Β.Κ.: Αφορμές για τα πεζά ήταν εικόνες και λέξεις, εμπειρίες και φαντασιώσεις. Στην πορεία αντιλήφθηκα το κοινό τους νόημα κι έτσι κάποια ήρθαν πιο συνειδητοποιημένα και τα μικρά πεζά απολύτως ώριμα.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Β.Κ.: Ταξίδι.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Β.Κ.: Να ερμηνεύει όπως νομίζει, όχι όπως πιστεύει ότι εννοώ. Τα βιβλία ανήκουν στους αναγνώστες.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Β.Κ.: Ο καθένας ας ξεκινούσε μόνος του με την ευχή ότι κάποιοι θα συναντιόνταν στην πορεία και θα προχωρούσαν σαν άλλοι εξερευνητές. Κι ο Χρόνος ας κυλούσε υπέρ τους...
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Β.Κ.: Από το «Είναι κάτι καλοκαίρια...»: Καλοκαίρι. Έσκαγε ο τζίτζικας, αλλά εκείνη πάγωνε στην αίθουσα αναμονής. Ντυμένη με τη χειρουργική ρόμπα περίμενε τους θεριστές της θηλυκότητας της. «Καρκίνος», της είχε πει ο γιατρός της κάποιους μήνες νωρίτερα. Καρκίνος; Τι καρκίνος; Το ζώδιο;
Καρκίνος: ζώδιο ευμετάβλητο, εύθικτο και δύσθυμο, διάβαζε στην τελευταία σελίδα των περιοδικών, που χάζευε ανάμεσα στα πλυσίματα και τα μαγειρέματα. Έτσι ήταν και ο δικός της καρκίνος φωλιασμένος στο αριστερό της στήθος, το στήθος που είχε θρέψει αδιαμαρτύρητα, σχεδόν ηδονικά, τα τρία παιδιά της. Είχε κάνει καλή δουλειά με τα παιδιά της η κυρα-Δέσποινα. [...]
Το βιβλίο της Βίκυς Κοσμοπούλου, Το τσόφλι, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Βρείτε το εδώ.
Οι συγγραφείς είναι δέντρα. Έχουν κλαδιά, κορμό, ρίζες. Τα φύλλα έρχονται σιγά-σιγά. Στον κορμό πάντοτε ένα άνοιγμα, θύμηση πληγής, βασικό τμήμα της τροφοδοσίας των κλαδιών.
Δεν είμαι τέλειο δέντρο ακόμα. Μου λείπουν φύλλα, πολλά φύλλα. Ίσως και να είμαι μια απομίμηση φτηνή. Μα στην καρδιά δεν νιώθω απελπισία. Η απελπισία δεν είναι κάτι που ταιριάζει στο όνειρο. Του αφαιρεί το βασικό συστατικό της ψυχής του. Δεν το ξέρετε; Τα όνειρα έχουν ψυχή. Είναι οντότητες με δυναμική εκ γενετής.
Θα εξομολογηθώ- καμία αμαρτία μην βάζετε στο νου σας. Πριν καιρό ένα καινούργιο φυλλαράκι έκανε δειλά την εμφάνισή του. Μεγάλωνε αργά. Παράξενη η ψυχοσύνθεση του, αλήθεια. Από τους γεννήτορες του, το έρεβος και τη μουσική, που συνουσιάστηκαν σαν σε προπατορικό αμάρτημα κληρονόμησε μια ιδιαίτερη σχέση με τον χρόνο. Κάποιοι την είπαν εμμονή. Ίσως και να είναι. Δεν απορρίπτει κανένα ενδεχόμενο μια και δεν γνωρίζει καλά τον εαυτό του. Γέννημα μεγάλου έρωτα καθώς είναι δυσκολεύεται να προσδιοριστεί ακόμα επαρκώς. Έχει ποντάρει τις ελπίδες του στην πιθανότητα της αιωνιότητας ή στην επιστροφή των πάντων. Έτσι, αναπόφευκτα, ονομάστηκε "τσόφλι".
