια τώρα, παραμύθι το παραμύθι, τα έγραφα στις πιο ανύποπτες ώρες. Στον υπολογιστή ή σε σημειωματάρια.
Τα έκανα να ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεσή μου. Ή έτσι νόμιζα.
Τα έφτιαξα σαν μικρά μηνύματα σε ένα μπουκάλι.
Το βιβλιαράκι που βγήκε με τον τίτλο «Η συνωμοσία της Χιονάτης» είναι ακριβώς ένα μπουκάλι που το Βακχικόν έριξε στη θάλασσα των βιβλιοπωλείων.
Ο Αριστοφάνης σατιρίζοντας τους Σωκρατικούς φιλοσόφους τους κατηγορούσε ότι «ερεβοδιφώσιν» -που πάει να πει ότι ψάχνουν στο σκοτάδι.
Αλλά εγώ προτιμώ και αγαπώ τον Σεφέρη που έγραψε στον «Τελευταίο Σταθμό» ότι «Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά».
Ο Έρεβος -μας λέει η Μυθολογία- γεννήθηκε από το Χάος και τη Γαία με τη μεσολάβηση του Έρωτα και συμβολίζει την σιωπή και το βάθος της νύχτας.
Μέσα σε αυτή τη σιωπή, με το φως μιας λάμπας του δρόμου ή του γραφείου να φωτίζει αχνά το βιβλίο, φαντάζομαι έναν αναγνώστη ή μια αναγνώστρια να ανοίγουν τυχαία μια σελίδα, να διαβάζουν κι ένα αχνό χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπό τους ή μια φλέβα να πάλλεται στο μέτωπό τους.
Κι αν οι ιστορίες αυτές, τους φαίνονται καμιά φορά σκοτεινές και ερεβώδεις, όπως αυτή με τον Μολυβένιο Στρατιώτη, γρήγορα θα (ήθελα να) καταλάβουν πως βγήκαν από την καρδιά.[1]
Η Χιονάτη ήταν πάντα ένα από τα αγαπημένα μου παραμύθια.
Συγκλονιστική ήταν ωστόσο μια σύγχρονη εκδοχή της στην ασπρόμαυρη (και βουβή) ταινία του Πάμπλο Μπέργκερ Blancanieves, όπου η Χιονάτη γίνεται ταυρομάχος.
Υπάρχουν τόσες και τόσες γοητευτικές παραλλαγές των παραμυθιών.
Νομίζω πως όλη η σύγχρονη μυθοπλασία σε αυτά βασίζεται, συνειδητά ή ασυνείδητα.
Ωκεανοί γεμάτοι φαντασία που γεμίζουν τα όνειρά μας με γαλάζιο χρώμα.
Μονοπάτια για να καταλάβουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας.
Ο κόσμος αποκτά μια μαγεία, ενίοτε και μαύρη.
Συχνά σκέφτομαι ότι τα πιο αγαπημένα μας παραμύθια είναι αυτά που έχουν μάλλον θλιμμένο τέλος.
Ιστορίες, δεκάδες ιστορίες. Μάτια που υγραίνονται και ήρωες/ηρωίδες που γίνονται κομμάτι του εαυτού μας.
Αστέρια που λάμπουν στον ουρανό του καθενός μας.
Τριάντα μικρές ιστορίες βγήκαν από όλα αυτά.
Η συνωμοσία της Χιονάτης είναι ο τίτλος που έδωσα εκ των υστέρων.
Σήμερα δεν θυμάμαι ούτε καν με ποια σειρά γράφτηκαν.
Χάντρες παράταιρες ενός κομπολογιού.
Ιριδίζουσες, ελπίζω. Άλλοτε πικρές, άλλοτε τρυφερές ή σαρκαστικές, άλλοτε αστείες. Συχνά αιχμηρές.
Όνειρα αγνά, αλλά και όνειρα που αγοράζονται με χρήμα. Όνειρα απατηλά, όνειρα που διαψεύδονται.
Νοσταλγία μιας εποχής που έφυγε για πάντα.
Αναρωτιέμαι γιατί έγραψα αυτές τις μικρές ιστορίες.
