Πιασμένοι σε δεντρόσπιτο

Μετά την επιτυχημένη της «Ατροπίνη» (Μάρτιος 2018), η Σίλια Κατραλή-Μινωτάκη επιστρέφει το φθινόπωρο στο Faust Theater. Αυτή τη φορά σε διπλό ρόλο, καθώς υπογράφει το θεατρικό έργο «Πιασμένοι σε Δεντρόσπιτο», ενώ κρατά και έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η σκηνοθεσία είναι του Στέφανου Κακαβούλη. Πρόκειται για ένα σύγχρονο ψυχολογικό δράμα με κύριο θέμα το bullying εναντίον της διαφορετικότητας.

Η μητέρα του Σουίφτ ύστερα από τη δολοφονία του γιου της από τους φίλους του αποφασίζει να εκδικηθεί για το θάνατό του με έναν αλλοπρόσαλο τρόπο. Τίποτα όμως δεν φαίνεται να αναπαύει την ψυχή της. Μοναδική σωτηρία αποτελεί ένα δεντρόσπιτο στη μέση της παραλίας – κανείς όμως δε μπορεί να βγει έξω πια. Το τζάμι είναι κλειστό. 

Η παράσταση είναι αφιερωμένη σε όλα τα νεαρά θύματα εκφοβισμού.

Η Σίλια Κατραλή-Μινιωτάκη απαντά στις ερωτήσεις μου σχετικά με το έργο...

Τα «σημεία των καιρών», η επικαιρότητα και οι κοινωνικές συνθήκες πάντα επηρεάζουν την Τέχνη, σε κάθε της έκφραση. Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με το bullying;

Σ.Κ.Μ.: Όταν αποφασίζω να γράψω κάτι είναι επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι μία εσωτερική ανάγκη. Για όλα εκείνα που μας καθιστούν παρατηρητές ενώ όλοι είμαστε φτιαγμένοι για σπουδαίους πρωταγωνιστικούς ρόλους στη ζωή. Για τις ανασφάλειες. Για τους εγωισμούς μας. Για τη κυκλοθυμία και το κυνισμό μας. Για τη διπολικότητα της εποχής. Για τους διαρκείς αλληλοσκοτωμούς μεταξύ μας. Για όλα εκείνα που μας καθιστούν θύτες και θύματα την ίδια στιγμή. Για το χάος μέσα μας και το σύμπαν γύρω μας. Για το θάρρος και το θράσος του να μπορείς να επιλέγεις να είσαι αυτό που θέλεις να γίνεις. Για την επιλεκτικότητα. Για την αληθινή δημοκρατία στις καρδιές μας. Για την αυθεντικότητα των μονάδων και την ένωση των ολοκληρωμένων ατόμων εν όψει μίας συλλογικής ευδαιμονίας. Έγραψα αυτό το έργο για να πιστέψουμε λίγο παραπάνω στο μαζί. Με μηδενικά εγώ και συλλογικά «μπορούμε». Γιατί αν είναι να καταφέρουμε να αλλάξει κάτι πρέπει να στρέψουμε τη προσοχή μας στους άλλους. Να αναγνωρίσουμε και να ενστερνιστούμε τα μικρά διαμάντια που έχουμε γύρω μας. Γιατί μόνο έτσι αξίζει. Και ίσως έτσι κάτι καταφέρουμε. Η ευαισθησία του καθενός είναι η ιδιοφυΐα του. Κι αυτό αντί να μας διαλύει οφείλει να μας ενώνει. Είμαστε όλοι μικρές τυχαίες λεπτομέρειες στο μαυροπίνακα της ύπαρξης. Συνθέτουμε κάτι μαγικό μόνο όταν είμαστε κουρδισμένοι στην ίδια νότα. Το bullying είναι ένα ιδιαίτερα επίκαιρο θέμα με ολοένα και περισσότερα αληθινά συμβάντα δίπλα μας σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Στην Αμερική όμως το bullying καθώς και το cyber bullying θεωρείται έγκλημα και διώκεται ποινικά. Υπάρχει πρόνοια για όλο αυτό. Εδώ στην Ελλάδα το έγκλημα μένει ατιμώρητο. Δεν το θεωρούμε τόσο σοβαρό. Κάνοντας μία έρευνα είδα πως πολλά παιδιά έχουν αυτοκτονήσει από επιθέσεις που δέχτηκαν από συμμαθητές τους στο σχολείο είτε επειδή ήταν μετανάστες, είτε επειδή ήταν διαφορετικοί, ομοφυλόφιλοι ή παχύσαρκοι. Όσοι έφεραν τα θύματα σε σημείο να αφαιρέσουν τη ζωή τους δε τιμωρήθηκαν ποτέ κι από κανένα κράτος. Αυτό ήταν κάτι που με τάραξε. Ήταν κάτι για το οποίο είχα ανάγκη να μιλήσω.