Χάρη στον απέραντο διάδρομο τροφοδοσίας του με εικόνες, ήχους, λέξεις και συναισθήματα ανατράφηκε επίπονα, μα υπομονετικά. Το νευρικό του σύστημα εύθραυστο με μόλις δώδεκα ζεύγη νευρώνων σε βρεφικό παιχνίδισμα. Και μέσα τους προσπαθούν να επιβιώσουν πλάσματα μοναχικά και αδιέξοδα.
Προσμένουν ανεμόσκαλες στο σταυροδρόμι του πανδαμάτορος και της ανάγκης. Ελπίζουν σε μια δεύτερη ευκαιρία για να κάνουν μια έξοδο όπως τους πρέπει. Αφημένα στη μοίρα τους, εγκλωβισμένα στο φυλλαράκι μου περιμένουν τη συμπόνοια σας. Εγώ έκανα ο,τι μπορούσα.
Τώρα άλλες ουσίες ανεβαίνουν από τις ρίζες μου. Τις νιώθω να ερωτοτροπούν στο άνοιγμα του κορμού. Αν δεν ξεχαστούν εκεί, φιλήδονες όπως είναι, ίσως μεγαλώσουν ένα φρέσκο φυλλαράκι.
Ίσως γίνω δέντρο, ίσως πάλι όχι.[1]
Βίκη Κοσμοπούλου
Στην περίληψη λέει μεταξύ άλλων:
Είκοσι τέσσερα πεζά. Δώδεκα ζεύγη σε διάλογο για την ανάγκη όσων βρίσκονται στο τσόφλι να επιστρέφουν στον χρόνο· να νιώσουν ασφάλεια, να διορθώσουν λάθη, να λυτρωθούν, να γιατρευτούν, να ερωτευτούν ξανά, να αλωθούν, να βρουν σημείο αναφοράς, την έμπνευση αλλά και την πρώτη σκέψη.
H κόρη και ο γαμπρός της Βενετίας, ο Βίκτορας κι ένας μοναχός, ο Παύλος Αναγνώστου και κάποιος ταξιδιώτης, η Ρενάτα Σκαρλάτου και η Άννα, τρεις συγγραφείς, ο Ξενοφών κι ένας «καμικάζι», η Δέσποινα κι ένα ζευγάρι, ο Άγγελος Ασλάνογλου και η Vicenta, ο Λάζαρος και μια ξενιτεμένη, μια «σταχτοπούτα» και η Μαρτίριο Άλμπα, όλοι ζητούν επανεκκίνηση. Κάτι αλλιώτικο όμως συμβαίνει με την Αντιγόνη και την Εύα.
Πάντως ο Χρόνος δίνει σε όλους μια υπόσχεση.
H Βίκη Κοσμοπούλου γεννήθηκε το 1981 στο Μόντρεαλ. Η οικογένειά της επαναπατρίστηκε το 1987, οπότε και ξεκίνησε τη σχολική της εκπαίδευση στην Καλαμάτα. Φοίτησε στο τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου «Ψυχολογία και Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας». Εργάζεται σε ψυχοπαιδαγωγικό κέντρο.
Γράφει στίχους, ποιήματα, παραμύθια και πεζά. Διηγήματά της περιλαμβάνονται στα συλλογικά έργα Απίθανες ιστορίες της πόλης μας (εκδ. iwrite) και Μια εικόνα, χίλιες λέξεις (τόμος α΄ και β΄, εκδ. τοβιβλίο). Διηγήματα, ποιήματα και βιβλιοπαρουσιάσεις της δημοσιεύονται στη λογοτεχνική ιστοσελίδα τοβιβλίο.net. Συνεργάζεται με το περιοδικό ΙΣΤΟΡΙΑ.
[[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
[[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