Την απάντηση δεν μπορώ να πω ότι τη γνωρίζω.
Η τριακοστή πρώτη ιστορία -που δεν έχει ακόμη γραφτεί- ίσως τη φέρνει μαζί της.
Σαν ποια να είναι όμως αυτή η ιστορία; Κάτι για το αηδόνι του Αυτοκράτορα; Για το λυχνάρι του Αλαντίν; Για τη Χιονούλα και τη Ροδούλα; Ή μήπως για τον Σεβάχ και τα ταξίδια που δεν θα αξιωθούμε; Αν το μάθω θα σας πω…[2]
Το τι είναι επακριβώς οι μικροϊστορίες του το γνωρίζει περισσότερο και καλύτερα ο ίδιος. Προσωπικά, ανακάλυψα την πηγή τους μέσα σε μια φράση-απόσπασμα του χαριτωμένου αυτού βιβλίου, και πιο συγκεκριμένα εκεί που αναφέρει ότι όλα τα άλλα είναι φαντασίες και παραμύθια.
Πράγματι, ο Κώστας Στοφόρος δίνει στον αναγνώστη την άλλη όψη πασίγνωστων ιστοριών και χαρακτήρων, ήδη πολύ πολύ οικείων, προσφέροντας τη δική του «ματιά» πάνω στα γεγονότα. Γράφει αυτό που συνέβη έναντι σε ό,τι γνωρίζουμε καθώς η πραγματική ζωή δεν έχει στρογγυλάδες ούτε αίσιες καταλήξεις προς όφελος πάντα του αδικημένου, δεν έχει υπέροχα ρομαντικά μελιστάλαχτα ηλιοβασιλέματα ούτε ατμοσφαιρικά παλάτια πολυτελείας, δεν έχει τίμιους ηθικούς ανθρώπους ούτε αγαθές πράξεις... το πιάσατε το νόημα. Αυτά υπάρχουν μέσα στη φαντασία των παραμυθάδων για να ομορφαίνουν το κακό, το ψέμα, το δόλιο, την ασχήμια... για να δημιουργούν το όμορφο, το ιδανικό, το ονειρεμένο. Το Τέρας παραμένει Τέρας. Τι νομίζατε; Επειδή το έραναν με ακριβό άρωμα, του φόρεσαν όμορφα ρούχα, του έκρυψαν τα κουσούρια, το πέρασαν από τους καλύτερους πλαστικούς, αισθητικούς, στυλίστες, θεωρήσατε πως άλλαξε; Δηλαδή, εσείς πιστέψατε ότι ο βάτραχος θα μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα;
Τριάντα ιστορίες αλλιώς για τριάντα παιδικούς μας ήρωες, όπως δε τους είχαμε σκεφτεί ποτέ. Τριάντα πικρές αλήθειες πίσω από τις λέξεις δοσμένες -σερβιρισμένες θα ταίριαζε- άλλοτε με ευθυμογραφική διάθεση, άλλοτε με μαύρο χιούμορ, αλλού με πίκρα και αλλού με λεπτή ειρωνεία ή ακόμα και κυνισμό. Τριάντα μικρές ιστορίες για μεγάλους σε αντιπαράθεση με όλες εκείνες τις μεγάλες ιστορίες για μικρά παιδιά.
Το διαβάζεις σε μία ώρα, το κρατάς για πάντα σα φυλαχτό στη βιβλιοθήκη ή το στολίζεις στο γραφείο ώστε να το βλέπεις κάθε μέρα και να θυμάσαι ότι οφείλεις να ανατρέψεις τα στερεότυπα και να διώξεις τα παραπετάσματα για να δεις την αλήθεια.