Πώς προσεγγίσατε την ψυχολογία των χαρακτήρων: θύτες, θύμα αλλά και της μάνας που χάνει το παιδί της;

Σ.Κ.Μ.: Όλοι οι χαρακτήρες του έργου είναι θύτες και ταυτόχρονα θύματα. Άλλωστε όλοι οι εγκληματίες έχουν υπάρξει θύματα. Στο έργο αυτό όλα τα θύματα καταλήγουν εγκληματίες ταυτόχρονα. Είναι ένα ντόμινο που ξεσπάει από ένα παλιό αποτρόπαιο έγκλημα. Η μάνα συμβολίζει την αυθαιρεσία της εξουσίας. Ο θεατής μπορεί να την μισήσει. Είναι μία τρομακτική γυναίκα. Ένας τύραννος. Μία δεσποτική φιγούρα που επιβάλλεται στους άλλους. Όμως ίσως κάπου την δικαιολογήσουμε αν αναλογιστούμε ότι 17 χρόνια πριν μία παρέα ανήλικων παιδιών έκαψαν ζωντανό το παιδί της και γλεντούσαν πάνω απ' το πτώμα του μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν σαν αυτούς. Αυτή η αλυσιδωτή συνέχεια του πόνου και η μεταφορά του απ' τον έναν στον άλλον είναι ένα μοτίβο που διέπει όλο το έργο. Και την ψυχολογία των ηρώων. Κανένας δεν είναι καλός ή κακός. Όλοι είμαστε και τα δύο ταυτόχρονα. Έτσι συμβαίνει και στη ζωή. Κι ιδιαίτερα όταν υπερισχύει το ένστικτο της επιβίωσης. Κι αυτό είναι ένα ένστικτο που υπάρχει σε όλο το έργο από όλους. Ο καθένας προσπαθεί να μείνει ζωντανός και κανείς δεν ξέρει αν στο τέλος θα τα καταφέρει και ποιο θα είναι το τέλος. Αλλά στο θέατρο όπως και στη ζωή το τέλος έχει μέσα του μια αρχή. Κι αυτό οι χαρακτήρες του έργου το γνωρίζουν απόλυτα.

Μπορεί στ' αλήθεια να αναπαυθεί η ψυχή μιας μάνας που της σκότωσαν το παιδί;

Σ.Κ.Μ.: Το να χάνει μια μητέρα το παιδί της είναι ένα ακραία θλιβερό γεγονός. Το να χάνει μια μητέρα το παιδί της και να ξέρει πως οι δολοφόνοι του παραμένουν ατιμώρητοι είναι εγκληματικό. Θέλει ιδιαίτερο σθένος για να ξεπεραστεί κάτι τέτοιο. Χρειάζεται η συγχώρεση. Η αποστασιοποίηση. Η συντριβή και η αναγέννηση. Όμως πάντα πιστεύω πως υπάρχει ελπίδα όπου υπάρχει πίστη. Και η πίστη είναι το πιο σημαντικό. Αν έχεις κάτι να πιστεύεις σ' αυτό μπορείς να συνεχίσεις. Γιατί όλα συνεχίζονται ακόμα κι όταν δεν θέλεις. Δεν υπάρχει pause στη ζωή. Δεν υπάρχει διάλειμμα για διαφημίσεις. Ακόμα και όταν πιστεύεις πως όλα έχουν τελειώσει, τίποτα δεν τελειώνει ποτέ πραγματικά. Η φράση «όλα έχουν τελειώσει» είναι ανεφάρμοστη σε ένα σύμπαν που διαρκώς διαστέλλεται. Ποτέ δεν έχουν τελειώσει όλα. Και μία σταγόνα άσπρο αρκεί για να γίνει το μαύρο γκρι. Κάποιοι λένε πως μόλις παρατήσεις κάτι το έχεις. Αλλά ποιος θέλει κάτι όταν δε το θες εσύ; Αν υπάρχει μυστικό είναι μέσα μας. Είναι η θέληση. Η ανάγκη μας για συνέχεια. Κι όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος.

