Ποιητική συλλογή, λοιπόν. Σε πρώτο, σε δεύτερο ή σε τρίτο πρόσωπο -τα διαθέτει όλα- όπως και η ζωή, και με έναν τίτλο που από το πρώτο άγγιγμα βάζει εαυτό αντικριστά με τον υπόλοιπο κόσμο ενώ με την ίδια ευκολία εννοεί και σε αντιπαράθεση με τον ίδιο.
Η Νίκη Κωνσταντοπούλου γράφει σε ελεύθερο στίχο, χωρίς ρίμες και μέτρο, όμως με περιγραφικότητα και εικονοπλασία, μεταφέροντας αυτό που βλέπει, εισπράττει, διαισθάνεται από αυτό που υπάρχει έξω, τριγύρω ή μέσα. Μοιραία μια διάχυτη θλίψη, μια στεναχώρια, με κάτι λίγο πιο σκοτεινό από το σύνηθες -ή το εν επιφανεία σύνηθες.
Η ψευδαίσθηση έχει πορεία
ιδρώτα και επανάληψη.
Παρατηρεί λοιπόν τον κόσμο και γράφει... κάποιες φορές χρησιμοποιώντας αλληγορίες, μεταφορές, παραλληλισμούς... άλλες με τα πιο απλά λόγια που, κάμποσες φορές, είναι και τα δυσκολότερα.
...ό,τι φοβάμαι, συμβαίνει.
Στο έργο «Το γεράκι» διαβάζω τρεις σπουδαίους στίχους όπου διαφένεται πως μια στιγμή -αρκεί- μπορεί να τα αλλάξει όλα. Πως σε μια στιγμή μόνο μπορεί να γίνει το μεγάλο, η αλλαγή, η επανάσταση, η κατάργηση, το τέλος... κι αντιστρόφως, μπορεί να έρθει το νέο, να πραγματοποιηθεί το όνειρο, το σπουδαίο...
Μην υποτιμάς το ελάχιστο του χρόνου.
Σε μια κλίμακα αντιστρόφως ανάλογη
μετρά όσο η αιώνια μνήμη.
Δε γινόταν να λείψουν οι μοναξιές του κόσμου, οι άδειες ζωές... η κατάθλιψη. Δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι μνήμες, οι αναμνήσεις. Ούτε ο πόνος που συνδέεται με όλα αυτά.
Η ΑΙΤΙΑ
Μικρός
κλαις
απ'
τον
πόνο.
Μεγάλος
απ'
τις
μνήμες.
Καταλαβαίνει κανείς εύκολα ότι η θεματολογία είναι η κοινωνία και οι προσωπικές εμπειρίες ενώ η έμπευση (εκείνο το μαγικό έναυσμα που πυροδοτεί την δημιουργία) προέρχεται από παντού: από το σπίτι, το δρόμο... ακόμα και το γραφείο του εκδότη ή μια φιγούρα που διασχίζει το στενό.
...πού θα βάλεις ολ' αυτά τα δάκρυα
τώρα που έμεινες γυμνός από τσέπες;
Και, κάπου εκεί, ανάμεσα στις αράδες, ανακαλύπτω ένα δίστιχο που αναφέρεται αλλού όμως, έτσι απομονωμένο από το υπόλοιπο έργο, προβάλλει έναν από τους λόγους της ποίησης -ή της όποιας μορφής δημιουργίας εντέλει. Την αέναη ανάγκη του ανθρώπου να υπάρξει, να περάσει, να ξεχωρίσει, να αφήσει το στίγμα του στη γη.
...μ' έναν μόνο πόθο:
να νιώθεις ότι υπάρχεις.
Η έμπνευση, τελικά, προέρχεται από τους ανθρώπους και τον εαυτό (σου). Κι ας βάφει ο ήλιος με τα πιο μοναδικά χρώματα τον ουρανό κάθε δειλινό. Η ποίηση ανήκει στη μελαγχολία της ζωής και στην αναπόληση παρά στις επιτυχίες και το γέλιο.
Υ.Γ.: ...θα σηκώσω με νηφαλιότητα το ποτήρι μου
και θα πιω στην υγειά του ποιητή
που δεν γνωρίζει θάνατο κι ευτυχία.
