Γιατί 23; Αυτή είναι η ερώτηση που μου έρχεται αυτόματα παίρνοντας στα χέρια μου τη συλλογή του Νίκου Βαρδάκα. Εικοσιτρία μικροδιηγήματα αστικών εικόνων -συνήθως- από μνήμες, αναμνήσεις και στοχασμούς που γεμίζουν τις σελίδες του βιβλίου.
Όλα ξεκινούν με ένα καλωσόρισμα και μια αλληγορία για τον κόσμο, την πραγματική ζωή και την κοινωνία (μας). Όταν γράφει σε πρώτο πρόσωπο γίνεται περισσότερο παρατηρητής, είτε ως συγγραφέας είτε ως ο εκάστοτε ήρωας, ενώ μια φράση στο «Αυτοεκπληρούμενη προφητεία» δείχνει καθοριστική για τον ίδιο:
Αγαπούσε υπερβολικά το παρελθόν, γράφει, και προσέχω ότι στέκεται σε αυτό αρκετά, το σέβεται, το προστατεύει, το πιστεύει... Αυτή η αναπόληση προσφέρει μια διάχυτη θλίψη και, μοιραία, την αναζήτηση της ελπίδας για το βελτιωμένο, καλύτερο αύριο.
Η κρίση φυσικά χρίζεται πρωταγωνίστρια και δικαίως προβάλλονται τα προβλήματα αυτής, όπως η ανεργία. Ένα μέγα θέμα της εποχής μας που ταλαιπωρεί -βασανιστικά- πάρα πολλούς ανθρώπους (μπορεί και τον εκάστοτε αναγνώστη) και που θα ήταν αδύνατο να μην επηρεάσει έναν δημιουργό.
Μου άρεσε η σχέση νύχτας και προβλήματος που, ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι κανένα πρόβλημα δε λύνεται επειδή κρύβεται στο σκοτάδι της, προσφέρει την εικόνα της αγανάκτησης και της ψυχολογικής μετάπτωσης και ταλαιπωρίας μέσα σε δυο αράδες:
Η ανάδυση στην πραγματικότητα ήταν ο λόγος που επιθυμούσε να διαρκεί περισσότερο η νύχτα. Το φως του ήλιου έκοβε σε λωρίδες απελπισίας την διάθεσή του.
Ο Νίκος προσδοκά σε ένα καλύτερο μέλλον τόσο για τον ίδιο όσο και για κάθε άλλο άνθρωπο πάνω στη γη. Ονειρεύεται μια παγκόσμια ειρήνη, ομόνοια και συμφιλίωση. Αγάπη και αρμονία. Αναγνωρίζει την αξία της φιλίας και ποντάρει την ελπίδα του σε όλα αυτά. Στο «Στην κορυφή του δέντρου», μια άλλη πρόταση δείχνει αυτό που ψάχνει: μία ανθρώπινη πόλη. Και είναι τόσο απλό, γήινο, απτό, οικείο... αλλά και τόσο δύσκολο!
Τελικά, όποιος κι αν είναι ο ανώνυμος ήρωας των αφηγημάτων, είναι ένας από εμάς, ο διπλανός μας, εμείς οι ίδιοι.
Υ.Γ.: Η καθημερινότητα είναι μία θεατρική παράσταση, όπου ένας ηθοποιός οφείλει να φέρει σε πέρας τον ρόλο που έχει αναλάβει. Όποιος είναι ειλικρινής γρήγορα μετατρέπεται σε θεατή.
Όλα ξεκινούν με ένα καλωσόρισμα και μια αλληγορία για τον κόσμο, την πραγματική ζωή και την κοινωνία (μας). Όταν γράφει σε πρώτο πρόσωπο γίνεται περισσότερο παρατηρητής, είτε ως συγγραφέας είτε ως ο εκάστοτε ήρωας, ενώ μια φράση στο «Αυτοεκπληρούμενη προφητεία» δείχνει καθοριστική για τον ίδιο:
Αγαπούσε υπερβολικά το παρελθόν, γράφει, και προσέχω ότι στέκεται σε αυτό αρκετά, το σέβεται, το προστατεύει, το πιστεύει... Αυτή η αναπόληση προσφέρει μια διάχυτη θλίψη και, μοιραία, την αναζήτηση της ελπίδας για το βελτιωμένο, καλύτερο αύριο.