Τι γίνεται με τα νέα παιδιά; Μπορούν οι έφηβοι να παρακολουθήσουν την παράσταση και τι θ' αποκομίσουν από την ιστορία του Σουίφτ;

Σ.Κ.Μ.: Είναι μία παράσταση για όλους ιδίως για τους έφηβους. Υπάρχει ένας λυτρωτικός και διδακτικός χαρακτήρας πίσω απ´ το έργο. Νοιώθω πως είμαστε μια γενιά που δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη τη δύναμη της. Και σκορπιζόμαστε και μπερδευόμαστε στα πολλά. Γιατί όλα τα προβλήματα ξεκινούν από το ότι δε ξέρουμε τι είμαστε και δε συμφωνούμε στο τι θέλουμε να γίνουμε. Όμως μία απόλυτη συμφωνία σε κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε μία άκρως βαρετή καθημερινότητα από υπνωτισμένα τυφλά ρομποτάκια αν το καλοσκεφτείς. Η ιδιομορφία είναι ωραίο πράγμα. Πόσα θα μπορούσαμε να είχαμε πετύχει αν δεν είχαμε την ανάγκη να συνθλίβουμε ο ένας τον άλλον;

Τι πρέπει να κρατήσουμε ως απόσταγμα από το έργο;

Σ.Κ.Μ.: Όλοι θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Αλλά τίποτα δεν μπορούμε να αλλάξουμε μόνοι μας. Κι αυτό είναι ένα από τα βασικότερα μηνύματα που θα ήθελα να αποκομίσει κάποιος απ' αυτήν την παράσταση. Πως οι απαντήσεις βρίσκονται στο μαζί. Τα κίνητρα στην αγάπη. Και πως ο καθένας μας είναι χρήσιμος σε ένα άρτια στηριγμένο όλον. Και ειλικρινά δε ξέρω τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Αν θα πεθάνουμε. Αν θα ερωτευτούμε. Αν θα αλληλοσκοτωθούμε. Αν θα καταφέρουμε να συνεννοηθούμε. Αν ο πλανήτης θα μας αντέξει. Αν θα προλάβουμε να τον καταστρέψουμε πριν μας αντέξει. Αν θα μετακινήσουμε κάτι. Όμως έχουμε δει να συμβαίνουν σπουδαία πράγματα από ομάδες. Και οι ομάδες συντηρούνται από πολλές διαφορετικές μονάδες. Το θέατρο όπως και η ζωή είναι ομαδική δουλειά. Χαρίζουμε τους υπέροχους εαυτούς μας στο σύμπαν και το σύμπαν μας χαρίζει οξυγόνο. Η δική μας δουλειά είναι να κατασκευάσουμε την ολοκληρωμένη μονάδα μας και να τη παραδώσουμε στους ανθρώπους. Γιατί μόνο αυτοί απέμειναν. Οι άνθρωποι για τους ανθρώπους. Αυτό είναι το μήνυμα. Γιατί είμαστε μια μελαγχολική γενιά με μία σπουδαία φιλοδοξία που χρειάζεται να ενωθεί με άλλες σπουδαίες φιλοδοξίες. Κι είμαστε ικανοί για τα χειρότερα αλλά και για τα καλύτερα. Όλα είναι θέμα επιλογής. Η επιλεκτικότητα είναι το σημαντικότερο προσόν σε έναν άνθρωπο. Υπάρχουν πολλοί δρόμοι να ακολουθήσεις και σε κάθε δρόμο θα βρεις ή θα χάσεις. Αλλά πάντα πρέπει να συνεχίσεις να προχωράς. Και να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου στους άλλους. Κάνε ο,τι θέλεις να κάνεις. Κάνε ό,τι φοβάσαι να κάνεις. Και όσο μπορείς με μια συλλογικότητα, με μια αγάπη, με έναν αλτρουισμό. Βρες σε τι θέλεις να πιστέψεις και πίστεψε σ' αυτό ως το κόκαλο χωρίς να χρειαστεί να σε σκοτώσει ή να σκοτώσεις γι' αυτό. Με λουλούδια και χαμόγελα για όπλα με κατανόηση, αλληλοσεβασμό και αλληλεγγύη.

