Όταν έχω κάτι όμορφο και δυνατό στα χέρια μου οφείλω να τα σηκώσω ψηλά και να παραδίνομαι στην αξία του. Ξεκινώ τη φετινή σεζόν λοιπόν με έναν δίσκο που τον άκουγα το καλοκαίρι και που το όνομα της μπάντας τον αδικεί κατάφωρα. Γιατί; Γιατί ετούτα τα παιδιά από τη Θεσσαλονίκη, δεν πρόκειται να χαθούνε μέσα στον σωρό και ούτε θα τους ψάξεις πολύ, είμαι βέβαιος πως θα κάνουν μια μεγάλη και υπέροχη πορεία στην ελληνική ροκ σκηνή και θα χαιρόμαστε να τους ακούμε.
Ο ομώνυμος δίσκος «Ψύλλοι στ' άχυρα» ξεκινά με το τραγούδι «Ακορντεόν». Είσοδος σε έναν μελωδικό τερτίπι που σ' αρπάζει από το μπράτσο, σε βαστάει γερά εκεί και ευθύς καταλαβαίνεις πως κάτι υπέροχο συμβαίνει εδώ. Ήχος που τείνει προς το post και την ηλεκτροφόρα αναζήτηση απάντησης μέσω των πολιτικοποιημένων στίχων. Δεύτερο κομμάτι το «Περιοδεία Στην Αλμύρα» και... τι να πω; Είχα καιρό να κλείσω τα μάτια μου και να με ταξιδέψει έτσι μια φωνή, με τόση αλήθεια, ατόφιο αγκίστρι διαμαρτυρίας κόντρα σε όσα τρελά συμβαίνουν σε έναν κόσμο γεμάτο θάλασσες που κανένας μας δεν πιάνει λιμάνι. Είναι ένα κομμάτι μανιφέστο και είναι προσωπικό μου αγαπημένο από τον δίσκο (ακούστε το!). Η μπαλάντα «Απρόσκλητος» αμέσως μετά επιχειρεί μια μελαγχολική βόλτα με τη συνοδεία τρομπέτας και θυμίζει νοσταλγικές απαρχές των Πυξ Λαξ ενώ το επόμενο με τίτλο «Σκάρτος» εισβάλλει με μια αγριεμένη και τσαμπουκαλίδικη bass-ογραμμή (και μπράβο του) ίσα για φέρει κατά νου τις απαρχές του ελληνικού ροκ από μερικές δεκαετίες πίσω. «Ψυχές» το επόμενο με γραμμή στα blues, δεύτερες φωνές γεμάτες ταξίδεμα και στιχουργικό άπλωμα ψαξίματος. «Πνεύμα Ψέμα» το επόμενο και εδώ έχουμε μια clean cut rock-ιά που έρχεται να ταρακουνήσει κάθε φαν του ήχου (ζόρικο και άριστο κομμάτι για τα live!). «Αγνό Και Δακρυσμένο» το επόμενο και η ποιητική αναζήτηση συνεχίζεται εν χορώ μέσα σε έναν χρωματιστό κόσμων ιαχών και μελωδιών ενώ ακολουθεί η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα του «Ζαλίζομαι» που αφήνει χάδια σε funky στιγμές. Το επόμενο λέγεται «Φεγγαράκι» και ηχεί απειλητικά όμορφα στα αυτιά κάθε ροκά ενώ λίγο πριν το τέλος, έρχεται η «Ψυχιατρική» για να μας αποτρελάνει! Ο στίχος δεν αναζητεί κάπου να ακουμπήσει, μπαίνει κάτω από το δέρμα σου μέσω της θεατρικότητας της φωνής (όποιος από εμάς ξέρει, ακούγοντάς το κομμάτι θα καταλάβει...). Ο δίσκος κλείνει χαμογελαστά και μελαγχολικά αλλά ελπιδοφόρα με το «Το Βαλσάκι Του Κακού Εαυτού» αφήνοντάς μου τις καλύτερες εντυπώσεις.
Ηχητικέ μου αναγνώστη άκουσε αυτόν τον δίσκο τώρα! Μόλις μια ωρίτσα βαστάει αυτό το ταξίδι και δε θα το χορτάσεις! Πρέπει να το αποκτήσεις αυτό το δισκάκι για την αλήθεια του. Είναι –τόσο όμορφα!– pure 90s, λες και δεν έληξε κάποτε εκείνη η εποχή, λες και έκανε μια παύση ο χρόνος και τώρα συνεχίζει με τους Ψύλλους! Η φωνή του front κουβαλάει βυζαντινές προεκτάσεις που διαφαίνεται η μελέτη των στοιχείων της, οι συνθέσεις υπόσχονται λαμπρό μέλλον, οι λυρισμοί σε ποιητικές εμβαπτίσεις με έκαναν να ανατριχιάσω (ειδικά στο «Περιοδεία Στην Αλμύρα»). Παραδοσιακά νοσταλγικός ήχος και ελπιδοφόρα ρομαντικός πλάι στον μαχητικό του εαυτό· αναμετράται με τα κοινωνικά αποστήματα της εποχής σε πολιτικοποιημένο στίχο αλλά δίχως να γκρινιάζει ως ένα ασματάκι, διαμαρτύρεται και γεννάει μια ελπίδα πως ο κόσμος ναι, αλλάζει! Τι άλλο να πω; Τα παιδιά είμαι βέβαιος πως θα κάνουνε μεγάλη πορεία και χαίρομαι εξαιρετικά που καταφέρνω να γράψω για το ξεκίνημα αυτής της μπάντας.
Η παραγωγή είναι του Χρήστου Αλεξόπουλου, ο οποίος, εκτός από παραγωγός και ιδιοκτήτης της Puzzlemusik, συμμετέχει στην ηχογράφηση (πιάνο και φωνητικά).
Οι Ψύλλοι Στ’ Άχυρα είναι:
Νίκος Βρύζας (ηλ. κιθάρα, φωνητικά)
Ηρακλής Δαΐτσης (φωνή, ακουστική κιθάρα)
Σάκης Δρακούλης (τύμπανα)
Χάρης Κατόπης (μπάσο, φωνητικά)
Άρτεμις Παρλαμπά (ηλ. κιθάρα, φωνητικά)