Η κρίση φυσικά χρίζεται πρωταγωνίστρια και δικαίως προβάλλονται τα προβλήματα αυτής, όπως η ανεργία. Ένα μέγα θέμα της εποχής μας που ταλαιπωρεί -βασανιστικά- πάρα πολλούς ανθρώπους (μπορεί και τον εκάστοτε αναγνώστη) και που θα ήταν αδύνατο να μην επηρεάσει έναν δημιουργό.
Μου άρεσε η σχέση νύχτας και προβλήματος που, ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι κανένα πρόβλημα δε λύνεται επειδή κρύβεται στο σκοτάδι της, προσφέρει την εικόνα της αγανάκτησης και της ψυχολογικής μετάπτωσης και ταλαιπωρίας μέσα σε δυο αράδες:
Η ανάδυση στην πραγματικότητα ήταν ο λόγος που επιθυμούσε να διαρκεί περισσότερο η νύχτα. Το φως του ήλιου έκοβε σε λωρίδες απελπισίας την διάθεσή του.
Ο Νίκος προσδοκά σε ένα καλύτερο μέλλον τόσο για τον ίδιο όσο και για κάθε άλλο άνθρωπο πάνω στη γη. Ονειρεύεται μια παγκόσμια ειρήνη, ομόνοια και συμφιλίωση. Αγάπη και αρμονία. Αναγνωρίζει την αξία της φιλίας και ποντάρει την ελπίδα του σε όλα αυτά. Στο «Στην κορυφή του δέντρου», μια άλλη πρόταση δείχνει αυτό που ψάχνει: μία ανθρώπινη πόλη. Και είναι τόσο απλό, γήινο, απτό, οικείο... αλλά και τόσο δύσκολο!
Τελικά, όποιος κι αν είναι ο ανώνυμος ήρωας των αφηγημάτων, είναι ένας από εμάς, ο διπλανός μας, εμείς οι ίδιοι.
Υ.Γ.: Η καθημερινότητα είναι μία θεατρική παράσταση, όπου ένας ηθοποιός οφείλει να φέρει σε πέρας τον ρόλο που έχει αναλάβει. Όποιος είναι ειλικρινής γρήγορα μετατρέπεται σε θεατή.
Η συλλογή μικροδιηγημάτων του Νίκου Βαρδάκα, 23, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ρώμη.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα.
Στο οπισθόφυλλο γράφει:
Η "γλώσσα" του σώματος τους, πρόδιδε μόνο προβλήματα.
Στα μάτια του αντανακλώνται οι αδυναμίες που "κουβαλούσαν" και προσπαθούσε να τις κρίνει αφού πρώτα τις αξιολογήσει. Κατέληγε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα. Ότι η επιφάνεια που λάμπει είναι πρόσκαιρη. Η ουσία της συμπεριφοράς μας είναι η πράξη κατά συνείδηση και η ευθύνη που απορρέει από αυτή την συνοδεύει μέχρι την εκπλήρωση της.
Περισσότερα:
Ο Νίκος Βαρδάκας και το 23
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα.
Στο οπισθόφυλλο γράφει:
Η "γλώσσα" του σώματος τους, πρόδιδε μόνο προβλήματα.
Στα μάτια του αντανακλώνται οι αδυναμίες που "κουβαλούσαν" και προσπαθούσε να τις κρίνει αφού πρώτα τις αξιολογήσει. Κατέληγε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα. Ότι η επιφάνεια που λάμπει είναι πρόσκαιρη. Η ουσία της συμπεριφοράς μας είναι η πράξη κατά συνείδηση και η ευθύνη που απορρέει από αυτή την συνοδεύει μέχρι την εκπλήρωση της.
Περισσότερα:
Ο Νίκος Βαρδάκας και το 23