Πράγματι, ο Κώστας Στοφόρος δίνει στον αναγνώστη την άλλη όψη πασίγνωστων ιστοριών και χαρακτήρων, ήδη πολύ πολύ οικείων, προσφέροντας τη δική του «ματιά» πάνω στα γεγονότα. Γράφει αυτό που συνέβη έναντι σε ό,τι γνωρίζουμε καθώς η πραγματική ζωή δεν έχει στρογγυλάδες ούτε αίσιες καταλήξεις προς όφελος πάντα του αδικημένου, δεν έχει υπέροχα ρομαντικά μελιστάλαχτα ηλιοβασιλέματα ούτε ατμοσφαιρικά παλάτια πολυτελείας, δεν έχει τίμιους ηθικούς ανθρώπους ούτε αγαθές πράξεις... το πιάσατε το νόημα. Αυτά υπάρχουν μέσα στη φαντασία των παραμυθάδων για να ομορφαίνουν το κακό, το ψέμα, το δόλιο, την ασχήμια... για να δημιουργούν το όμορφο, το ιδανικό, το ονειρεμένο. Το Τέρας παραμένει Τέρας. Τι νομίζατε; Επειδή το έραναν με ακριβό άρωμα, του φόρεσαν όμορφα ρούχα, του έκρυψαν τα κουσούρια, το πέρασαν από τους καλύτερους πλαστικούς, αισθητικούς, στυλίστες, θεωρήσατε πως άλλαξε; Δηλαδή, εσείς πιστέψατε ότι ο βάτραχος θα μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα;
Τριάντα ιστορίες αλλιώς για τριάντα παιδικούς μας ήρωες, όπως δε τους είχαμε σκεφτεί ποτέ. Τριάντα πικρές αλήθειες πίσω από τις λέξεις δοσμένες -σερβιρισμένες θα ταίριαζε- άλλοτε με ευθυμογραφική διάθεση, άλλοτε με μαύρο χιούμορ, αλλού με πίκρα και αλλού με λεπτή ειρωνεία ή ακόμα και κυνισμό. Τριάντα μικρές ιστορίες για μεγάλους σε αντιπαράθεση με όλες εκείνες τις μεγάλες ιστορίες για μικρά παιδιά.
Το διαβάζεις σε μία ώρα, το κρατάς για πάντα σα φυλαχτό στη βιβλιοθήκη ή το στολίζεις στο γραφείο ώστε να το βλέπεις κάθε μέρα και να θυμάσαι ότι οφείλεις να ανατρέψεις τα στερεότυπα και να διώξεις τα παραπετάσματα για να δεις την αλήθεια.
Στο οπισθόφυλλο λέει:
Η Χιονάτη συνωμοτεί με τον κυνηγό του παλατιού, η μικρή Γοργόνα ζει με τον πρίγκιπά της στον βυθό, ο Μολυβένιος Στρατιώτης τριγυρνά σε κακόφημα στέκια, ο Εγωιστής Γίγαντας ασχολείται με το real estate, ο Ψεύτης Βοσκός γίνεται μεγιστάνας του πλούτου και ο Παπουτσωμένος Γάτος ο ιδρυτής του “Black Friday”…
Το βιβλίο του Κώστα Στοφόρου, Η συνωμοσία της Χιονάτης, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Εικονογράφηση: Έλλη Λαμπαδαρίδου. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα.
Ο Κώστας Στοφόρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Έχει εργαστεί επί σειρά ετών στην τηλεόραση και τώρα συνεργάζεται με το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης ενώ γράφει στο διαδίκτυο, σε εφημερίδες και περιοδικά κυρίως για θέματα βιβλίου και πολιτισμού. Έχει συγγράψει τη σειρά βιβλίων «Το ημερολόγιο ενός πατέρα», παραμύθια και ιστορίες για παιδιά και νέους, αλλά και βιβλία για ενηλίκους. Έχει δημιουργήσει την «Παραμυθοκουζίνα» μαζί με τη ζωγράφο Στεφανία Βελδεμίρη, με τη «Μαγική Τράπουλα» φτιάχνει παραμύθια μαζί με τα παιδιά και εκπονεί εκπαιδευτικά προγράμματα. Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ), της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και του Ελληνικού Τμήματος ΙΒΒΥ - Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
[2] Ο Κώστα Στοφόρος συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου του. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν κι αυτό εδώ.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο ή το Ακρότιτλο κλικάροντας εδώ
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο ή το Ακρότιτλο κλικάροντας εδώ