Η Νίκη Κωνσταντοπούλου γράφει σε ελεύθερο στίχο, χωρίς ρίμες και μέτρο, όμως με περιγραφικότητα και εικονοπλασία, μεταφέροντας αυτό που βλέπει, εισπράττει, διαισθάνεται από αυτό που υπάρχει έξω, τριγύρω ή μέσα. Μοιραία μια διάχυτη θλίψη, μια στεναχώρια, με κάτι λίγο πιο σκοτεινό από το σύνηθες -ή το εν επιφανεία σύνηθες.
Η ψευδαίσθηση έχει πορεία
ιδρώτα και επανάληψη.
Παρατηρεί λοιπόν τον κόσμο και γράφει... κάποιες φορές χρησιμοποιώντας αλληγορίες, μεταφορές, παραλληλισμούς... άλλες με τα πιο απλά λόγια που, κάμποσες φορές, είναι και τα δυσκολότερα.
...ό,τι φοβάμαι, συμβαίνει.
Στο έργο «Το γεράκι» διαβάζω τρεις σπουδαίους στίχους όπου διαφένεται πως μια στιγμή -αρκεί- μπορεί να τα αλλάξει όλα. Πως σε μια στιγμή μόνο μπορεί να γίνει το μεγάλο, η αλλαγή, η επανάσταση, η κατάργηση, το τέλος... κι αντιστρόφως, μπορεί να έρθει το νέο, να πραγματοποιηθεί το όνειρο, το σπουδαίο...
Μην υποτιμάς το ελάχιστο του χρόνου.
Σε μια κλίμακα αντιστρόφως ανάλογη
μετρά όσο η αιώνια μνήμη.
Δε γινόταν να λείψουν οι μοναξιές του κόσμου, οι άδειες ζωές... η κατάθλιψη. Δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι μνήμες, οι αναμνήσεις. Ούτε ο πόνος που συνδέεται με όλα αυτά.
Η ΑΙΤΙΑ
Μικρός
κλαις
απ'
τον
πόνο.
Μεγάλος
απ'
τις
μνήμες.
Καταλαβαίνει κανείς εύκολα ότι η θεματολογία είναι η κοινωνία και οι προσωπικές εμπειρίες ενώ η έμπευση (εκείνο το μαγικό έναυσμα που πυροδοτεί την δημιουργία) προέρχεται από παντού: από το σπίτι, το δρόμο... ακόμα και το γραφείο του εκδότη ή μια φιγούρα που διασχίζει το στενό.
...πού θα βάλεις ολ' αυτά τα δάκρυα
τώρα που έμεινες γυμνός από τσέπες;
Και, κάπου εκεί, ανάμεσα στις αράδες, ανακαλύπτω ένα δίστιχο που αναφέρεται αλλού όμως, έτσι απομονωμένο από το υπόλοιπο έργο, προβάλλει έναν από τους λόγους της ποίησης -ή της όποιας μορφής δημιουργίας εντέλει. Την αέναη ανάγκη του ανθρώπου να υπάρξει, να περάσει, να ξεχωρίσει, να αφήσει το στίγμα του στη γη.
...μ' έναν μόνο πόθο:
να νιώθεις ότι υπάρχεις.
Η έμπνευση, τελικά, προέρχεται από τους ανθρώπους και τον εαυτό (σου). Κι ας βάφει ο ήλιος με τα πιο μοναδικά χρώματα τον ουρανό κάθε δειλινό. Η ποίηση ανήκει στη μελαγχολία της ζωής και στην αναπόληση παρά στις επιτυχίες και το γέλιο.
Υ.Γ.: ...θα σηκώσω με νηφαλιότητα το ποτήρι μου
και θα πιω στην υγειά του ποιητή
που δεν γνωρίζει θάνατο κι ευτυχία.
Η ποιητική συλλογή της Νίκης Κωνσταντοπούλου, «Εγώ, απέναντι», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Βακχικόν για τη διάθεση της συλλογής.
Οι πλαγιογραμμένοι στίχοι είναι αποσπάσματα του βιβλίου.
Η Νίκη Κωνσταντοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα το 1981. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και έχει ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Γαλλία. Το 2014 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή Απόψε νιώθω μια ντροπή (εκδόσεις Περί τεχνών). Ποιήματά της και μεταφράσεις της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά και άρθρα της έχουν συμπεριληφθεί σε γαλλικά βιβλία. Έχει γράψει κείμενα για μουσικές παραστάσεις που παρουσιάστηκαν σε θέατρα της Αθήνας και της Πάτρας. Ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί και συμπεριλαμβάνονται στον δίσκο Προορισμός του Χρήστου Κωνσταντόπουλου.