Συντελούν:

Σκηνοθεσία: Στέφανος Κακαβούλης

Κείμενο: Σίλια Κατραλή Μινωτάκη

Παίζουν: Ζήσης Βενιέρης, Σίλια Κατραλή Μινωτάκη, Ζωή Κουσάνα, Γιώργος Μπινιάρης, Αλεξία Μπογδάνου 

Φωτογράφος: Αντώνης Διασκούρης

Στο Faust Theater, Καλαμιώτου 11 και Αθηναΐδος 12, Μοναστηράκι, 2103234095 κάθε Πέμπτη και Σάββατο στις 21:00 

Διάρκεια: 75 λεπτά 

Πρεμιέρα 13 Σεπτεμβρίου 2018
Από την 1 Νοεμβρίου στο Θέατρο ΧΥΤΗΡΙΟ, Ιερά οδός 44, Κεραμεικός 2103412313 κάθε Πέμπτη (1, 8, 15 και 22/11) στις 19:00

Προβολή και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου We Will

Η Σίλια Κατραλή Μινωτάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1994. Είναι συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης. Αποφοίτησε από την Ανωτέρα Δραματική Σχολή «Ίασμος» του Βασίλη Διαμαντόπουλου, ενώ σπουδάζει στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Το 2015 έκανε το πρώτο συγγραφικό της βήμα με το θεατρικό έργο «Μνήμες Περίστροφα», το οποίο ανέβηκε σε δική της σκηνοθεσία, σε κεντρική σκηνή της Αθήνας. Μέχρι στιγμής έχουν δημοσιευτεί διάφορα ποιήματά της, αλλά και η «Διάσπαση Προσευχής» (εκδ. Ηρόδοτος) το πρώτο της μυθιστόρημα. Η ίδια έχει παίξει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις («Διηγήματα του Τσέχωφ», σκηνοθεσία Ταμίλα Κουλίεβα κ.ά), στον κινηματογράφο («Έτερος Εγώ», “Not Now” κ.ά), καθώς και στην τηλεόραση («Μοντέρνα Οικογένεια»-MEGA, «Βροχή πάνω στη Πέτρα»-ντοκιμαντέρ ΝΕΡΙΤ κ.ά). Η πιο πρόσφατη θεατρική δουλειά της (κείμενο, ερμηνεία, σκηνοθεσία), η «Ατροπίνη»- μια παράσταση βασισμένη στην ταινία "Extremities" του William Mastrosimone έκανε πρεμιέρα τον Μάρτιο του 2018 στο Faust Theater.

Ο Στέφανος Κακαβούλης είναι απόφοιτος της σχολής σκηνοθεσίας κινηματογράφου του ΙΕΚ ΑΚΜΗ και της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής του Γιώργου Αρμένη. Από το 2004 δραστηριοποιείται ως ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης. Ανάμεσα σε άλλα, συμμετείχε στα έργα «Η σημασία να είναι κανείς σοβαρός» (σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού), «Μπεντ» σε σκηνοθεσία Δ. Καρατζιά (βράβευση για την ερμηνεία του). Έργα του έχουν ανέβει σε αθηναϊκές σκηνές όπως: «Διονυσιακή Νύχτα» (σκην. Γ. Παλούμπης), «Τα παιδιά του πατρός» (βραβείο καλύτερου πρωτότυπου κειμένου για το 2013) σε σκηνοθεσία του ιδίου. Ως κινηματογραφιστής έχει σκηνοθετήσει τρεις ταινίες μικρού μήκους, την ταινία μεσαίου μήκους Διονυσιακή νύχτα (2010) και τα ντοκιμαντέρ «Ο ανδριάντας του Σπύρου Λούη», «Συντήρηση της Ακαδημίας Αθηνών» (2009), «Ο περίπατος του Παράσχου» και «Καπνίζουν παρελθόν» (2011, συμμετοχή στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης 2012).